Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven.en aangezien ik het toch niet wil verwaarlozen gaan we er weer eens wat werk van maken!
Bij deze:
Twee weekends geleden was het weer tijd voor een beetje luxe. Zaterdag ochtend vertrokken we (mama, papa, zusje en ik) samen naar het hotel. Mama en papa konden niet blijven want zij hadden vergadering in La Romana (wat de heel andere kant op is). Mijn zusje en ik waren dus het weekend alleen!
Toen we in onze kamer aankwamen kropen Noemi en ik nog even snel in ons bedje. Na nog eventjes geslapen te hebben maakte we ons klaar om te gaan ontbijten. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een heerlijk onbijt gehad! Croisantjes, cakejes, spiegel eitje, pannekoekjes, heerlijke vruchte sapjes en noem maar op! Noemi en ik aten LETTERLIJK tot ons buikje er van vol zat =D.
Na ons heerlijk onbijt was het tijd om te zwemmen, eindelijk nog eens een plonsje in dat heerlijke water met prachtig uitzicht. Het was echt verschrikkelijk warm dat weekend, el sol fue fuerte, dus veel zonnebaden zat er niet in. Maar: zwemmen, in het bubbelbad zitten, lachen onder de fontein, springen over de golven van de zee en een foto maken met de jongen in tijgerkleren.. zo zag de zaterdag in Bahia Principe eruit!
In de avond zijn we weer op restaurant geweest (frietjes x hamburger) hmmmmmm. Vervolgens nog een leuke disco show en tot slot een film tot we erbij neer vielen (in slaap dus).
De volgende ochtend waren we te laat opgestaan voor het onbijt, verdomme toch! Daarnaast hebben we ook niet veel meer kunnen zwemmen want we moesten op tijd op onze kamer zijn want mama en papa kwamen ons halen. Onderweg naar huis zijn we een lekker ijsje gaan uithalen bij "BON" <3. Na ons heerlijk ijsje zijn we naar het salon gegaan (hier gaan ze wekelijks naar de kapper omdat het water er zuiverder is). Voor de eerste keer ging ik naar de kapper voor mijn haartjes te laten behandelen (wel alleen maar om te wassen). Het was redelijk goed gelukt behalve dat mijn frou op geen hol trok en mijn haar na enkele minuten weer ontploft was door de airco =D.
Het was dus een zeer geslaagd weekend maar nu was het weer tijd om vroeg te gaan slapen want school stond weer voor de deur.
Maanden ochtend, 06.15u, wekker gaat af en tijd voor een weekje school!
De ochtend begon wat minder leuk voor Noemi. Ze was namelijk ziek (enferma). Non stop overgeven en diarree (sorry voor de details haha). Toen ik terug kwam van school was Noemi nergens te bespeuren. Ik vroeg aan de poetsvrouw waar ze was en ze vertelde me dat ze naar het ziekenhuis was. Dat klonk niet zo goed! Samen met mijn buurmeisje ben ik Noemi dan een bezoekje gaan brengen. Ze was al een beetje beter maar ze moest er toch een nachtje blijven.
Je merkt wel het verschil met de ziekenhuizen hier. Mijn zusje had een infuus en echt heel haar hand zat onder de plakband (ze kon zelfs haar vingers niet eens bewegen)! Daarnaast valt de stroom ook vaak uit (hier zou ik dus nooit geopereerd willen worden haha). Mijn buurvrouw en haar andere dochtertje + zoon waren ondertussen ook op bezoek gekomen.
Na 4 lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten was het eindelijk tijd om terug naar huis te gaan. Mijn papa bleef bij mijn zusje en samen met mijn buurvouw en haar kinderen gingen we met de taxi naar huis. Nog even tussendoor: net toen we in de lift zaten viel de stroom uit en dat vond ik geen pretje! gelukkig was er na enkele seconde terug stroom en geraakte we nog gezond en wel tot thuis =D.
De volgende ochtend vroeg mama als ik Noemi in de middag gezelschap wou houden. Natuurlijk kon ik moeilijk neen zeggen want zo een hele dag in het ziekenhuis.. BAH! Maar alles voor het zieke zusje eh ;).
Na school zou ik dan samen met Giselle (de zus van mama) naar het ziekenhuis gaan. En dan gebeurde het.. mijn vervoer van school tot thuis kwam niet opdagen! Shit wat moest ik nu doen? De man aan de schoolpoort deed al teken dat het laat was en ik knikte maar. Na een uur gewacht te hebben kwamen er opeens twee vrouwen op een brommer naar me toe. Ze vroegen als ze mij naar huis moesten brengen. Ik wist niet als ik het kon vertrouwen maar ze waren heel vriendelijk en het was echt verschrikkelijk warm. Dus met zijn 3 op 1 brommer brachten ze mij naar mi casa (gelukkig kende ik de weg). Thuis waren ze een beetje ongerust, natuurlijk. In het vervolg moet ik naar de poetsvrouw bellen en vragen als ze een motoconcho belt.
Ik moest me snel omkleden en eten want Giselle kwam me zo uithalen. En deze keer zat ik wel langer dan 4uur in het ziekenhuis! Noemi moest nog 1nachtje blijven slapen voor ze naar huis kon.
Voor de rest is er in die week niets meer iets speciaals gebeurd. Alleen wil ik nog even zeggen dat mijn papa mij teenslippers had gekocht omdat mijn kapot waren (echt fijn dat hij er aan heeft gedacht, dank u!).
Maar dan begon het weekend of beter gezegd de HEL!
Vrijdag op zaterdag nacht werd ik ziek. Twee keer moeten opstaan om over te geven, dat is geen pretje! Heel de nacht geen oog dicht gedaan.
Zaterdag ochtend hoorde ik mama naar het wrk vertrekken. Ik kroop mijn bed uit en vertelde haar dat ik ziek was. Ze zei dat ik haar die nacht had moeten wakker maken, maar ja ze zou het toch niet hebben kunnen verhelpen en tenslotte moest ze vroeg op om te werken. Maar goed, ik kroop terug in mijn bed en een uurtje later kreeg ik al telefoon van mama om te vragen hoe het met me ging. Vervolgend kwam de poetsvrouw, de oma en de vrouw met de baby kijken hoe het met mij ging.. lief van hun, toch?!
Ik dacht bij mezelf: mijn dag kan echt niet slechter. Maar helaas, dat kon wel!
Opeens storte ik alweer in een diep zwart gat. Heimwee tot en met. Huilen, huilen, huilen omdat ik terug naar huis wou. Ik had er genoeg van. Ik wou het niet meer, die verschrikkelijke pijn (het gemis naar belgie). Na een hele tijd geskyped te hebben met mama en papa was ik vast besloten om naar huis te komen. Ondertussen was mijn mama eerder naar huis gekomen van haar werk (wss omdat de poetsvrouw haar gebeld had want ik was de hele tijd overdreven hard aan het huilen). Ik vertelde haar dan dat ik terug naar Belgie wou. Ze was droevig, ik had het gevoel dat ze dacht dat ze gefaald had. Ik maakte haar maar duidelijk dat het niet aan hun lag, dat ik het een super fijne familie vond maar dat het gewoon mijn gevoel was dat me pijn deed.
Met tranen ging ik vroeg naar bed.
En de volgende ochtend voelde ik me al stukken beter. Mijn "overhaaste" beslissing liet ik dan ook weer achterwegen. Mama was blij dat ik me beter voelde. We hadden afgesproken dat ik snel iets moest zoeken om me overdag bezig te houden. Ik zei dat ik graag danslessen wou nemen en kooklessen. Daar gingen mama en papa dan ook voor zorgen. Veel is er die zondag dan ook niet gebeurd, aangezien ik nog een beetje ziek en nog niet 100% inorde was.
Maandagochtend, een nieuwe schoolweek.
Raar maar waar, ik voelde me weer slecht (en neen ik was niet meer ziek). Heel de dag heb ik (stiekem) gehuild in de klas. Ik dacht maar aan 1ding en dat was thuis, belgie. Mijn gedachten zaten vol met BELGIE BELGIE BELGIE. Ik was zelfs al aan het denken wat ik zou doen als ik naar huis zou komen. Het ging me vandaag dus echt weer niet. En alweer besliste ik om naar huis te gaan. Maar nu meende ik het ECHT (of dat dacht ik toch). Ik had al een mail naar AFS belgie gestuurd dat ze mijn een vliegtuigticket naar huis moesten bestellen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld als die dag en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken, maar de dagen gaan er nog veel komen vrees ik. Ondertussen had mijn mama mij gebeld en ik vertelde haar (alweer) dat ik naar huis wou en dat ik het nu wel zeker wist. Ze zei dat we vanavond zouden praten. Daar keek ik dus echt NIET naar uit. Maar wat moet dat moet. toen ze thuis kwam hield ik voet bij stuk dat ik naar huis wou. Ze zei dan ook dat het mijn keus was, ook al probeerde ze mij te overhalen met haar rollende ogen..
De volgende ochtende voelde ik me iets beter maar nog niet zoals het moest. Ik dacht nog steeds alleen maar aan Belgie en keek al uit naar mijn terugkomst.
En toen opeens vertelde mijn leerkracht Engels mij tijdens de les dat ze eens met mij wou praten. Ik was al nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. Na de speeltijd kwam mijn leerkracht Engels naar mij toe en zei dat ik met haar naar Enny (mijn AFS verantwoordelijke die op school werkt) moest gaan met haar. Toen wist ik al hoe laat het was. Een vervelend gesprek was het wel, maar daarna was ik best opgelucht. Ik heb mijn hartje even kunnen luchten (wat natuurlijk gepaard ging met veel tranen). We hebben afgesproken dat ik hier nog sowieso twee weken zal blijven en dat we dan verder kijken hoe het gaat. Met volle moed ging ik er dan ook weer voor. Toen ik thuis kwam stuurde ik AFS een mail terug dat ik het nog ging proberen en dat ze (voorlopig) moesten wachten met het vliegtuigticket.
DE REST VAN DE WEEK VOLGT ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO!
No hay comentarios:
Publicar un comentario