&de vreselijke plaag

Net als ik mij goed in mijn vel begin te voelen loopt alles in het water. Het gemis naar thuis achtervolgt me nu al een hele tijd. Het lijkt wel een soort plaag. Mensen begrijpen niet wat ik voel, ook al willen ze helpen. 'Even op de tandjes bijten' is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat moet dat moet. En dat zal ik ook doen. Ik moet me sterk houden, ook al gaat dat niet altijd even makkelijk.
Veel is er hier in Higuey niet meer gebeurd. Het enige wat ik jullie nog kan vertellen is dat we met het gezin, nichtje en de 2 buurjongetjes naar de kermis zijn geweest. Lang zijn we niet gebleven maar ambiance was er vast en zeker wel.
Gisterenavond voelde ik het weer. De eenzaamheid, de lust om naar huis te gaan en bij de mensen te zitten die ik lief heb. Het is moeilijk om je er over te zetten, hoe hard ik het ook probeer. Ik besef nu echt wel hoe veel ik van mijn familie en vrienden hou (niet dat ik dat nog niet besefte, maar hier wordt het extra benadrukt). Uit eenzaamheid heb ik mij even opgesloten op mijn kamertje waar ik vervolgens enkele foto's heb bekeken en de briefjes nog eens heb gelezen van mijn liefste meisjes. Pijn is soms wel fijn, vind ik. Daarna kwam mijn nichtje op de kamer en vroeg of ik al ging slapen. Vervolgens ben ik dan nog maar even bij hun gaan zitten. En ja hoor mama was aant koken. Om 9uur in de avond hebben we nog kippensoep gegeten en daarna frieten met een spiegelei en voor de rest nog een stukje kaas erbij. Van eten combineren hebben ze hier denk ik nog niet gehoord. Ze gooien alles samen! Gelukkig hebben we als dessert een stuk meloen gegeten, één van mijn lievelingsfruit, dat zat wel goed. Daarna ben ik toch maar in mijn bed gekropen.
De volgende ochtend werd ik wakker in een (bijna) leeg huis. Mijn zusje en nichtje waren naar het hotel vertrokken waar mijn papa werkt en mijn ouders waren beiden werken. Normaal gezien ging ik mee op hotel maar omdat ik mijn stom schooluniform nog moest halen werd dat voor mijn neus gehaald. Maar wacht, het beste moet nog komen. Na uren wachten op een telefoontje om mijn schooluniform te gaan halen gaf ik het uiteindelijk op. Typisch Dominicaans, afspraken nakomen kunnen ze hier ook al niet. Natuurlijk kwam die vreselijk plaag wat mij nu al veel te lang achtervolgt mij weer eens lastig vallen. Ik vertelde mijn buurmeisje dat ik mij verveelde en ze nodigde mij uit om samen te gaan volleyballen (zo kon ik mijn gedachten aan thuis even aan de kant schuiven). Na een tijdje kwamen er meer en meer mensen bij haar thuis. Ze hebben macaroni gemaakt, dominoes gespeeld en natuurlijk ook gevolleybald. Ik vind het vervelend dat ik niet kan communiceren met die mensen, ik zit er meestal als pietlul bij. Natuurlijk kan ik wel proberen te communiceren maar dit is ook weer niet zo makkelijk als het lijkt, helemaal niet. Uiteindelijk, na een hele dag daar te hebben gezeten en af en toe eens gevolleybald te hebben, ben ik terug naar mijn huisje gegaan. En nu zit ik hier, alleen achter een scherm, ver weg van de mensen die ik lief heb met een beetje 'with or without you van U2' op de achtergrond (speciaal voor hem, die toch wel de afgelopen weken mijn hartje heeft gestolen). Op de tandjes bijten, zeg ik dan bij mezelf! En zo sluit ik hierbij mijn blog af. Vergeet me niet, alsjeblieft.

Beso,
Annick Lopez Jones.

- I LOVE YOU & I MISS YOU