Gisteren, al welgeteld 3weken ver weg van de mensen die ik lief heb. En als ik bij mezelf denk, is het eigenlijk best snel gegaan. Maar voor mij kan het nog steeds niet snel genoeg gaan. Best wel raar want (ALS ik het een jaar vol hou) zal ik jullie waarschijnlijk op het einde van mijn avontuur vertellen dat het voorbij gevlogen is. Maar dat kan ik nu NOG niet geloven. We zullen wel zien wat de toekomst mij brengt zeker?
Zoals ik al zei ben ik al 3weken op dit eiland. Deze week is mijn school begonnen en sinds woensdag zit ik dan toch in het laatste jaar. Iedere dag gaat het beter en beter op school. Gelukkig, dan toch "iets" dat goed zit :). Op school is er gisteren niet veel gebeurd. Na school ben ik dan (met veel moeite) met een klasgenootje en haar vrienden op pad gegaan. En ja, met veel moeite. Mijn mama neemt de AFS regels net iets TE strikt op. Eerst mocht ik nog niet eens gaan van haar. Daar was ik het helemaal niet mee eens. Aangezien ik niet snaptte waarom ik niet mocht gaan belde mijn zusje opnieuw naar mama. Vervolgens heeft een vriendin van mijn klasgenootje met mijn mama gebabbeld en uiteindelijk kreeg ik dan toch de toestemming. Om 3uur hadden we afgesproken, ze zouden me dan thuis komen halen. Ik had nog tijd zat, us even skypen kon er nog wel bij! En toen kreeg ik mijn klop weer. De drang om naar huis te gaan was er weer. Ik zag het niet meer zitten. Ik viel in een zwart gat en ik had het gevoel dat ik er niet meer uitgeraakte. Ondertussen was het ook al 3uur en nog steeds geen klasgenootjes en vriendjes te bespeuren. Ik voelde mij bedrogen. Mijn papa aan de andere kant probeerde mij op te krikken. Ik barste uit in wel duizend tranen. Niets kon mij nog uit dat zwart halen. Dan heb je nog Liesy, het meisje in Brazilie. Ze helpt me goed. Ze laat me alles positief inzien en probeert mij de negatieve dingen te laten vergeten. Thank you chica! Terwijl ik met mijn papa was aant skypen kwam mijn zusje de kamer in. Ze vertelde me dat mijn klasgenootje en haar vriendjes uiteindelijk toch nog zijn gekomen (het was al 4uur). Toen dacht ik bij mezelf: "typisch, die dominicanen". Een tijdsbesef hebben ze hier niet. Maar bon, ik veegde snel mijn tranen af, nam afscheid van mijn beste vriend en ging er weer tegen aan. Stukje voor stukje voelde ik de diepe zwarte put verdwijnen. Maar het beste moet nog komen. Mijn zusje ging met mij mee. Ik voelde mij een baby. Ik mocht niet eens met mijn "nieuwe vrienden" weg zonder een babysitter van 10jaar bij mij te hebben. Uiteindelijk kwam ze toch nog goed van pas, hoe gemeen deze zin ook mag klinken, zo bedoel ik het nu ook weer niet ;). Veel hebben we niet gedaan. Een broodje eten, in het park hangen, rond rijden met de auto (ja, iedereen heeft hier zo zijn eigen auto, jong -sommige al 14jaar zelfs- en oud), ... . Maar ik voelde mij niet zo op mijn gemak. Dit kwam doordat ik amper een woord spaans spreek, zeer frustrerend. Steeds het gevoel dat iedereen mij uitlacht. Het wordt hoogtijd dat ik die bullshit eens uit mijn hoofd zet. Maar aan de andere kant voelde ik toch op mijn gemak omdat mijn zusje bij me was. Toch iemand die ik "goed" kende. Aangezien ik op tijd thuis moest zijn en mijn "nieuwe vrienden" nog verder op pad wouden gaan brachten ze mij en mijn zusje naar ons huisje (casa). Daarna heb ik natuurlijk wat op de computer gezeten want veel valt hier nog niet te beleven. Ook vandaag ging ik vroeg mijn bedje in, nog even rap de briefjes van de liefste meisjes lezen en de mooie kalender bekijken, die ik van de beste familie ooit heb gekregen!
De laatste tijd slaap ik niet meer zo goed als anders, ik vind mijn draai niet meer. Waarschijnlijk doordat ik het de laatste dagen zo moeilijk heb gehad. Ook was er weer die wekker. Die wekker die zei dat het tijd was om op te staan. Een niewe dag, een nieuwe start! En dat was het ook. Eenmaal aangekomen op school en ik voelde mij weer stukken beter! Ik heb eindelijk eens goed kunnen lachen vandaag, nu ik er zo aan terug denk. Ik was gelukkig. De mensen van mijn klas geven mijn een goed gevoel! Vandaag was er de Engelse leerkracht, die eigenlijk niet zo goed engels kan (volgens mijn klasgenootjes is mijn engels net iets beter, hiphoi!). We moesten ons allemaal voorstellen in het engels. In heel de klas hoorde ik gezucht, behalve van Yazmin dan want zij is 1 van de enige die goed engels kan. Natuurlijk was ik ook blij want engels, ja dat kon ik wel. Toen al bijna de helft van de klas zich met mij moeite had voor gesteld was het mijn beurd. Toen ik recht was staan om mij voor te stellen veranderde leerkracht van gedacht. Shit eh! "Stel jij je zelf maar eens voor in het spaans." Dat vond ik geen pretje, maar ik dit het wel. "Mi nombre es Annick, Yo soy de Belgica y me gusta escuchan musica (ofzo iets)". Mijn woorden werden afgesloten met een daverend applaus van mijn liefste klasgenootjes! Was me dat even een fijn gevoel. Vandaag hebben we onze lessenrooster gekregen. Geschiedenis, wiskunde, engels, biologie, ... ontbreken zeker en vast niet. Veel verschil met onzee school is er dus niet (op het gebied van vakken dan toch). In de speeltijd heb ik samen gezeten met 7andere meisjes. Ik voelde me gelukkig. Ze lieten mij goed voelen. Lachen en tieren. Ik zag het weer helemaal zitten. De vraag "heb jij een vriendje" hoor ik nu wel dagelijks. Misschien nu ook wel een beetje beu gehoord. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat ze mij toch een toffe griet vinden. Ze willen van alles met mij gaan doen maar natuurlijk: eerst zien en dan pas geloven! Maar toch geeft het een goed gevoel, ik word geaccepteerd. Na de speeltijd hebben we wat volleybal/basketball gespeeld, net zoals gisteren was het weer veel te warm om te spelen. Dus deze keer zette ik mij rustig aan de kant, zoals de meesta dat ook deden. Yennifer liet mij enkele fotos van haar vriendje zien, de trost kan je zo van haar gezicht aflezen. Leuk om te zien zo een blij gezichtje. Daarna ging de vreselijke bel. Tijd om naar huis te gaan. Met tegenzin verlaatte ik de speelplaats en stapte de bus in. Net als ik me zo goed voel. Eenmaal thuis aangekomen liep ik naar de kamer van mijn ouders. Onmiddellijk zette ik de pc aan. Facebook, check, Skype, check! Jullie denken nu waarschijnlijk wel: "waarom zit zij haar tijd te verdoen als ze de tijd van haar leven heeft". Gelijk hebben jullie. Maar zo makkelijk gaat het niet hoor. Ik ben blij als ik even met mensen kan praten die mij steunen en moed geven. Tenslotte heb ik voor het moment toch niet veel te doen en spelen met mijn 10jarig zusje zie ik de laatste tijd ook niet meer echt zitten. Dus computer is TOT NU TOE mijn enige optie. Maar hopelijk kan ik dat snel inruilen met fijne momenten met mijn nieuwe vrienden. Ook vandaag heb ik enkele traantje gelaten tijdens het skypen met papa. Ik vertelde hem dat ik thuis mis. De kleine dingetjes zoals mijn eigen bed, mijn eigen douche, hangen in de zetel enzovoort. Alles komt wel goed, na verloop van tijd. Blijven door gaan en positief denken. En dat ga ik ook doen. Niet opgeven. Of dat ik ga ik toch alvast proberen. Tot slot wil ik ook nog zeggen dat gekookte harde bananen echt vies zijn. Zelfs nu mis ik het eten van Belgie, hoewel ik daar ook niet veel at. Hmm een broodje kroket met curry ketchup en mayonaise en groentjes -kwijlt-. Ook dat moet nog een jaartje wachten :).
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
No hay comentarios:
Publicar un comentario