Hola amigos y amigas!
Het is al een hele lange tijd geleden dat ik nog eens een blogbericht heb getypt. Dit heeft natuurlijk ook zijn redenen. De meeste onder ons weten wel dat ik terug in België ben. Vele van jullie begrijpen niet waarom en zullen dit ook nooit begrijpen.
Ik ben nu ongeveer 2.5maand terug in België en het lijkt alsof ik nooit ben weggeweest. 2.maanden "paradijs" ipv 10maanden. Een wereld van verschil. Maar nog steeds MIJN ervaring dat niemand ooit van mij kan afnemen.
Ook al heb ik er maar 2maanden geleefd, toch mis ik mijn familie en vrienden van daar. Raar maar waar. Ik mis mijn gekke papa, mijn schattige zusje en mijn bezorgde mama. De poetsvrouw waar ik enorm naar op kijk en mijn nichtjes waar ik geen woorden voor heb. Afscheid nemen doet pijn. Zowel van mensen die ik eigenlijk nauwelijks ken maar die toch deel uitmaken van mijn leven. Daarnaast zijn er nog mijn klasgenootjes waar ik dagelijks mee samen was. Toen ik vertelde dat ik terug naar België ging was iedereen verbaasd. Niemand had het verwacht, maar ze begrepen het wel. Ze zorgde ervoor dat mijn laatste schooldag zo aangenaam mogelijk was en daar ben ik hun heel dankbaar voor.
Na exact twee maand keerde ik dan terug naar mijn thuisland, België. Nooit gedacht dat ik eerder naar huis zou komen, nooit gedacht dat ik het "niet aan kon" of misschien toch wel.. De laatste uren heb ik doorgebracht met mijn gezin en mijn italiaanse manita Valeria. Ik vond het verschrikkelijk om afscheid te nemen. Net zoals ik afscheid heb genomen van mijn ouders in België deed ik dit ook in de Dominicaanse. "De korte pijn" noemen ze dat dan. Met rollende tranen over mijn wangen en een dubbel gevoel wandelde ik door de gate, geen weg meer terug. (fue un sueño hermoso)
Als ik soms terug kijk naar de foto's besef ik dat ik het eigenlijk helemaal niet slecht had daar in Higuey. Ik had gewoon nood aan afleiding (wat ik niet voldoende had wegens omstandigheden) en ik had niet constant in contact moeten blijven met België. Ik hoop dat andere mensen leren uit mijn "fouten" en ik hoop dat ik hier zelf ook een wijze les uit leer. Aanpassen aan een andere cultuur, aan een ander leven.. dat lukt niet in 1 2 3. Daar gaan enkele maanden over.
Maar op dat moment kon ik niet anders dan terug keren. Ik voelde me eenzaam en mijn gedachten waren overspoeld met "België". Spijt? In zekere zin wel maar aan de andere kant ook niet. Ik weet hoe ik mij voelde en ik weet dat ik met dat gevoel niet verder kon. Maar ik weet van mezelf dat ik sterker had moeten zijn, dat ik in mezelf moest geloven. De tijd kan ik niet meer terugdraaien, maar als ik het kon wist ik het wel.
"momentos para recordar, momentos para olvidar pero al final, solamente lamentar"
