Hola amigos y amigas!
Het is al een hele lange tijd geleden dat ik nog eens een blogbericht heb getypt. Dit heeft natuurlijk ook zijn redenen. De meeste onder ons weten wel dat ik terug in België ben. Vele van jullie begrijpen niet waarom en zullen dit ook nooit begrijpen.
Ik ben nu ongeveer 2.5maand terug in België en het lijkt alsof ik nooit ben weggeweest. 2.maanden "paradijs" ipv 10maanden. Een wereld van verschil. Maar nog steeds MIJN ervaring dat niemand ooit van mij kan afnemen.
Ook al heb ik er maar 2maanden geleefd, toch mis ik mijn familie en vrienden van daar. Raar maar waar. Ik mis mijn gekke papa, mijn schattige zusje en mijn bezorgde mama. De poetsvrouw waar ik enorm naar op kijk en mijn nichtjes waar ik geen woorden voor heb. Afscheid nemen doet pijn. Zowel van mensen die ik eigenlijk nauwelijks ken maar die toch deel uitmaken van mijn leven. Daarnaast zijn er nog mijn klasgenootjes waar ik dagelijks mee samen was. Toen ik vertelde dat ik terug naar België ging was iedereen verbaasd. Niemand had het verwacht, maar ze begrepen het wel. Ze zorgde ervoor dat mijn laatste schooldag zo aangenaam mogelijk was en daar ben ik hun heel dankbaar voor.
Na exact twee maand keerde ik dan terug naar mijn thuisland, België. Nooit gedacht dat ik eerder naar huis zou komen, nooit gedacht dat ik het "niet aan kon" of misschien toch wel.. De laatste uren heb ik doorgebracht met mijn gezin en mijn italiaanse manita Valeria. Ik vond het verschrikkelijk om afscheid te nemen. Net zoals ik afscheid heb genomen van mijn ouders in België deed ik dit ook in de Dominicaanse. "De korte pijn" noemen ze dat dan. Met rollende tranen over mijn wangen en een dubbel gevoel wandelde ik door de gate, geen weg meer terug. (fue un sueño hermoso)
Als ik soms terug kijk naar de foto's besef ik dat ik het eigenlijk helemaal niet slecht had daar in Higuey. Ik had gewoon nood aan afleiding (wat ik niet voldoende had wegens omstandigheden) en ik had niet constant in contact moeten blijven met België. Ik hoop dat andere mensen leren uit mijn "fouten" en ik hoop dat ik hier zelf ook een wijze les uit leer. Aanpassen aan een andere cultuur, aan een ander leven.. dat lukt niet in 1 2 3. Daar gaan enkele maanden over.
Maar op dat moment kon ik niet anders dan terug keren. Ik voelde me eenzaam en mijn gedachten waren overspoeld met "België". Spijt? In zekere zin wel maar aan de andere kant ook niet. Ik weet hoe ik mij voelde en ik weet dat ik met dat gevoel niet verder kon. Maar ik weet van mezelf dat ik sterker had moeten zijn, dat ik in mezelf moest geloven. De tijd kan ik niet meer terugdraaien, maar als ik het kon wist ik het wel.
"momentos para recordar, momentos para olvidar pero al final, solamente lamentar"
jueves, 16 de diciembre de 2010
viernes, 17 de septiembre de 2010
nobody said it was easy but no one ever said it would be this hard.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven.en aangezien ik het toch niet wil verwaarlozen gaan we er weer eens wat werk van maken!
Bij deze:
Twee weekends geleden was het weer tijd voor een beetje luxe. Zaterdag ochtend vertrokken we (mama, papa, zusje en ik) samen naar het hotel. Mama en papa konden niet blijven want zij hadden vergadering in La Romana (wat de heel andere kant op is). Mijn zusje en ik waren dus het weekend alleen!
Toen we in onze kamer aankwamen kropen Noemi en ik nog even snel in ons bedje. Na nog eventjes geslapen te hebben maakte we ons klaar om te gaan ontbijten. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een heerlijk onbijt gehad! Croisantjes, cakejes, spiegel eitje, pannekoekjes, heerlijke vruchte sapjes en noem maar op! Noemi en ik aten LETTERLIJK tot ons buikje er van vol zat =D.
Na ons heerlijk onbijt was het tijd om te zwemmen, eindelijk nog eens een plonsje in dat heerlijke water met prachtig uitzicht. Het was echt verschrikkelijk warm dat weekend, el sol fue fuerte, dus veel zonnebaden zat er niet in. Maar: zwemmen, in het bubbelbad zitten, lachen onder de fontein, springen over de golven van de zee en een foto maken met de jongen in tijgerkleren.. zo zag de zaterdag in Bahia Principe eruit!
In de avond zijn we weer op restaurant geweest (frietjes x hamburger) hmmmmmm. Vervolgens nog een leuke disco show en tot slot een film tot we erbij neer vielen (in slaap dus).
De volgende ochtend waren we te laat opgestaan voor het onbijt, verdomme toch! Daarnaast hebben we ook niet veel meer kunnen zwemmen want we moesten op tijd op onze kamer zijn want mama en papa kwamen ons halen. Onderweg naar huis zijn we een lekker ijsje gaan uithalen bij "BON" <3. Na ons heerlijk ijsje zijn we naar het salon gegaan (hier gaan ze wekelijks naar de kapper omdat het water er zuiverder is). Voor de eerste keer ging ik naar de kapper voor mijn haartjes te laten behandelen (wel alleen maar om te wassen). Het was redelijk goed gelukt behalve dat mijn frou op geen hol trok en mijn haar na enkele minuten weer ontploft was door de airco =D.
Het was dus een zeer geslaagd weekend maar nu was het weer tijd om vroeg te gaan slapen want school stond weer voor de deur.
Maanden ochtend, 06.15u, wekker gaat af en tijd voor een weekje school!
De ochtend begon wat minder leuk voor Noemi. Ze was namelijk ziek (enferma). Non stop overgeven en diarree (sorry voor de details haha). Toen ik terug kwam van school was Noemi nergens te bespeuren. Ik vroeg aan de poetsvrouw waar ze was en ze vertelde me dat ze naar het ziekenhuis was. Dat klonk niet zo goed! Samen met mijn buurmeisje ben ik Noemi dan een bezoekje gaan brengen. Ze was al een beetje beter maar ze moest er toch een nachtje blijven.
Je merkt wel het verschil met de ziekenhuizen hier. Mijn zusje had een infuus en echt heel haar hand zat onder de plakband (ze kon zelfs haar vingers niet eens bewegen)! Daarnaast valt de stroom ook vaak uit (hier zou ik dus nooit geopereerd willen worden haha). Mijn buurvrouw en haar andere dochtertje + zoon waren ondertussen ook op bezoek gekomen.
Na 4 lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten was het eindelijk tijd om terug naar huis te gaan. Mijn papa bleef bij mijn zusje en samen met mijn buurvouw en haar kinderen gingen we met de taxi naar huis. Nog even tussendoor: net toen we in de lift zaten viel de stroom uit en dat vond ik geen pretje! gelukkig was er na enkele seconde terug stroom en geraakte we nog gezond en wel tot thuis =D.
De volgende ochtend vroeg mama als ik Noemi in de middag gezelschap wou houden. Natuurlijk kon ik moeilijk neen zeggen want zo een hele dag in het ziekenhuis.. BAH! Maar alles voor het zieke zusje eh ;).
Na school zou ik dan samen met Giselle (de zus van mama) naar het ziekenhuis gaan. En dan gebeurde het.. mijn vervoer van school tot thuis kwam niet opdagen! Shit wat moest ik nu doen? De man aan de schoolpoort deed al teken dat het laat was en ik knikte maar. Na een uur gewacht te hebben kwamen er opeens twee vrouwen op een brommer naar me toe. Ze vroegen als ze mij naar huis moesten brengen. Ik wist niet als ik het kon vertrouwen maar ze waren heel vriendelijk en het was echt verschrikkelijk warm. Dus met zijn 3 op 1 brommer brachten ze mij naar mi casa (gelukkig kende ik de weg). Thuis waren ze een beetje ongerust, natuurlijk. In het vervolg moet ik naar de poetsvrouw bellen en vragen als ze een motoconcho belt.
Ik moest me snel omkleden en eten want Giselle kwam me zo uithalen. En deze keer zat ik wel langer dan 4uur in het ziekenhuis! Noemi moest nog 1nachtje blijven slapen voor ze naar huis kon.
Voor de rest is er in die week niets meer iets speciaals gebeurd. Alleen wil ik nog even zeggen dat mijn papa mij teenslippers had gekocht omdat mijn kapot waren (echt fijn dat hij er aan heeft gedacht, dank u!).
Maar dan begon het weekend of beter gezegd de HEL!
Vrijdag op zaterdag nacht werd ik ziek. Twee keer moeten opstaan om over te geven, dat is geen pretje! Heel de nacht geen oog dicht gedaan.
Zaterdag ochtend hoorde ik mama naar het wrk vertrekken. Ik kroop mijn bed uit en vertelde haar dat ik ziek was. Ze zei dat ik haar die nacht had moeten wakker maken, maar ja ze zou het toch niet hebben kunnen verhelpen en tenslotte moest ze vroeg op om te werken. Maar goed, ik kroop terug in mijn bed en een uurtje later kreeg ik al telefoon van mama om te vragen hoe het met me ging. Vervolgend kwam de poetsvrouw, de oma en de vrouw met de baby kijken hoe het met mij ging.. lief van hun, toch?!
Ik dacht bij mezelf: mijn dag kan echt niet slechter. Maar helaas, dat kon wel!
Opeens storte ik alweer in een diep zwart gat. Heimwee tot en met. Huilen, huilen, huilen omdat ik terug naar huis wou. Ik had er genoeg van. Ik wou het niet meer, die verschrikkelijke pijn (het gemis naar belgie). Na een hele tijd geskyped te hebben met mama en papa was ik vast besloten om naar huis te komen. Ondertussen was mijn mama eerder naar huis gekomen van haar werk (wss omdat de poetsvrouw haar gebeld had want ik was de hele tijd overdreven hard aan het huilen). Ik vertelde haar dan dat ik terug naar Belgie wou. Ze was droevig, ik had het gevoel dat ze dacht dat ze gefaald had. Ik maakte haar maar duidelijk dat het niet aan hun lag, dat ik het een super fijne familie vond maar dat het gewoon mijn gevoel was dat me pijn deed.
Met tranen ging ik vroeg naar bed.
En de volgende ochtend voelde ik me al stukken beter. Mijn "overhaaste" beslissing liet ik dan ook weer achterwegen. Mama was blij dat ik me beter voelde. We hadden afgesproken dat ik snel iets moest zoeken om me overdag bezig te houden. Ik zei dat ik graag danslessen wou nemen en kooklessen. Daar gingen mama en papa dan ook voor zorgen. Veel is er die zondag dan ook niet gebeurd, aangezien ik nog een beetje ziek en nog niet 100% inorde was.
Maandagochtend, een nieuwe schoolweek.
Raar maar waar, ik voelde me weer slecht (en neen ik was niet meer ziek). Heel de dag heb ik (stiekem) gehuild in de klas. Ik dacht maar aan 1ding en dat was thuis, belgie. Mijn gedachten zaten vol met BELGIE BELGIE BELGIE. Ik was zelfs al aan het denken wat ik zou doen als ik naar huis zou komen. Het ging me vandaag dus echt weer niet. En alweer besliste ik om naar huis te gaan. Maar nu meende ik het ECHT (of dat dacht ik toch). Ik had al een mail naar AFS belgie gestuurd dat ze mijn een vliegtuigticket naar huis moesten bestellen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld als die dag en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken, maar de dagen gaan er nog veel komen vrees ik. Ondertussen had mijn mama mij gebeld en ik vertelde haar (alweer) dat ik naar huis wou en dat ik het nu wel zeker wist. Ze zei dat we vanavond zouden praten. Daar keek ik dus echt NIET naar uit. Maar wat moet dat moet. toen ze thuis kwam hield ik voet bij stuk dat ik naar huis wou. Ze zei dan ook dat het mijn keus was, ook al probeerde ze mij te overhalen met haar rollende ogen..
De volgende ochtende voelde ik me iets beter maar nog niet zoals het moest. Ik dacht nog steeds alleen maar aan Belgie en keek al uit naar mijn terugkomst.
En toen opeens vertelde mijn leerkracht Engels mij tijdens de les dat ze eens met mij wou praten. Ik was al nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. Na de speeltijd kwam mijn leerkracht Engels naar mij toe en zei dat ik met haar naar Enny (mijn AFS verantwoordelijke die op school werkt) moest gaan met haar. Toen wist ik al hoe laat het was. Een vervelend gesprek was het wel, maar daarna was ik best opgelucht. Ik heb mijn hartje even kunnen luchten (wat natuurlijk gepaard ging met veel tranen). We hebben afgesproken dat ik hier nog sowieso twee weken zal blijven en dat we dan verder kijken hoe het gaat. Met volle moed ging ik er dan ook weer voor. Toen ik thuis kwam stuurde ik AFS een mail terug dat ik het nog ging proberen en dat ze (voorlopig) moesten wachten met het vliegtuigticket.
DE REST VAN DE WEEK VOLGT ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO!
Bij deze:
Twee weekends geleden was het weer tijd voor een beetje luxe. Zaterdag ochtend vertrokken we (mama, papa, zusje en ik) samen naar het hotel. Mama en papa konden niet blijven want zij hadden vergadering in La Romana (wat de heel andere kant op is). Mijn zusje en ik waren dus het weekend alleen!
Toen we in onze kamer aankwamen kropen Noemi en ik nog even snel in ons bedje. Na nog eventjes geslapen te hebben maakte we ons klaar om te gaan ontbijten. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een heerlijk onbijt gehad! Croisantjes, cakejes, spiegel eitje, pannekoekjes, heerlijke vruchte sapjes en noem maar op! Noemi en ik aten LETTERLIJK tot ons buikje er van vol zat =D.
Na ons heerlijk onbijt was het tijd om te zwemmen, eindelijk nog eens een plonsje in dat heerlijke water met prachtig uitzicht. Het was echt verschrikkelijk warm dat weekend, el sol fue fuerte, dus veel zonnebaden zat er niet in. Maar: zwemmen, in het bubbelbad zitten, lachen onder de fontein, springen over de golven van de zee en een foto maken met de jongen in tijgerkleren.. zo zag de zaterdag in Bahia Principe eruit!
In de avond zijn we weer op restaurant geweest (frietjes x hamburger) hmmmmmm. Vervolgens nog een leuke disco show en tot slot een film tot we erbij neer vielen (in slaap dus).
De volgende ochtend waren we te laat opgestaan voor het onbijt, verdomme toch! Daarnaast hebben we ook niet veel meer kunnen zwemmen want we moesten op tijd op onze kamer zijn want mama en papa kwamen ons halen. Onderweg naar huis zijn we een lekker ijsje gaan uithalen bij "BON" <3. Na ons heerlijk ijsje zijn we naar het salon gegaan (hier gaan ze wekelijks naar de kapper omdat het water er zuiverder is). Voor de eerste keer ging ik naar de kapper voor mijn haartjes te laten behandelen (wel alleen maar om te wassen). Het was redelijk goed gelukt behalve dat mijn frou op geen hol trok en mijn haar na enkele minuten weer ontploft was door de airco =D.
Het was dus een zeer geslaagd weekend maar nu was het weer tijd om vroeg te gaan slapen want school stond weer voor de deur.
Maanden ochtend, 06.15u, wekker gaat af en tijd voor een weekje school!
De ochtend begon wat minder leuk voor Noemi. Ze was namelijk ziek (enferma). Non stop overgeven en diarree (sorry voor de details haha). Toen ik terug kwam van school was Noemi nergens te bespeuren. Ik vroeg aan de poetsvrouw waar ze was en ze vertelde me dat ze naar het ziekenhuis was. Dat klonk niet zo goed! Samen met mijn buurmeisje ben ik Noemi dan een bezoekje gaan brengen. Ze was al een beetje beter maar ze moest er toch een nachtje blijven.
Je merkt wel het verschil met de ziekenhuizen hier. Mijn zusje had een infuus en echt heel haar hand zat onder de plakband (ze kon zelfs haar vingers niet eens bewegen)! Daarnaast valt de stroom ook vaak uit (hier zou ik dus nooit geopereerd willen worden haha). Mijn buurvrouw en haar andere dochtertje + zoon waren ondertussen ook op bezoek gekomen.
Na 4 lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten was het eindelijk tijd om terug naar huis te gaan. Mijn papa bleef bij mijn zusje en samen met mijn buurvouw en haar kinderen gingen we met de taxi naar huis. Nog even tussendoor: net toen we in de lift zaten viel de stroom uit en dat vond ik geen pretje! gelukkig was er na enkele seconde terug stroom en geraakte we nog gezond en wel tot thuis =D.
De volgende ochtend vroeg mama als ik Noemi in de middag gezelschap wou houden. Natuurlijk kon ik moeilijk neen zeggen want zo een hele dag in het ziekenhuis.. BAH! Maar alles voor het zieke zusje eh ;).
Na school zou ik dan samen met Giselle (de zus van mama) naar het ziekenhuis gaan. En dan gebeurde het.. mijn vervoer van school tot thuis kwam niet opdagen! Shit wat moest ik nu doen? De man aan de schoolpoort deed al teken dat het laat was en ik knikte maar. Na een uur gewacht te hebben kwamen er opeens twee vrouwen op een brommer naar me toe. Ze vroegen als ze mij naar huis moesten brengen. Ik wist niet als ik het kon vertrouwen maar ze waren heel vriendelijk en het was echt verschrikkelijk warm. Dus met zijn 3 op 1 brommer brachten ze mij naar mi casa (gelukkig kende ik de weg). Thuis waren ze een beetje ongerust, natuurlijk. In het vervolg moet ik naar de poetsvrouw bellen en vragen als ze een motoconcho belt.
Ik moest me snel omkleden en eten want Giselle kwam me zo uithalen. En deze keer zat ik wel langer dan 4uur in het ziekenhuis! Noemi moest nog 1nachtje blijven slapen voor ze naar huis kon.
Voor de rest is er in die week niets meer iets speciaals gebeurd. Alleen wil ik nog even zeggen dat mijn papa mij teenslippers had gekocht omdat mijn kapot waren (echt fijn dat hij er aan heeft gedacht, dank u!).
Maar dan begon het weekend of beter gezegd de HEL!
Vrijdag op zaterdag nacht werd ik ziek. Twee keer moeten opstaan om over te geven, dat is geen pretje! Heel de nacht geen oog dicht gedaan.
Zaterdag ochtend hoorde ik mama naar het wrk vertrekken. Ik kroop mijn bed uit en vertelde haar dat ik ziek was. Ze zei dat ik haar die nacht had moeten wakker maken, maar ja ze zou het toch niet hebben kunnen verhelpen en tenslotte moest ze vroeg op om te werken. Maar goed, ik kroop terug in mijn bed en een uurtje later kreeg ik al telefoon van mama om te vragen hoe het met me ging. Vervolgend kwam de poetsvrouw, de oma en de vrouw met de baby kijken hoe het met mij ging.. lief van hun, toch?!
Ik dacht bij mezelf: mijn dag kan echt niet slechter. Maar helaas, dat kon wel!
Opeens storte ik alweer in een diep zwart gat. Heimwee tot en met. Huilen, huilen, huilen omdat ik terug naar huis wou. Ik had er genoeg van. Ik wou het niet meer, die verschrikkelijke pijn (het gemis naar belgie). Na een hele tijd geskyped te hebben met mama en papa was ik vast besloten om naar huis te komen. Ondertussen was mijn mama eerder naar huis gekomen van haar werk (wss omdat de poetsvrouw haar gebeld had want ik was de hele tijd overdreven hard aan het huilen). Ik vertelde haar dan dat ik terug naar Belgie wou. Ze was droevig, ik had het gevoel dat ze dacht dat ze gefaald had. Ik maakte haar maar duidelijk dat het niet aan hun lag, dat ik het een super fijne familie vond maar dat het gewoon mijn gevoel was dat me pijn deed.
Met tranen ging ik vroeg naar bed.
En de volgende ochtend voelde ik me al stukken beter. Mijn "overhaaste" beslissing liet ik dan ook weer achterwegen. Mama was blij dat ik me beter voelde. We hadden afgesproken dat ik snel iets moest zoeken om me overdag bezig te houden. Ik zei dat ik graag danslessen wou nemen en kooklessen. Daar gingen mama en papa dan ook voor zorgen. Veel is er die zondag dan ook niet gebeurd, aangezien ik nog een beetje ziek en nog niet 100% inorde was.
Maandagochtend, een nieuwe schoolweek.
Raar maar waar, ik voelde me weer slecht (en neen ik was niet meer ziek). Heel de dag heb ik (stiekem) gehuild in de klas. Ik dacht maar aan 1ding en dat was thuis, belgie. Mijn gedachten zaten vol met BELGIE BELGIE BELGIE. Ik was zelfs al aan het denken wat ik zou doen als ik naar huis zou komen. Het ging me vandaag dus echt weer niet. En alweer besliste ik om naar huis te gaan. Maar nu meende ik het ECHT (of dat dacht ik toch). Ik had al een mail naar AFS belgie gestuurd dat ze mijn een vliegtuigticket naar huis moesten bestellen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld als die dag en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken, maar de dagen gaan er nog veel komen vrees ik. Ondertussen had mijn mama mij gebeld en ik vertelde haar (alweer) dat ik naar huis wou en dat ik het nu wel zeker wist. Ze zei dat we vanavond zouden praten. Daar keek ik dus echt NIET naar uit. Maar wat moet dat moet. toen ze thuis kwam hield ik voet bij stuk dat ik naar huis wou. Ze zei dan ook dat het mijn keus was, ook al probeerde ze mij te overhalen met haar rollende ogen..
De volgende ochtende voelde ik me iets beter maar nog niet zoals het moest. Ik dacht nog steeds alleen maar aan Belgie en keek al uit naar mijn terugkomst.
En toen opeens vertelde mijn leerkracht Engels mij tijdens de les dat ze eens met mij wou praten. Ik was al nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. Na de speeltijd kwam mijn leerkracht Engels naar mij toe en zei dat ik met haar naar Enny (mijn AFS verantwoordelijke die op school werkt) moest gaan met haar. Toen wist ik al hoe laat het was. Een vervelend gesprek was het wel, maar daarna was ik best opgelucht. Ik heb mijn hartje even kunnen luchten (wat natuurlijk gepaard ging met veel tranen). We hebben afgesproken dat ik hier nog sowieso twee weken zal blijven en dat we dan verder kijken hoe het gaat. Met volle moed ging ik er dan ook weer voor. Toen ik thuis kwam stuurde ik AFS een mail terug dat ik het nog ging proberen en dat ze (voorlopig) moesten wachten met het vliegtuigticket.
DE REST VAN DE WEEK VOLGT ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO!
viernes, 3 de septiembre de 2010
mi dirrecion (mijn adress)
jose maria lopez bellido
calle fabian cedano 3
brisas del llano, HIGUEY 23000
republica dominicana
telef: 809 224 1198
calle fabian cedano 3
brisas del llano, HIGUEY 23000
republica dominicana
telef: 809 224 1198
even tussendoor!
Ik vind het fijn dat jullie mijn blog lezen, doet me goed als ik jullie reacties hier op hoor. Dank jullie daarvoor.
Daarnaast wil ik ook even melden dat ik het jammer vind dat ik zo negatief ben over mijn leven hier in de dominicaanse republiek. Iedereen zegt wel "you have the time of your life". Maar nee hoor, op het moment heb ik dat niet en ik hoop van harte dat het beter wordt met de tijd. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik het hier barst slecht heb want soms kan ik wel eens overdrijven. Daarvoor ook deze blog!
Op mijn school bijvoorbeeld gaat alles goed, aardige mensen dus dat zit goed mee. Mijn gezin is ook vriendelijk, alleen werken mijn ouders veel te veel en is mijn zusje veel te jong. Dit is ook waarschijnlijk ook 1 van de redene waarom ik "altijd" achter mijn computer zit. Maar als ik eenmaal mijn bezigheid hier vind zal dat wel veranderen. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik naar huis wil (ook al wil ik dat wel eens). Ik ga proberen mijn avontuur verder te zetten en tot een goed einde proberen te brengen, tenslotte heb ik er hard voor moeten vechten dus opgeven vind ik geen optie. Ik merk dat ik in deze eerste maand mezelf al een beetje ben tegengekomen. Namelijk een meisje dat veel te gevoelig is, zich van veel te veel aantrekt en zich te veel spiegelt met andere en tot slot ongeduldig is. Misschien is dit wel een wijze les voor mij.
Ik wil ook dat jullie beseffen dat het echt NIET makkelijk is om duizende kilometers ver te zitten in een vreemd land met vreemde mensen. Ook al denken jullie wel van "oh we begrijpen u, dit dat...". Nee dat is niet waar, zo iets kan je NIET begrijpen als je het zelf niet mee maakt (maar dat is dan weer mijn mening en wie ben ik om dat te zeggen eh).
Ik besef nu eigenlijk juist dat ik in Belgie een verwend nest ben. Ik had het goed in Belgie, ik kon gaan waar ik wou, ik kreeg vaak mijn goesting, ik had mijn vrijheid, ik had alles wat ik nodig had, ... . En ik denk dat ik dat een beetje heel erg veel mis, het verwende meisje zijn dat kon doen wat ze wou. Hier moet ik voor de kleinste scheet toestemming vragen, wat wel begrijpelijk is als nieuw meisje in een vreemd land met vreemde mensen. Ik moet alles positiever gaan zien, afwachten en kijken wat de dagen mij brengen. En dat ga ik dan ook proberen.
Sorry voor mijn gezaag en mijn geklaag, blame the CULTUURSCHOK!
Daarnaast wil ik ook even melden dat ik het jammer vind dat ik zo negatief ben over mijn leven hier in de dominicaanse republiek. Iedereen zegt wel "you have the time of your life". Maar nee hoor, op het moment heb ik dat niet en ik hoop van harte dat het beter wordt met de tijd. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik het hier barst slecht heb want soms kan ik wel eens overdrijven. Daarvoor ook deze blog!
Op mijn school bijvoorbeeld gaat alles goed, aardige mensen dus dat zit goed mee. Mijn gezin is ook vriendelijk, alleen werken mijn ouders veel te veel en is mijn zusje veel te jong. Dit is ook waarschijnlijk ook 1 van de redene waarom ik "altijd" achter mijn computer zit. Maar als ik eenmaal mijn bezigheid hier vind zal dat wel veranderen. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik naar huis wil (ook al wil ik dat wel eens). Ik ga proberen mijn avontuur verder te zetten en tot een goed einde proberen te brengen, tenslotte heb ik er hard voor moeten vechten dus opgeven vind ik geen optie. Ik merk dat ik in deze eerste maand mezelf al een beetje ben tegengekomen. Namelijk een meisje dat veel te gevoelig is, zich van veel te veel aantrekt en zich te veel spiegelt met andere en tot slot ongeduldig is. Misschien is dit wel een wijze les voor mij.
Ik wil ook dat jullie beseffen dat het echt NIET makkelijk is om duizende kilometers ver te zitten in een vreemd land met vreemde mensen. Ook al denken jullie wel van "oh we begrijpen u, dit dat...". Nee dat is niet waar, zo iets kan je NIET begrijpen als je het zelf niet mee maakt (maar dat is dan weer mijn mening en wie ben ik om dat te zeggen eh).
Ik besef nu eigenlijk juist dat ik in Belgie een verwend nest ben. Ik had het goed in Belgie, ik kon gaan waar ik wou, ik kreeg vaak mijn goesting, ik had mijn vrijheid, ik had alles wat ik nodig had, ... . En ik denk dat ik dat een beetje heel erg veel mis, het verwende meisje zijn dat kon doen wat ze wou. Hier moet ik voor de kleinste scheet toestemming vragen, wat wel begrijpelijk is als nieuw meisje in een vreemd land met vreemde mensen. Ik moet alles positiever gaan zien, afwachten en kijken wat de dagen mij brengen. En dat ga ik dan ook proberen.
Sorry voor mijn gezaag en mijn geklaag, blame the CULTUURSCHOK!
jueves, 2 de septiembre de 2010
1 maand
Het weekend was weer begonnen. Valeria en ik hadden op voorhan al leuke plannen gemaakt. Maar ofcourse, het liep niet volgens plan, integendeel.
Het begon allemaal de zaterdagmiddag (ik lijk wel op kabouter plop haha). Valeria en ik wouden elkaar persee zien want een dagje thuis zitten en niets doen zagen we echt niet zitten. Het probleem was dat mijn ouders werken waren tot laat en haar mama steeds spoorloos was. Na uren te zeveren over hoe we het haten om steeds voor de kleinste scheetjes toestemming te vragen werd het hoogtijd dat we werk maakte van ons plan om elkaar te zien. Dus valeria ging opzoek naar haar mama en ik zat vol spanning te wachten achter mijn computerscherm. Enkele minuten later vertelde ze me dat haar mama weer weg was zonder ze het wist en haar zus kwaad op haar was. Valeria was verward door haat boze zus, ze werd zelfs een beetje hysterisch door al die rare toestanden bij haar thuis. Ik vertelde haar dat ze met haar zus moest praten. Vragen waarom ze boos is, vragen wat ze fout had gedaan. En dat deed ze dan ook. Alweer moest ik vol spanning achter mijn computerscherm wachten. Na zeker een uur gewacht te hebben was ze er weer. Ze vertelde mij het verhaal in geuren en kleuren. Kort samengevat: haar zus vond haar een dood persoon. Maar wat moet je anders doen dan op je kamer zitten met zo een zus die van smorgens tot savonds op de computer zit! Maar oke, haar zus is een echte bitch. Ondertussen was haar spoorloze mama terug thuis en "we kregen de toestemming om elkaar te zien". Aangezien mijn ouders niet thuis waren en haar mama toch in Higuey iets moest kopen, kwam haar mama mij uithalen. Toen ik bij Valeria aan kwam zijn we samen even naar de bank geweest. Onderweg kwamen we een ijsjeszaak tegen dus besloten we om op de terug weg naar huis een ijsje te gaan eten. Wanneer we terug kwamen van de bank en richting ijsjeszaak gingen kwamen we Valeria·s zusje tegen. Uit beleefdheid hebben we de bitch dan maar meegevraagd =D. Natuurlijk kwam ze mee want een ijsje kan bij haar er altijd in (ook al volgt ze een "dieet"). Ik nam een ijsje met 3bollen: sinaasappel, vanille en vanille met chocolade stukjes. Ik had al betaald voor ik het ijsje op had en ik vond het best duur, raar dacht ik bij mezelf! Toen we ons lekker ijsje op hadden moest Valeria nog betalen en wat merkte ik op? Ja hoor, Valeria moest veel minder als mij betalen, hier was dus iets niet pluis en de verkoopsters deden best geheimzinnig! Dus ik duidelijk aant maken aan de verkopers dat ik daar juist meer als Valeria moest betalen en dan zegt er eentje dood leuk: "ja ma, gij hebt ook voor jullie twee betaald". Ja wtf, waarom moet Valeria dan nog eens voor haar eigen betalen? Afzetters, zelf het geld in hun zakken steken! ik dacht het niet! Dus ik vroeg schoon mijn geld terug. Ik was echt lastig.
Ondertussen was het al 6uur. Valeria en ik wouden nog pizza gaan eten vanavond. Maar omdat we haar zus deze keer ook nog eens hadden uitgegeten om met ons pizza te eten werden de plannen weer veranderd (ook al hadden WIJ HAAR uitgenodigd). Ze wou persee om 7uur pizza gaan eten (maar we hadden juist een ijsje gegeten!). En toen zei ze dat ze de pizza in Otra Banda niet lekker vond dus wou ze naar Higuey gaan met de taxi. Tot slot begon ze zelf nog vrienden uit te nodigen terwijl wij er helemaal niks van wisten.. Toen puntje bij paaltje kwam en het al laat was (half 9) zijn we toch maar pizza gaan eten in Otra banda. Wat een gedoe eh? Na enkele minuutjes gewandeld te hebben kwamen we aan bij de pizzaria. Zonder dat Valeria en ik het wisten bestelde de bitch in onze plaats. Hoe kan dat mens nu in hemelsnaam weten wat ik wil eten? Gelukkig had ik het gezien en vertelde ik dat ik zelf een pizza wou kiezen. Gelukkig begreep ze het en zo "vriendelijk" als ze dan toch nog was veranderde ze de bestelling. Trouwens, 1 van de gewoontes van de dominicanen is dat ze 1 pizza bestellen voor het hele gezin en niet zoals in belgie 1 pizza per persoon). Toen Valeria en ik onze pizza kregen (die we van plan waren samen te delen) en de zus en haar vrienden hun pizza kregen, konden we eindelijk eten. Maar opeens begon iedereen van onze pizz te eten! ik keek naar Valeria en ze zag dat ik lastig was =D. Valeria en ik begonnen te lachen uit frustratie. We hadden het wel kunnen denken! Om half 10 kreeg ik telefoon van mijn mama. Ze vroeg om hoe laat ik naar huis kwam. Valeria en ik hadden al eerder afgesproken dat ik bij haar zou blijven slapen, alleen hadden we het nog niet gervaagd.. Dus ik vroeg aan mijn mama als ze het oke vond als ik bleef slapen. Maar steeds kreeg ik de zelfde vraag "hoe laat kom je naar huis?". Het leek wel of ik chinees tegen haar praatte! Na 10x zeggen dat ik wou blijven slapen begreep ze me nog niet. Het zweet brak me uit en ik geraakte gefrustreerd. En dat ging dan nog eens gepaard met het achtergrond geluid van toeterende auto·s!! Na steeds de zelfde vraag geantwoord te hebben begreep ze me dan toch. Ze zou eerst de mama van Valeria bellen mij terug bellen als het in orde was. Ik voelde de stress van mijn schouders vallen, wat een gedoe allemaal. Even later belde mama van Valeria, ze was boos want ze sliep al toen mijn maam haar belde. Ook dat nog! Wanneer we terug bij Valeria haar thuis aankwamen hebben we nog uren gebabbeld, gezellig was het wel. Maar daarna wouden we wat actie dus besloten we onze cake te bakken. Nadat we alle benodigdheden gevonden hadden kwamen we er achter dat we niet wisten hoe de oven werkte. Daar ging ons plannetje dus. Dan nog maar even babbelen. Rond kwart na twee waren we echt wel moe! Maar waar moest ik slapen? Valeria had maar een klein 1persoon bed en we konden het aan niemand vragen want iedereen sliep al. Dus besloot ik om op de zetel te slapen. Of ja, wat je slapen kon noemen. Geen oog heb ik dicht gedaan. Rotte muggen! Ik wat VOL dankzij die vervelende beesten! Daarnaast was het ook nog veel te warm. Na uren gekrabd en gezucht te hebben was het al ochtend. De mama kwam de woonkamer binnen. Ze vroeg waarom ik hier lag (ze was best lastig). Ik dacht bij mijn eigen "waar moet ik anders liggen?". Ze liep lastig de kamer van de zus binnen en begon in het spaans te zeveren. Toen kwam ze terug naar mij en zei dat ik bij de zus moest gaan liggen want die had een twee persoonsbed. Gelukkig heb ik toen nog 2uurtjes kunnen slapen. Toen ik wakker werd was Valeria al klaar om naar de kerk te gaan dus ik kleedde me snel om om met haar mee te gaan. Voor we vertrokken kreeg Valeria nog een preek van haar mama waarom ik op de zetel "sliep". Hehe, als die mama wat verantwoordelijkheid had genomen had ze ook kunnen zeggen waar ik kon liggen! We trokken er ons niet al te veel van aan en gingen naar de kerk. Een gezellig klein kerjke met veel mooie-live-spelende liedjes. Toen we thuis kwamen vertelde de zus ons dat we naar het kamp van de familie gingen. Dat betekende ZWEMMEN! Het was een mooi kamp met een redelijk groot zwembad. Maar de familie daarentegen was dan weer iets minder. Doorheen heel de dag heeft amper iemand met ons gepraat. Het leek wel alsof we niet bestonden. Niemand trok zich iets van ons aan. Maar dat hadden we wel kunnen verwachten (again). Valeria en ik maakte er dan maar het beste van. Lekker eten, uren zwemmen en lachen zoals ik hier nog nooit heb gedaan. Ik voelde me zelfs zo op mijn gemak bij haar dat ik opeens Nederlands begon te praten, dat was ongelofelijk grappig! We zijn er achter gekomen dat Nederlands een moeilijk taal is, dat ik veeeeeeeeeeel moet oefenen op mijn rollende rrrrrrrrrr en dat valeria toch wel 1 lief nichtje heeft waar we ons op het einde toch mee hebben geamuseerd!
Eind goed al goed dus ;).
Hasta Luego,
Annick Lopez Jones
- TE AMO & TE EXTRAÑO!
Het begon allemaal de zaterdagmiddag (ik lijk wel op kabouter plop haha). Valeria en ik wouden elkaar persee zien want een dagje thuis zitten en niets doen zagen we echt niet zitten. Het probleem was dat mijn ouders werken waren tot laat en haar mama steeds spoorloos was. Na uren te zeveren over hoe we het haten om steeds voor de kleinste scheetjes toestemming te vragen werd het hoogtijd dat we werk maakte van ons plan om elkaar te zien. Dus valeria ging opzoek naar haar mama en ik zat vol spanning te wachten achter mijn computerscherm. Enkele minuten later vertelde ze me dat haar mama weer weg was zonder ze het wist en haar zus kwaad op haar was. Valeria was verward door haat boze zus, ze werd zelfs een beetje hysterisch door al die rare toestanden bij haar thuis. Ik vertelde haar dat ze met haar zus moest praten. Vragen waarom ze boos is, vragen wat ze fout had gedaan. En dat deed ze dan ook. Alweer moest ik vol spanning achter mijn computerscherm wachten. Na zeker een uur gewacht te hebben was ze er weer. Ze vertelde mij het verhaal in geuren en kleuren. Kort samengevat: haar zus vond haar een dood persoon. Maar wat moet je anders doen dan op je kamer zitten met zo een zus die van smorgens tot savonds op de computer zit! Maar oke, haar zus is een echte bitch. Ondertussen was haar spoorloze mama terug thuis en "we kregen de toestemming om elkaar te zien". Aangezien mijn ouders niet thuis waren en haar mama toch in Higuey iets moest kopen, kwam haar mama mij uithalen. Toen ik bij Valeria aan kwam zijn we samen even naar de bank geweest. Onderweg kwamen we een ijsjeszaak tegen dus besloten we om op de terug weg naar huis een ijsje te gaan eten. Wanneer we terug kwamen van de bank en richting ijsjeszaak gingen kwamen we Valeria·s zusje tegen. Uit beleefdheid hebben we de bitch dan maar meegevraagd =D. Natuurlijk kwam ze mee want een ijsje kan bij haar er altijd in (ook al volgt ze een "dieet"). Ik nam een ijsje met 3bollen: sinaasappel, vanille en vanille met chocolade stukjes. Ik had al betaald voor ik het ijsje op had en ik vond het best duur, raar dacht ik bij mezelf! Toen we ons lekker ijsje op hadden moest Valeria nog betalen en wat merkte ik op? Ja hoor, Valeria moest veel minder als mij betalen, hier was dus iets niet pluis en de verkoopsters deden best geheimzinnig! Dus ik duidelijk aant maken aan de verkopers dat ik daar juist meer als Valeria moest betalen en dan zegt er eentje dood leuk: "ja ma, gij hebt ook voor jullie twee betaald". Ja wtf, waarom moet Valeria dan nog eens voor haar eigen betalen? Afzetters, zelf het geld in hun zakken steken! ik dacht het niet! Dus ik vroeg schoon mijn geld terug. Ik was echt lastig.
Ondertussen was het al 6uur. Valeria en ik wouden nog pizza gaan eten vanavond. Maar omdat we haar zus deze keer ook nog eens hadden uitgegeten om met ons pizza te eten werden de plannen weer veranderd (ook al hadden WIJ HAAR uitgenodigd). Ze wou persee om 7uur pizza gaan eten (maar we hadden juist een ijsje gegeten!). En toen zei ze dat ze de pizza in Otra Banda niet lekker vond dus wou ze naar Higuey gaan met de taxi. Tot slot begon ze zelf nog vrienden uit te nodigen terwijl wij er helemaal niks van wisten.. Toen puntje bij paaltje kwam en het al laat was (half 9) zijn we toch maar pizza gaan eten in Otra banda. Wat een gedoe eh? Na enkele minuutjes gewandeld te hebben kwamen we aan bij de pizzaria. Zonder dat Valeria en ik het wisten bestelde de bitch in onze plaats. Hoe kan dat mens nu in hemelsnaam weten wat ik wil eten? Gelukkig had ik het gezien en vertelde ik dat ik zelf een pizza wou kiezen. Gelukkig begreep ze het en zo "vriendelijk" als ze dan toch nog was veranderde ze de bestelling. Trouwens, 1 van de gewoontes van de dominicanen is dat ze 1 pizza bestellen voor het hele gezin en niet zoals in belgie 1 pizza per persoon). Toen Valeria en ik onze pizza kregen (die we van plan waren samen te delen) en de zus en haar vrienden hun pizza kregen, konden we eindelijk eten. Maar opeens begon iedereen van onze pizz te eten! ik keek naar Valeria en ze zag dat ik lastig was =D. Valeria en ik begonnen te lachen uit frustratie. We hadden het wel kunnen denken! Om half 10 kreeg ik telefoon van mijn mama. Ze vroeg om hoe laat ik naar huis kwam. Valeria en ik hadden al eerder afgesproken dat ik bij haar zou blijven slapen, alleen hadden we het nog niet gervaagd.. Dus ik vroeg aan mijn mama als ze het oke vond als ik bleef slapen. Maar steeds kreeg ik de zelfde vraag "hoe laat kom je naar huis?". Het leek wel of ik chinees tegen haar praatte! Na 10x zeggen dat ik wou blijven slapen begreep ze me nog niet. Het zweet brak me uit en ik geraakte gefrustreerd. En dat ging dan nog eens gepaard met het achtergrond geluid van toeterende auto·s!! Na steeds de zelfde vraag geantwoord te hebben begreep ze me dan toch. Ze zou eerst de mama van Valeria bellen mij terug bellen als het in orde was. Ik voelde de stress van mijn schouders vallen, wat een gedoe allemaal. Even later belde mama van Valeria, ze was boos want ze sliep al toen mijn maam haar belde. Ook dat nog! Wanneer we terug bij Valeria haar thuis aankwamen hebben we nog uren gebabbeld, gezellig was het wel. Maar daarna wouden we wat actie dus besloten we onze cake te bakken. Nadat we alle benodigdheden gevonden hadden kwamen we er achter dat we niet wisten hoe de oven werkte. Daar ging ons plannetje dus. Dan nog maar even babbelen. Rond kwart na twee waren we echt wel moe! Maar waar moest ik slapen? Valeria had maar een klein 1persoon bed en we konden het aan niemand vragen want iedereen sliep al. Dus besloot ik om op de zetel te slapen. Of ja, wat je slapen kon noemen. Geen oog heb ik dicht gedaan. Rotte muggen! Ik wat VOL dankzij die vervelende beesten! Daarnaast was het ook nog veel te warm. Na uren gekrabd en gezucht te hebben was het al ochtend. De mama kwam de woonkamer binnen. Ze vroeg waarom ik hier lag (ze was best lastig). Ik dacht bij mijn eigen "waar moet ik anders liggen?". Ze liep lastig de kamer van de zus binnen en begon in het spaans te zeveren. Toen kwam ze terug naar mij en zei dat ik bij de zus moest gaan liggen want die had een twee persoonsbed. Gelukkig heb ik toen nog 2uurtjes kunnen slapen. Toen ik wakker werd was Valeria al klaar om naar de kerk te gaan dus ik kleedde me snel om om met haar mee te gaan. Voor we vertrokken kreeg Valeria nog een preek van haar mama waarom ik op de zetel "sliep". Hehe, als die mama wat verantwoordelijkheid had genomen had ze ook kunnen zeggen waar ik kon liggen! We trokken er ons niet al te veel van aan en gingen naar de kerk. Een gezellig klein kerjke met veel mooie-live-spelende liedjes. Toen we thuis kwamen vertelde de zus ons dat we naar het kamp van de familie gingen. Dat betekende ZWEMMEN! Het was een mooi kamp met een redelijk groot zwembad. Maar de familie daarentegen was dan weer iets minder. Doorheen heel de dag heeft amper iemand met ons gepraat. Het leek wel alsof we niet bestonden. Niemand trok zich iets van ons aan. Maar dat hadden we wel kunnen verwachten (again). Valeria en ik maakte er dan maar het beste van. Lekker eten, uren zwemmen en lachen zoals ik hier nog nooit heb gedaan. Ik voelde me zelfs zo op mijn gemak bij haar dat ik opeens Nederlands begon te praten, dat was ongelofelijk grappig! We zijn er achter gekomen dat Nederlands een moeilijk taal is, dat ik veeeeeeeeeeel moet oefenen op mijn rollende rrrrrrrrrr en dat valeria toch wel 1 lief nichtje heeft waar we ons op het einde toch mee hebben geamuseerd!
Eind goed al goed dus ;).
Hasta Luego,
Annick Lopez Jones
- TE AMO & TE EXTRAÑO!
viernes, 27 de agosto de 2010
tweede week school
Tweede week school gaat van start. Nu gaat het echte werk beginnen. Niet meer chillen in de klas en naar huis gaan om 12uur. Opletten en huiswerk maken was nu de boodschap. Of ja, wat je opletten kan noemen. Ik snap er geen hol van wat al die leerkrachtenn te vertellen hebben. Vooral die van chemie en geschiedenis! Die van chemie heeft het steeds over "carbon" en die van geschiedenis die geeft ons huiswerk alsof we niets anders te doen hebben. Nu ja, die van chemie kent er anders ook wat van! Het valt mij op dat de leerlingen hier niet zagen over te veel huiswerk. In Belgie zouden we allang in opstand zijn gekomen =D. Engels en wiskunde is dan weer wat anders. Tijdens de les engels moeten we veel vooraan in de klas presenteren. De eerste les hadden we het over "wat we wouden verder studeren, in welke school en waarom". De tweede les moesten we allemaal een stad/dorp kiezen en hier meer uitleg over geven (aangezien ik mijn huiswerk niet had gemaakt kon ik dat niet doen, met als excuus: sorry, ik wist niet wat ik moest dan haha). Bij wiskunde snap ik enkel de oefeningen, maar beter iets dan niets eh! Frans is wel lachen. Het enige wat we geleerd hadden in de les was: Je m·appelle Annick et toi, comment tu t·appelle? en verder nog van die super easy zinnekes wat ik al 8jaar geleden in het 5e leerjaar heb geleerd. Tijdens de lessen hou ik me meestal bezig met andere dingen want volgen kan ik toch niet.
Maandag hadden Valeria en ik normaal onze eerste spaanse les. Inderdaad: NORMAAL! Natuurlijk ging de les niet door dus moesten wachten tot woensdag. Dat vonden we NIET leuk! Aangezien het juist goed ging met de heimwee en ik zo uitkeek naar de spaanse les moest ik opzoek gaan naar een oplossing. En ja, die had ik gevonden. Ik vroeg aan mijn zusje als ik mee mocht naar haar balletles, samen met het buurmeisje (die ook balletles volgt) en Bimaly (het meisje met de rare naam die ik waarschijnlijk helemaal fout schrijf haha). Samen namen we de taxi naar de balletschool. De balletschool was redelijk klein, maar gezellig vond ik het wel. Ik geraakte aan de praat met een zwangere vrouw. En natuurlijk (claro) ben ik weer 1 en het ander te weten gekomen. Ze vertelde mij dat ik normaal eerst in haar gezin zou zitten maar wegens omstandigheden zijn de plannen veranderd. Daarna vertelde ze me een beetje over haar leventje hier. Ze heeft namelijk twee zonen. Eentje van 14jaar (die er echt wel ouder uit zag) en eentje van ongeveer 12jaar. Daarnaast krijgt ze er nog een dochtertje, laila, bij. Haar zusje is nog zeer jong, 19jaar. Ze is topmodel (al van haar 14de) en woont in NY. Ik heb foto·s gezien van haar en ze is echt een mooi meisje, DUH. In november (noviembre) komt ze op bezoek. Ik kijk er al naar uit! Op facebook heb ik al een klein beetje contact met haar gehad. Yahaira, de zangere vrouw, is zelf 33jaar. Ze is echt ontzettend lief. Ze heeft me haar gsm nummer gegeven zodat als ik mij verveel of als ik het moeilijk heb ik haar altijd kan bellen. Ik ben blij dat ik met haar heb kunnen praten, ik voelde dat ze me begreep!
Woensdag was het dan zover: eerste spaanse les! Om 5uur hadden we afgesproken bij mijn thuis. Om 20 na kwam valeria pas aan (haar mama was onderweg aan de praat geraakt met een vriendin, zo gaat dat hier nu eenmaal en naar de tijd kijken ze dan niet). Van de leerkracht zelfs was er nog steeds geen spoor te vinden. Om kwart voor 6 belde ik dan mijn mama om te vragen als we ons misschien vergist hadden van tijd.
Ze zou even informeren en mij later terugbellen. Uit miserie gingen we dan maar skypen met onze ruben (AFS vrijwilliger in Santo Domingo, coole kerel wel). Even later belde mama terug. Er was natuurlijk weer van alles misgelopen. Communicatie bij de dominicanen trekt hier ook al op niets. Maar oke. De leerkracht zou toch nog komen, achter 20min. Toen het al 7uur was en er nog steeds geen leerkracht te bespeuren was, was het al tijd dat Valeria naar huis moest. ·S avonds had mama de leerkracht gebeld en bleek dat ze de weg naar ons huisje niet meer zo goed wist. Och ja, een weekje extra wachten op spaanse les kan geen kwaad zeker? Daarna heb ik een beetje tv gekeken (DR HOUSE<3), nog wat muziek beluisterd en tot slot gaan slapen (de laatste tijd ga ik later slapen dan ik in het begin deed, misschien omdat ik me beter voel?).
(DE REST VOLGT)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO (MUCHO)!
(en dat dan wel in het spaans)
Maandag hadden Valeria en ik normaal onze eerste spaanse les. Inderdaad: NORMAAL! Natuurlijk ging de les niet door dus moesten wachten tot woensdag. Dat vonden we NIET leuk! Aangezien het juist goed ging met de heimwee en ik zo uitkeek naar de spaanse les moest ik opzoek gaan naar een oplossing. En ja, die had ik gevonden. Ik vroeg aan mijn zusje als ik mee mocht naar haar balletles, samen met het buurmeisje (die ook balletles volgt) en Bimaly (het meisje met de rare naam die ik waarschijnlijk helemaal fout schrijf haha). Samen namen we de taxi naar de balletschool. De balletschool was redelijk klein, maar gezellig vond ik het wel. Ik geraakte aan de praat met een zwangere vrouw. En natuurlijk (claro) ben ik weer 1 en het ander te weten gekomen. Ze vertelde mij dat ik normaal eerst in haar gezin zou zitten maar wegens omstandigheden zijn de plannen veranderd. Daarna vertelde ze me een beetje over haar leventje hier. Ze heeft namelijk twee zonen. Eentje van 14jaar (die er echt wel ouder uit zag) en eentje van ongeveer 12jaar. Daarnaast krijgt ze er nog een dochtertje, laila, bij. Haar zusje is nog zeer jong, 19jaar. Ze is topmodel (al van haar 14de) en woont in NY. Ik heb foto·s gezien van haar en ze is echt een mooi meisje, DUH. In november (noviembre) komt ze op bezoek. Ik kijk er al naar uit! Op facebook heb ik al een klein beetje contact met haar gehad. Yahaira, de zangere vrouw, is zelf 33jaar. Ze is echt ontzettend lief. Ze heeft me haar gsm nummer gegeven zodat als ik mij verveel of als ik het moeilijk heb ik haar altijd kan bellen. Ik ben blij dat ik met haar heb kunnen praten, ik voelde dat ze me begreep!
Woensdag was het dan zover: eerste spaanse les! Om 5uur hadden we afgesproken bij mijn thuis. Om 20 na kwam valeria pas aan (haar mama was onderweg aan de praat geraakt met een vriendin, zo gaat dat hier nu eenmaal en naar de tijd kijken ze dan niet). Van de leerkracht zelfs was er nog steeds geen spoor te vinden. Om kwart voor 6 belde ik dan mijn mama om te vragen als we ons misschien vergist hadden van tijd.
Ze zou even informeren en mij later terugbellen. Uit miserie gingen we dan maar skypen met onze ruben (AFS vrijwilliger in Santo Domingo, coole kerel wel). Even later belde mama terug. Er was natuurlijk weer van alles misgelopen. Communicatie bij de dominicanen trekt hier ook al op niets. Maar oke. De leerkracht zou toch nog komen, achter 20min. Toen het al 7uur was en er nog steeds geen leerkracht te bespeuren was, was het al tijd dat Valeria naar huis moest. ·S avonds had mama de leerkracht gebeld en bleek dat ze de weg naar ons huisje niet meer zo goed wist. Och ja, een weekje extra wachten op spaanse les kan geen kwaad zeker? Daarna heb ik een beetje tv gekeken (DR HOUSE<3), nog wat muziek beluisterd en tot slot gaan slapen (de laatste tijd ga ik later slapen dan ik in het begin deed, misschien omdat ik me beter voel?).
(DE REST VOLGT)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO (MUCHO)!
(en dat dan wel in het spaans)
martes, 24 de agosto de 2010
hello weekend &bye bye heimwee!
Al enkele dagen heb ik geen blog bericht geschreven. Dit komt niet omdat ik tijd te kort heb, integendeel. Soms heb ik gewoon geen zin om mijn verhaal 100x op een dag te moeten vertellen. Maar nu wordt het wel eens hoogtijd om mijn verhaaltjes neer te pennen (bij deze: typen) =D!
Mijn weekend is zeer goed verlopen, hiphoi! Maar eest wil ik het nog even hebben over vrijdag, de laatste schooldag van de eerste week. We hebben toen een misviering gehad op school. Iets anders dan onze misvieringen maar nog altijd even saai. Daarnaast verstond ik er natuurlijk helemaal niks van, zoals gewoonlijk. Een jongen van mijn klas kan heel mooi zingen en piano spelen. Hierdoor zorgde hij voor enkele mooie piano stukken waarbij zin stem natuurlijk niet bij ontbrak. Daarbij wil ik even melden dat deze jongen blind is. Op het einde van de misviering moesten elkaar knuffelen als teken voor vrede.
Nu gaan we over naar zaterdag, ook wel de eerste dag van het weekend genoemd. Voor jullie de laatste festivaldag op pukkelpop, voor mij het gesprek met mijn gastmama. Ook vandaag had ik het weer moeilijk. Mijn ogen waren rood van het huilen. Aangezien ik had afgesproken met enkele schoolvriendinnen om huiswerk (quimica, of te wel voor jullie chemie) te maken, waren mijn ouders eerder naar huis gekomen van hun werk. Toen mijn ouders hun kamer binnen kwamen (war ik op de computer zat), zag mijn mama dat ik gehuild had. Ze vroeg waarom ik rode ogen had. De vraag "heb je gehuild?" kwam als eerste uit haar mond. Eerst zei ik dat er iets was, ik ontkende het omdat ik niet opnieuw wou huilen (voor hun ogen). Ondertussen was mijn papa een grapjes aan het maken dat ik slaag had gekregen, de grapjas =P. Mijn mama keek me aan en toen kon ik niet meer, ik barste uit in tranen. Vervolgens voelde ik een arm rond mij. Mama probeerde mij te troosten. Ik zei dat ik thuis miste: familie en vrienden. Ze vertelde mij dat dat normaal was, dat het met de tijd wel zou minderen. Maar ja ik zat er wel mee eh! Nadat ik gekalmeerd was vroeg ik nog enkele praktische zaken waar ik toen nog geen duidelijk beeld van had. Omdat het bijna 3uur was en ik om 3uur met enkele klasgenootjes had afgesproken ging ik mijn snel nog even klaarmaken. Vervolgens bracht mijn papa mij naar de school waar we hadden afgesproken. Yazmin, Yenifer en Andreina stonden al op mij te wachten. Samen gingen we te voet naar Yenifer haar huisje. We begonnen direct aan ons huiswerk, voorbeeldige leerlingen eh ;)! We hadden alle vier een glaasje water voor de dorst maar toen kwam de mama van Yenifer en bracht (alleen) mij een glaasje vruchtensap MET ijsblokjes. Ik voelde mij verwent maar smaken deed dat glaasje wel! De mama van yenifer is echt een lieve vrouw. Ze was zeer enthousiast over mij en probeerde ook met mij te communiceren, ook al was dat niet altijd even makkie. Na toch wel al een dik 2uur bezig te zijn geweest met ons huiswerk (waar ik niet van snapte) wou de mama van Yenifer foto·s van mijn familie zien. Dus ik ging op facebook en liet haar foto·s van mijn afscheidsfeestje en foto·s van vroeger zien. Mijn twee neven (primo·s) vond ze twee echte hotties, mijn twee hondjes waren te schattig voor woorden (que lindo) en de trouwfoto·s van mama en papa waren voor haar een sprookje! Daarna was het tijd om naar huis te gaan maar eerst kreeg ik een klein geschenkje van de mama: een knuffelbeertje (peluche) van een klein hondje. "als aandenken aan mijn hondjes" zei ze, wat een schat van een mama! Vervolgens zijn we met zijn alleen terug naar de school gewandeld. Daar stond Andreina haar ouders al op haar te wachten, even kennismaken dus! Mijn papa was als gewoonlijk weer te laat. Gelukkig bleven Yenifer en haar mama bij mij tot mijn papa er was. Na een half uur wachten verscheen eindelijk de witte auto, daar was papa! Hij was te laat omdat mama in het salon zat en aangezien ze nog niet klaar was en ik maar even meegegaan. Eenmaal aangekomen in het salon; mama zat vol met krulspelden, eigenlijk iedereen die naar het salon gaat heeft wel krulspelde in hun haar. Sommige lopen er zelfs mee op straat of gaan ermee winkelen! In Belgie zou je allang worden uitgelachen, hier is het dagelijkse kost. Het kapsalon is van de mama van Bismaly (geen idee hoe je haar naam schrijft, maar het is het meisje dat hier in het begin altijd bleef slapen. eerst dag ik dat ze het dochtertje was van de zus van mama, blijkbaar niet dus). De mensen hier zijn eer vriendelijk en gastvrij. In het kapsalon werkt er nog een vrouw. Ze had mijn angels gelakt en dan nog wel gratis (omdat ik het was :D). Veel kan je er niet van zien want het is doorzichtige nagellak, aangezien mijn oh-zo-leuke-scool (nee, ik ben niet sarcastisch, ik meen het!) geen nagellak toelaat. Nadat mama klaar was met haar kapsel zijn we naar huis gereden. Eenmaal thuis heb ik TV gekeken op mijn kamer en ja hoor AMERICAN PIE & DR. HOUSE!!!<3 Het liet me denken aan Belgie.. hmm belgie<3 nooit gedacht jou te missen, maar toch, je weet wel wat je mist als het er niet (bewijze van spreke) is.
Na zaterdag (sabado) komt zondag (domingo). Waarschijnlijk wel 1 van mijn "drukste" dagen tot nu toe. Drukke dagen = GEEN heimwee! En ja, vandaag was mijn eerste dag zonder enige heimwee, zonder enige traan (HIPHOI)! Voor jullie daarentegen was zondag gelijk aan EINDE pukkelpop 2010. Hoe jaloers ik ook kan zijn op jullie pukkelpop avontuurtje, mijn avontuur hier zal 100x beter zijn (in the end, you will be jealous). Maar nu back to the point: domingo! Zondag was voor mij een heel leuke dag. Ik zag eindelijk valeria nog eens terug!
Zondag betekent ook wel naar de kerk gaan, maar deze keer was ik niet meegegaan want ik wou uitslapen. Veel is daar niet van gekomen (te warm en te veel licht in mijn kamer). Wanneer iedereen terug kwam van de kerk zijn we gaan kijken voor sportschoenen enn zwarte schoenen voor op school. Langs de straat heb je altijd mensen die schoenen verkopen, meestal sneakers of all stars and stuff liket hat. Maar daar vond ik mijn smaak niet tussen want ik vond ze te mannelijk =D. Op dezelfde straat waar ze de schoenen verkopen staan nog andere kraampjes. Het lijkt wel op een soort markt. Het was ontzettend warm en er liepen veel mensen op straat. Uiteindelijk zijn we een winkeltje binnen gestapt, ze verkochten er best veel. Het leek wel op een 1euro winkel: veel prul, veel mensen, kort om: chaos! Aan het einde van de winkel stonden enkele schoenen, ook die trokkken op niets. Ik vertelde ze dat ik fijne, dunne sportschoenen wou en niet van die overdreven grote, brede sportschoenen die op sneakers voor mannen lijken. Ze begrepen me, gelukkig. Vooraleer we verder gingen met onze zoektocht naar schoenen zijn we eerst valeria bij haar thuis gaan halen. Ze woont ongeveer 15min van mijn huisje, net buiten Higuey. Aangezien ik nog altijd geen schoenen had zijn we nog even naar een andere winkel gegaan. Gelijkvloers verkopen ze eten en op de bovenste verdieping kleren and stuff like that. Mama vertelde mij dat papa vroeger de baas was van die winkel, dat hij die zaak had opgestart. Daardoor dat iedereen josee maria kent in Higuey =D! En ja hoor, sportschoenen heb ik uiteindelijk gevonden. Helaas geen zwarte schoenen want mijn maat was er niet. Papa zei dat ik mijn tenen moest laten afknippen zodat ik kleiren voeten zou hebben, de grapjas! Vervolgens zijn we ook nog wat inkopen gaan doen. Valeria en ik wouden graag koekjes bakken. Aangezien we deze ingredienten niet vonden zijn we overgeschakeld naar cake! Chocolade & Limoen cake, hmmm<3 en de pot nutella als finishing touch!!! Papa ging vandaag paella maken. Aangezien hij een echte spanjaard is kan hij dat wel als de beste. (De paelle liet me een beetje denken aan de vele vakanties in salou!) Eenmaal thuis hebben valeria en ik nog wat gebabbeld over koe·tjes en kalfjes. Op eens moesten we papa helpen met de paella. Dus deden we dat ook. Boontjes schoonmaken konden we als de beste! Mama zorgde voor het vlees en de salada en papa zorgde dan weer voor de kookkunsten. Toen er wat meer plaats was in de keuken gingen valeria en ik onze kookkunsten eens boven halen! Aangezien we niet veel tijd hadden gingen we alleen de chocolade cake maken, de andere was dan voor volgend weekend. Als echte koks gingen we aan de slag. Het meel, de eieren, de olie, ... alles werd gemengd! In het begin trok het echt op niks maar met de tijd zag het er beter en beter uit. Eenmaal klaar met knoeien kon het verder zijn werk doen in de oven. Na een dik half uur was de cake klaar. En WOW, wat zag die er goed uit! Trots dat wij waren =D. Ondertussen was de paella ook al klaar, aan tafel dus! Het leek wel op een feestmaal, alsof we iets te vieren hadden. Als dessert was er dan de zelfgemaakte cake. Ik sneed de cake in stukjes en gaf iedereen een stuk. Valeria en ik smeerde een dikke laag nutella op onze cake en ja hoor, een trend hadden we gezet. Iedereen smeerde opeens nutella op hun stuk cake, smullen maar! Shit, wat was dat OVERheerlijk (door er alleen al aan te denken krijg ik water in mijn mond haha). Eenmaal klaar met smullen was het tijd om onze bikini aan te doen. We gingen zwemmen in een riviertje (rio). Daar hadden valeria en ik al heel de dag naar uitgekeken. Na een klein half uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij de rivier. Er zaten al enkele mensen in te plonsen. Valeria en ik voelde ons een beetje ongemakkelijk met al die kijkende jongens, brrr. Overla waar je komt wordt er over je gepraat. Als het niet rubia is, dan is het wel americana! Maar ja, je zou voor minder.. zo een bleekscheten tussen al die chocolaatjes =D. Na een kwartier te plonsen was het 6uur. We moesten er al uit. Geen idee waarom. Het leek wel alsof het een soort regel was: na 6uur niet meer zwemmen. En nu ik er aan denk, in het hotel moesten we ook al om 6uur terug op de kamer zijn. Toen we thuis kwamen hebben we wat voor de computer gezeten. We waren aan het zoeken naar events, concerts and stuff like that in de dominicaanse republiek. Dit weekend is er namelijk een festival in de hoofdstad (Santo domingo), het presidente festival. Papa zag dat we er meer info over waren aant zoeken en opeens zegt hij dood leuk: oh, daar heb ik VIP tickets voor! Eerste rij, backstage bij de artiesten and much more!!! Ik dacht dat ik mijn mond van de grond moest rapen. Maar natuurlijk vind papa dat festival niks en gaat hij dus niet en alleen met valeria mag ik natuurlijk ook niet. Was dat even shit! Maar oke, genoeg plannen voor de toekomst. Nadat valeria weg was heb ik nog wat tv gekeken en vervolgens ben ik gaan slapen want de volgende ochtend was het weer school = vroeg opstaan!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU
Mijn weekend is zeer goed verlopen, hiphoi! Maar eest wil ik het nog even hebben over vrijdag, de laatste schooldag van de eerste week. We hebben toen een misviering gehad op school. Iets anders dan onze misvieringen maar nog altijd even saai. Daarnaast verstond ik er natuurlijk helemaal niks van, zoals gewoonlijk. Een jongen van mijn klas kan heel mooi zingen en piano spelen. Hierdoor zorgde hij voor enkele mooie piano stukken waarbij zin stem natuurlijk niet bij ontbrak. Daarbij wil ik even melden dat deze jongen blind is. Op het einde van de misviering moesten elkaar knuffelen als teken voor vrede.
Nu gaan we over naar zaterdag, ook wel de eerste dag van het weekend genoemd. Voor jullie de laatste festivaldag op pukkelpop, voor mij het gesprek met mijn gastmama. Ook vandaag had ik het weer moeilijk. Mijn ogen waren rood van het huilen. Aangezien ik had afgesproken met enkele schoolvriendinnen om huiswerk (quimica, of te wel voor jullie chemie) te maken, waren mijn ouders eerder naar huis gekomen van hun werk. Toen mijn ouders hun kamer binnen kwamen (war ik op de computer zat), zag mijn mama dat ik gehuild had. Ze vroeg waarom ik rode ogen had. De vraag "heb je gehuild?" kwam als eerste uit haar mond. Eerst zei ik dat er iets was, ik ontkende het omdat ik niet opnieuw wou huilen (voor hun ogen). Ondertussen was mijn papa een grapjes aan het maken dat ik slaag had gekregen, de grapjas =P. Mijn mama keek me aan en toen kon ik niet meer, ik barste uit in tranen. Vervolgens voelde ik een arm rond mij. Mama probeerde mij te troosten. Ik zei dat ik thuis miste: familie en vrienden. Ze vertelde mij dat dat normaal was, dat het met de tijd wel zou minderen. Maar ja ik zat er wel mee eh! Nadat ik gekalmeerd was vroeg ik nog enkele praktische zaken waar ik toen nog geen duidelijk beeld van had. Omdat het bijna 3uur was en ik om 3uur met enkele klasgenootjes had afgesproken ging ik mijn snel nog even klaarmaken. Vervolgens bracht mijn papa mij naar de school waar we hadden afgesproken. Yazmin, Yenifer en Andreina stonden al op mij te wachten. Samen gingen we te voet naar Yenifer haar huisje. We begonnen direct aan ons huiswerk, voorbeeldige leerlingen eh ;)! We hadden alle vier een glaasje water voor de dorst maar toen kwam de mama van Yenifer en bracht (alleen) mij een glaasje vruchtensap MET ijsblokjes. Ik voelde mij verwent maar smaken deed dat glaasje wel! De mama van yenifer is echt een lieve vrouw. Ze was zeer enthousiast over mij en probeerde ook met mij te communiceren, ook al was dat niet altijd even makkie. Na toch wel al een dik 2uur bezig te zijn geweest met ons huiswerk (waar ik niet van snapte) wou de mama van Yenifer foto·s van mijn familie zien. Dus ik ging op facebook en liet haar foto·s van mijn afscheidsfeestje en foto·s van vroeger zien. Mijn twee neven (primo·s) vond ze twee echte hotties, mijn twee hondjes waren te schattig voor woorden (que lindo) en de trouwfoto·s van mama en papa waren voor haar een sprookje! Daarna was het tijd om naar huis te gaan maar eerst kreeg ik een klein geschenkje van de mama: een knuffelbeertje (peluche) van een klein hondje. "als aandenken aan mijn hondjes" zei ze, wat een schat van een mama! Vervolgens zijn we met zijn alleen terug naar de school gewandeld. Daar stond Andreina haar ouders al op haar te wachten, even kennismaken dus! Mijn papa was als gewoonlijk weer te laat. Gelukkig bleven Yenifer en haar mama bij mij tot mijn papa er was. Na een half uur wachten verscheen eindelijk de witte auto, daar was papa! Hij was te laat omdat mama in het salon zat en aangezien ze nog niet klaar was en ik maar even meegegaan. Eenmaal aangekomen in het salon; mama zat vol met krulspelden, eigenlijk iedereen die naar het salon gaat heeft wel krulspelde in hun haar. Sommige lopen er zelfs mee op straat of gaan ermee winkelen! In Belgie zou je allang worden uitgelachen, hier is het dagelijkse kost. Het kapsalon is van de mama van Bismaly (geen idee hoe je haar naam schrijft, maar het is het meisje dat hier in het begin altijd bleef slapen. eerst dag ik dat ze het dochtertje was van de zus van mama, blijkbaar niet dus). De mensen hier zijn eer vriendelijk en gastvrij. In het kapsalon werkt er nog een vrouw. Ze had mijn angels gelakt en dan nog wel gratis (omdat ik het was :D). Veel kan je er niet van zien want het is doorzichtige nagellak, aangezien mijn oh-zo-leuke-scool (nee, ik ben niet sarcastisch, ik meen het!) geen nagellak toelaat. Nadat mama klaar was met haar kapsel zijn we naar huis gereden. Eenmaal thuis heb ik TV gekeken op mijn kamer en ja hoor AMERICAN PIE & DR. HOUSE!!!<3 Het liet me denken aan Belgie.. hmm belgie<3 nooit gedacht jou te missen, maar toch, je weet wel wat je mist als het er niet (bewijze van spreke) is.
Na zaterdag (sabado) komt zondag (domingo). Waarschijnlijk wel 1 van mijn "drukste" dagen tot nu toe. Drukke dagen = GEEN heimwee! En ja, vandaag was mijn eerste dag zonder enige heimwee, zonder enige traan (HIPHOI)! Voor jullie daarentegen was zondag gelijk aan EINDE pukkelpop 2010. Hoe jaloers ik ook kan zijn op jullie pukkelpop avontuurtje, mijn avontuur hier zal 100x beter zijn (in the end, you will be jealous). Maar nu back to the point: domingo! Zondag was voor mij een heel leuke dag. Ik zag eindelijk valeria nog eens terug!
Zondag betekent ook wel naar de kerk gaan, maar deze keer was ik niet meegegaan want ik wou uitslapen. Veel is daar niet van gekomen (te warm en te veel licht in mijn kamer). Wanneer iedereen terug kwam van de kerk zijn we gaan kijken voor sportschoenen enn zwarte schoenen voor op school. Langs de straat heb je altijd mensen die schoenen verkopen, meestal sneakers of all stars and stuff liket hat. Maar daar vond ik mijn smaak niet tussen want ik vond ze te mannelijk =D. Op dezelfde straat waar ze de schoenen verkopen staan nog andere kraampjes. Het lijkt wel op een soort markt. Het was ontzettend warm en er liepen veel mensen op straat. Uiteindelijk zijn we een winkeltje binnen gestapt, ze verkochten er best veel. Het leek wel op een 1euro winkel: veel prul, veel mensen, kort om: chaos! Aan het einde van de winkel stonden enkele schoenen, ook die trokkken op niets. Ik vertelde ze dat ik fijne, dunne sportschoenen wou en niet van die overdreven grote, brede sportschoenen die op sneakers voor mannen lijken. Ze begrepen me, gelukkig. Vooraleer we verder gingen met onze zoektocht naar schoenen zijn we eerst valeria bij haar thuis gaan halen. Ze woont ongeveer 15min van mijn huisje, net buiten Higuey. Aangezien ik nog altijd geen schoenen had zijn we nog even naar een andere winkel gegaan. Gelijkvloers verkopen ze eten en op de bovenste verdieping kleren and stuff like that. Mama vertelde mij dat papa vroeger de baas was van die winkel, dat hij die zaak had opgestart. Daardoor dat iedereen josee maria kent in Higuey =D! En ja hoor, sportschoenen heb ik uiteindelijk gevonden. Helaas geen zwarte schoenen want mijn maat was er niet. Papa zei dat ik mijn tenen moest laten afknippen zodat ik kleiren voeten zou hebben, de grapjas! Vervolgens zijn we ook nog wat inkopen gaan doen. Valeria en ik wouden graag koekjes bakken. Aangezien we deze ingredienten niet vonden zijn we overgeschakeld naar cake! Chocolade & Limoen cake, hmmm<3 en de pot nutella als finishing touch!!! Papa ging vandaag paella maken. Aangezien hij een echte spanjaard is kan hij dat wel als de beste. (De paelle liet me een beetje denken aan de vele vakanties in salou!) Eenmaal thuis hebben valeria en ik nog wat gebabbeld over koe·tjes en kalfjes. Op eens moesten we papa helpen met de paella. Dus deden we dat ook. Boontjes schoonmaken konden we als de beste! Mama zorgde voor het vlees en de salada en papa zorgde dan weer voor de kookkunsten. Toen er wat meer plaats was in de keuken gingen valeria en ik onze kookkunsten eens boven halen! Aangezien we niet veel tijd hadden gingen we alleen de chocolade cake maken, de andere was dan voor volgend weekend. Als echte koks gingen we aan de slag. Het meel, de eieren, de olie, ... alles werd gemengd! In het begin trok het echt op niks maar met de tijd zag het er beter en beter uit. Eenmaal klaar met knoeien kon het verder zijn werk doen in de oven. Na een dik half uur was de cake klaar. En WOW, wat zag die er goed uit! Trots dat wij waren =D. Ondertussen was de paella ook al klaar, aan tafel dus! Het leek wel op een feestmaal, alsof we iets te vieren hadden. Als dessert was er dan de zelfgemaakte cake. Ik sneed de cake in stukjes en gaf iedereen een stuk. Valeria en ik smeerde een dikke laag nutella op onze cake en ja hoor, een trend hadden we gezet. Iedereen smeerde opeens nutella op hun stuk cake, smullen maar! Shit, wat was dat OVERheerlijk (door er alleen al aan te denken krijg ik water in mijn mond haha). Eenmaal klaar met smullen was het tijd om onze bikini aan te doen. We gingen zwemmen in een riviertje (rio). Daar hadden valeria en ik al heel de dag naar uitgekeken. Na een klein half uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij de rivier. Er zaten al enkele mensen in te plonsen. Valeria en ik voelde ons een beetje ongemakkelijk met al die kijkende jongens, brrr. Overla waar je komt wordt er over je gepraat. Als het niet rubia is, dan is het wel americana! Maar ja, je zou voor minder.. zo een bleekscheten tussen al die chocolaatjes =D. Na een kwartier te plonsen was het 6uur. We moesten er al uit. Geen idee waarom. Het leek wel alsof het een soort regel was: na 6uur niet meer zwemmen. En nu ik er aan denk, in het hotel moesten we ook al om 6uur terug op de kamer zijn. Toen we thuis kwamen hebben we wat voor de computer gezeten. We waren aan het zoeken naar events, concerts and stuff like that in de dominicaanse republiek. Dit weekend is er namelijk een festival in de hoofdstad (Santo domingo), het presidente festival. Papa zag dat we er meer info over waren aant zoeken en opeens zegt hij dood leuk: oh, daar heb ik VIP tickets voor! Eerste rij, backstage bij de artiesten and much more!!! Ik dacht dat ik mijn mond van de grond moest rapen. Maar natuurlijk vind papa dat festival niks en gaat hij dus niet en alleen met valeria mag ik natuurlijk ook niet. Was dat even shit! Maar oke, genoeg plannen voor de toekomst. Nadat valeria weg was heb ik nog wat tv gekeken en vervolgens ben ik gaan slapen want de volgende ochtend was het weer school = vroeg opstaan!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU
Suscribirse a:
Entradas (Atom)