Eerst en vooral wil ik even melden dat ik het ontzettend fijn vind dat er toch vele mijn blog blijven volgen. Dit Geeft mij een goed gevoel, ook wel een klein beetje moed! Dus bij deze, much gracias!!
De wekker onderbrak mijn slaap. Met moeite stapte ik mijn bed in. Ik had geen zin om naar school te gaan na zo een moeilijk dag vol heimwee. Ik zocht al mijn moed bijeen en geraakt dan toch uit bed. En ja hoor, de bus was alweer te vroeg, veel te vroeg zelfs! Om kwart voor 7 hoorde ik de mislukte toeter van het busje. Noemi riep dat er bus er was. Gelukkig was ik juist op tijd klaar, nog snel even een appel uit de frigo halen en hop daar gingen dan! Om 7uur kwam ik aan op school. Ik wist ongeveer waar mijn klasgenootjes van het voorlaatste jaar zaten dus wandelde ik er op mijn gemak naar toe. Veel volk was er nog niet. Na enkele minuten wachten was er al meer volk. Gelukkig dacht ik bij mezelf, maar neen hoor. Bijna niemand van mijn klas keek naar mij om, enkel "hola" was voor hun genoeg. Ik dacht bij mezelf: het is nog maar de 2e dag, je kent nog niemand.. dat komt wel allemaal inorde. Ik trok er mij dus niet veel van aan. Op de achtergrond van al het getier hoorde ik de bel. Alle leerlingen gingen naar een soort plein en iedereen ging volgens klas in 1 rij staan. De directrice (wat blijkbaar een non is) begon eerst nog wat te zever in het spaans. Daarna draaide alle leerlingen zich om en vervolgens werd de dominicaanse vlag omhoog geheven. Daar hoort natuurlijk ook het volkslied bij, iedereen zong uit volle borst mee.. behalve yo (ik) :D. Toen iedereen naar de klas wandelde werd ik uit de rij gehaald. Een vrouw begon iets te zeggen over mijn schoenen. Gelukkig was Fransheska bij mij en ze vertaalde het naar het engels. "Ja Annick, u schoenen zijn niet goed voor onder dit uniform, het zijn sneakers (ik had lage zwarte all stars aan). Je moet gewoon normaal zwarte schoenen dragen". Oke dacht ik bijmezelf en ik wandelde verder. Maar na enkele stappen werd ik weer uit de rij gehaald. En ja hoor, het ging alweer over mijn schoenen. Samen met 3jongens moesten we naar het secretariaat gaan. Op secreteriaat kregen een enorm uitbrander, natuurlijk kon ik er niks van verstaan maar de tooon van die vrouw zei al genoeg! Even later kwamen er nog meer kinderen naar binnen, iedereen had wel iets fout aan. Aangezien ik geen hol spaans verstond hebben ze er de leerkracht Engels bij gehaald. Hij vertelde mij welke soort schoenen ik moest dragen. Maar dat was niet alles. Daarnaast moet ik mijn piercing uit doen, maar helaas voor hun.. ik kreeg het niet uit. Dat vonden ze niet om te lachen. Nog steeds was dat niet alles. Ik heb mijn festivalbandjes moeten overknippen en mijn nagellak moest ik tegen morgen ook verwijderd hebben. Alsof dat nog niet genoeg was werd ik naar de Directrice gestuurd. Daar kreeg ik nogmaals DEZELFDE uitbrander. Helemaal geen pretje dus! Zo ver mijn spaans strekt verstond ik dat ze mij naar huis wouden sturen om andere schoenen aan te doen. Na lang gezever over de regels en dat ze mij naar huis wouden sturen werd ik weer doorgestuurd, dit keer naar de receptie (waar mijn AFS verantwoordelijke werkt). Natuurlijk begon ook zei over mijn piercing te zever. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik deze niet uit kreeg. Het leek net alsof ze deden dat ik loog. En ja hoor, enkele minuten later had ik wel 100handen aan mijn oor. Iedereen wou proberen mijn piercing te verwijderen, nog steeds lukte het niet en nog steeds leek het alsof ik een leugenaar was. Alsof het niet beter kon. De heimwee kwam weer op. Ik kon het niet meer houden. Ik barstte uit in tranen! Ik schaamde me rot. Enkele mensen, onder andere mijn AFS verantwoordelijke, begonnen mij te troosten. "Take it easy" zei een leerkracht. Ja hoor, dat is makkelijk gezegd! Ik huilde als een baby. Waarschijnlijk dacht iedereen dat ik huilde doordat ik al die uitbranders had gekregen. Die uitbranders konden mij geen hol schelen. Maar bon. Even later kwam er een motoconcho (het spaanse woord voor een brommertaxi) het schoolplein op gereden. En raar maar waar, hij had MIJN schoenen vast. Blijkbaar had mijn AFS verantwoordelijk naar thuis gebeld om te vragen als ik nog zwarte schoenen thuis had liggen. Met mijn zwarte hakken heb ik dus heel de dag kunnen rondlopen! Na een dik uur was ik bijna helemaal gekalmeerd. Ik kreeg een snoepje van mijn AFS verantwoordelijke (om te kalmeren zei ze) en ze had ook een flesje water voor mij gekocht (we hebben een kleine winkeltje op school). Daarna bracht ze mij terug naar de klas. Veel zin had ik niet aangezien ik nog de tranen in mijn ogen had. Thuis wou ik zijn en niet in de klas. Maar wat kon ik doen? Ik was machteloos en liet me meeslepen naar de klas. Uiteindelijk liepen we naar een heel andere klas als waar het laatstejaar zat. Ja zeker, ik mocht naar het vierde! Voor ik mij fantsoenlijk op de ouderwetse schoolbank had neer gezet, stond al heel de klas rond mij. Honderde vragen vlogen in het rond, om zot van te worden. Maar het gaf me een goed gevoel, een gevoel dat ik geaccepteerd werd en dat ze mij toch beter wouden leren kennen. De vraagd "heb je een vriendje" wordt hier wel vaak gesteld. Dat verbaast mij ook niet want de jongens zijn hier enorm vlot, misschien wel iets te vlot na mijn goesting. Na een uur ondervraagd te zijn was het tijd voor de speelplaats. Zelfs daar kreeg ik aandacht van de kleine kindjes, iedereen was nieuwsgierig naar wie ik was. Uiteindelijk ging de bel weer en was het weer tijd om naar de klas te gaan. Veel is er toen ook niet meer gebeurd. Want deze week hebben we nog niet echt les, dat is pas voor volgende week.
Eind goed al goed zal ik dus maar zeggen!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
No hay comentarios:
Publicar un comentario