even tussendoor!

Ik vind het fijn dat jullie mijn blog lezen, doet me goed als ik jullie reacties hier op hoor. Dank jullie daarvoor.
Daarnaast wil ik ook even melden dat ik het jammer vind dat ik zo negatief ben over mijn leven hier in de dominicaanse republiek. Iedereen zegt wel "you have the time of your life". Maar nee hoor, op het moment heb ik dat niet en ik hoop van harte dat het beter wordt met de tijd. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik het hier barst slecht heb want soms kan ik wel eens overdrijven. Daarvoor ook deze blog!

Op mijn school bijvoorbeeld gaat alles goed, aardige mensen dus dat zit goed mee. Mijn gezin is ook vriendelijk, alleen werken mijn ouders veel te veel en is mijn zusje veel te jong. Dit is ook waarschijnlijk ook 1 van de redene waarom ik "altijd" achter mijn computer zit. Maar als ik eenmaal mijn bezigheid hier vind zal dat wel veranderen. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik naar huis wil (ook al wil ik dat wel eens). Ik ga proberen mijn avontuur verder te zetten en tot een goed einde proberen te brengen, tenslotte heb ik er hard voor moeten vechten dus opgeven vind ik geen optie. Ik merk dat ik in deze eerste maand mezelf al een beetje ben tegengekomen. Namelijk een meisje dat veel te gevoelig is, zich van veel te veel aantrekt en zich te veel spiegelt met andere en tot slot ongeduldig is. Misschien is dit wel een wijze les voor mij.

Ik wil ook dat jullie beseffen dat het echt NIET makkelijk is om duizende kilometers ver te zitten in een vreemd land met vreemde mensen. Ook al denken jullie wel van "oh we begrijpen u, dit dat...". Nee dat is niet waar, zo iets kan je NIET begrijpen als je het zelf niet mee maakt (maar dat is dan weer mijn mening en wie ben ik om dat te zeggen eh).

Ik besef nu eigenlijk juist dat ik in Belgie een verwend nest ben. Ik had het goed in Belgie, ik kon gaan waar ik wou, ik kreeg vaak mijn goesting, ik had mijn vrijheid, ik had alles wat ik nodig had, ... . En ik denk dat ik dat een beetje heel erg veel mis, het verwende meisje zijn dat kon doen wat ze wou. Hier moet ik voor de kleinste scheet toestemming vragen, wat wel begrijpelijk is als nieuw meisje in een vreemd land met vreemde mensen. Ik moet alles positiever gaan zien, afwachten en kijken wat de dagen mij brengen. En dat ga ik dan ook proberen.

Sorry voor mijn gezaag en mijn geklaag, blame the CULTUURSCHOK!