Hola amigos y amigas!
Het is al een hele lange tijd geleden dat ik nog eens een blogbericht heb getypt. Dit heeft natuurlijk ook zijn redenen. De meeste onder ons weten wel dat ik terug in België ben. Vele van jullie begrijpen niet waarom en zullen dit ook nooit begrijpen.
Ik ben nu ongeveer 2.5maand terug in België en het lijkt alsof ik nooit ben weggeweest. 2.maanden "paradijs" ipv 10maanden. Een wereld van verschil. Maar nog steeds MIJN ervaring dat niemand ooit van mij kan afnemen.
Ook al heb ik er maar 2maanden geleefd, toch mis ik mijn familie en vrienden van daar. Raar maar waar. Ik mis mijn gekke papa, mijn schattige zusje en mijn bezorgde mama. De poetsvrouw waar ik enorm naar op kijk en mijn nichtjes waar ik geen woorden voor heb. Afscheid nemen doet pijn. Zowel van mensen die ik eigenlijk nauwelijks ken maar die toch deel uitmaken van mijn leven. Daarnaast zijn er nog mijn klasgenootjes waar ik dagelijks mee samen was. Toen ik vertelde dat ik terug naar België ging was iedereen verbaasd. Niemand had het verwacht, maar ze begrepen het wel. Ze zorgde ervoor dat mijn laatste schooldag zo aangenaam mogelijk was en daar ben ik hun heel dankbaar voor.
Na exact twee maand keerde ik dan terug naar mijn thuisland, België. Nooit gedacht dat ik eerder naar huis zou komen, nooit gedacht dat ik het "niet aan kon" of misschien toch wel.. De laatste uren heb ik doorgebracht met mijn gezin en mijn italiaanse manita Valeria. Ik vond het verschrikkelijk om afscheid te nemen. Net zoals ik afscheid heb genomen van mijn ouders in België deed ik dit ook in de Dominicaanse. "De korte pijn" noemen ze dat dan. Met rollende tranen over mijn wangen en een dubbel gevoel wandelde ik door de gate, geen weg meer terug. (fue un sueño hermoso)
Als ik soms terug kijk naar de foto's besef ik dat ik het eigenlijk helemaal niet slecht had daar in Higuey. Ik had gewoon nood aan afleiding (wat ik niet voldoende had wegens omstandigheden) en ik had niet constant in contact moeten blijven met België. Ik hoop dat andere mensen leren uit mijn "fouten" en ik hoop dat ik hier zelf ook een wijze les uit leer. Aanpassen aan een andere cultuur, aan een ander leven.. dat lukt niet in 1 2 3. Daar gaan enkele maanden over.
Maar op dat moment kon ik niet anders dan terug keren. Ik voelde me eenzaam en mijn gedachten waren overspoeld met "België". Spijt? In zekere zin wel maar aan de andere kant ook niet. Ik weet hoe ik mij voelde en ik weet dat ik met dat gevoel niet verder kon. Maar ik weet van mezelf dat ik sterker had moeten zijn, dat ik in mezelf moest geloven. De tijd kan ik niet meer terugdraaien, maar als ik het kon wist ik het wel.
"momentos para recordar, momentos para olvidar pero al final, solamente lamentar"
jueves, 16 de diciembre de 2010
viernes, 17 de septiembre de 2010
nobody said it was easy but no one ever said it would be this hard.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blogje heb geschreven.en aangezien ik het toch niet wil verwaarlozen gaan we er weer eens wat werk van maken!
Bij deze:
Twee weekends geleden was het weer tijd voor een beetje luxe. Zaterdag ochtend vertrokken we (mama, papa, zusje en ik) samen naar het hotel. Mama en papa konden niet blijven want zij hadden vergadering in La Romana (wat de heel andere kant op is). Mijn zusje en ik waren dus het weekend alleen!
Toen we in onze kamer aankwamen kropen Noemi en ik nog even snel in ons bedje. Na nog eventjes geslapen te hebben maakte we ons klaar om te gaan ontbijten. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een heerlijk onbijt gehad! Croisantjes, cakejes, spiegel eitje, pannekoekjes, heerlijke vruchte sapjes en noem maar op! Noemi en ik aten LETTERLIJK tot ons buikje er van vol zat =D.
Na ons heerlijk onbijt was het tijd om te zwemmen, eindelijk nog eens een plonsje in dat heerlijke water met prachtig uitzicht. Het was echt verschrikkelijk warm dat weekend, el sol fue fuerte, dus veel zonnebaden zat er niet in. Maar: zwemmen, in het bubbelbad zitten, lachen onder de fontein, springen over de golven van de zee en een foto maken met de jongen in tijgerkleren.. zo zag de zaterdag in Bahia Principe eruit!
In de avond zijn we weer op restaurant geweest (frietjes x hamburger) hmmmmmm. Vervolgens nog een leuke disco show en tot slot een film tot we erbij neer vielen (in slaap dus).
De volgende ochtend waren we te laat opgestaan voor het onbijt, verdomme toch! Daarnaast hebben we ook niet veel meer kunnen zwemmen want we moesten op tijd op onze kamer zijn want mama en papa kwamen ons halen. Onderweg naar huis zijn we een lekker ijsje gaan uithalen bij "BON" <3. Na ons heerlijk ijsje zijn we naar het salon gegaan (hier gaan ze wekelijks naar de kapper omdat het water er zuiverder is). Voor de eerste keer ging ik naar de kapper voor mijn haartjes te laten behandelen (wel alleen maar om te wassen). Het was redelijk goed gelukt behalve dat mijn frou op geen hol trok en mijn haar na enkele minuten weer ontploft was door de airco =D.
Het was dus een zeer geslaagd weekend maar nu was het weer tijd om vroeg te gaan slapen want school stond weer voor de deur.
Maanden ochtend, 06.15u, wekker gaat af en tijd voor een weekje school!
De ochtend begon wat minder leuk voor Noemi. Ze was namelijk ziek (enferma). Non stop overgeven en diarree (sorry voor de details haha). Toen ik terug kwam van school was Noemi nergens te bespeuren. Ik vroeg aan de poetsvrouw waar ze was en ze vertelde me dat ze naar het ziekenhuis was. Dat klonk niet zo goed! Samen met mijn buurmeisje ben ik Noemi dan een bezoekje gaan brengen. Ze was al een beetje beter maar ze moest er toch een nachtje blijven.
Je merkt wel het verschil met de ziekenhuizen hier. Mijn zusje had een infuus en echt heel haar hand zat onder de plakband (ze kon zelfs haar vingers niet eens bewegen)! Daarnaast valt de stroom ook vaak uit (hier zou ik dus nooit geopereerd willen worden haha). Mijn buurvrouw en haar andere dochtertje + zoon waren ondertussen ook op bezoek gekomen.
Na 4 lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten was het eindelijk tijd om terug naar huis te gaan. Mijn papa bleef bij mijn zusje en samen met mijn buurvouw en haar kinderen gingen we met de taxi naar huis. Nog even tussendoor: net toen we in de lift zaten viel de stroom uit en dat vond ik geen pretje! gelukkig was er na enkele seconde terug stroom en geraakte we nog gezond en wel tot thuis =D.
De volgende ochtend vroeg mama als ik Noemi in de middag gezelschap wou houden. Natuurlijk kon ik moeilijk neen zeggen want zo een hele dag in het ziekenhuis.. BAH! Maar alles voor het zieke zusje eh ;).
Na school zou ik dan samen met Giselle (de zus van mama) naar het ziekenhuis gaan. En dan gebeurde het.. mijn vervoer van school tot thuis kwam niet opdagen! Shit wat moest ik nu doen? De man aan de schoolpoort deed al teken dat het laat was en ik knikte maar. Na een uur gewacht te hebben kwamen er opeens twee vrouwen op een brommer naar me toe. Ze vroegen als ze mij naar huis moesten brengen. Ik wist niet als ik het kon vertrouwen maar ze waren heel vriendelijk en het was echt verschrikkelijk warm. Dus met zijn 3 op 1 brommer brachten ze mij naar mi casa (gelukkig kende ik de weg). Thuis waren ze een beetje ongerust, natuurlijk. In het vervolg moet ik naar de poetsvrouw bellen en vragen als ze een motoconcho belt.
Ik moest me snel omkleden en eten want Giselle kwam me zo uithalen. En deze keer zat ik wel langer dan 4uur in het ziekenhuis! Noemi moest nog 1nachtje blijven slapen voor ze naar huis kon.
Voor de rest is er in die week niets meer iets speciaals gebeurd. Alleen wil ik nog even zeggen dat mijn papa mij teenslippers had gekocht omdat mijn kapot waren (echt fijn dat hij er aan heeft gedacht, dank u!).
Maar dan begon het weekend of beter gezegd de HEL!
Vrijdag op zaterdag nacht werd ik ziek. Twee keer moeten opstaan om over te geven, dat is geen pretje! Heel de nacht geen oog dicht gedaan.
Zaterdag ochtend hoorde ik mama naar het wrk vertrekken. Ik kroop mijn bed uit en vertelde haar dat ik ziek was. Ze zei dat ik haar die nacht had moeten wakker maken, maar ja ze zou het toch niet hebben kunnen verhelpen en tenslotte moest ze vroeg op om te werken. Maar goed, ik kroop terug in mijn bed en een uurtje later kreeg ik al telefoon van mama om te vragen hoe het met me ging. Vervolgend kwam de poetsvrouw, de oma en de vrouw met de baby kijken hoe het met mij ging.. lief van hun, toch?!
Ik dacht bij mezelf: mijn dag kan echt niet slechter. Maar helaas, dat kon wel!
Opeens storte ik alweer in een diep zwart gat. Heimwee tot en met. Huilen, huilen, huilen omdat ik terug naar huis wou. Ik had er genoeg van. Ik wou het niet meer, die verschrikkelijke pijn (het gemis naar belgie). Na een hele tijd geskyped te hebben met mama en papa was ik vast besloten om naar huis te komen. Ondertussen was mijn mama eerder naar huis gekomen van haar werk (wss omdat de poetsvrouw haar gebeld had want ik was de hele tijd overdreven hard aan het huilen). Ik vertelde haar dan dat ik terug naar Belgie wou. Ze was droevig, ik had het gevoel dat ze dacht dat ze gefaald had. Ik maakte haar maar duidelijk dat het niet aan hun lag, dat ik het een super fijne familie vond maar dat het gewoon mijn gevoel was dat me pijn deed.
Met tranen ging ik vroeg naar bed.
En de volgende ochtend voelde ik me al stukken beter. Mijn "overhaaste" beslissing liet ik dan ook weer achterwegen. Mama was blij dat ik me beter voelde. We hadden afgesproken dat ik snel iets moest zoeken om me overdag bezig te houden. Ik zei dat ik graag danslessen wou nemen en kooklessen. Daar gingen mama en papa dan ook voor zorgen. Veel is er die zondag dan ook niet gebeurd, aangezien ik nog een beetje ziek en nog niet 100% inorde was.
Maandagochtend, een nieuwe schoolweek.
Raar maar waar, ik voelde me weer slecht (en neen ik was niet meer ziek). Heel de dag heb ik (stiekem) gehuild in de klas. Ik dacht maar aan 1ding en dat was thuis, belgie. Mijn gedachten zaten vol met BELGIE BELGIE BELGIE. Ik was zelfs al aan het denken wat ik zou doen als ik naar huis zou komen. Het ging me vandaag dus echt weer niet. En alweer besliste ik om naar huis te gaan. Maar nu meende ik het ECHT (of dat dacht ik toch). Ik had al een mail naar AFS belgie gestuurd dat ze mijn een vliegtuigticket naar huis moesten bestellen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld als die dag en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken, maar de dagen gaan er nog veel komen vrees ik. Ondertussen had mijn mama mij gebeld en ik vertelde haar (alweer) dat ik naar huis wou en dat ik het nu wel zeker wist. Ze zei dat we vanavond zouden praten. Daar keek ik dus echt NIET naar uit. Maar wat moet dat moet. toen ze thuis kwam hield ik voet bij stuk dat ik naar huis wou. Ze zei dan ook dat het mijn keus was, ook al probeerde ze mij te overhalen met haar rollende ogen..
De volgende ochtende voelde ik me iets beter maar nog niet zoals het moest. Ik dacht nog steeds alleen maar aan Belgie en keek al uit naar mijn terugkomst.
En toen opeens vertelde mijn leerkracht Engels mij tijdens de les dat ze eens met mij wou praten. Ik was al nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. Na de speeltijd kwam mijn leerkracht Engels naar mij toe en zei dat ik met haar naar Enny (mijn AFS verantwoordelijke die op school werkt) moest gaan met haar. Toen wist ik al hoe laat het was. Een vervelend gesprek was het wel, maar daarna was ik best opgelucht. Ik heb mijn hartje even kunnen luchten (wat natuurlijk gepaard ging met veel tranen). We hebben afgesproken dat ik hier nog sowieso twee weken zal blijven en dat we dan verder kijken hoe het gaat. Met volle moed ging ik er dan ook weer voor. Toen ik thuis kwam stuurde ik AFS een mail terug dat ik het nog ging proberen en dat ze (voorlopig) moesten wachten met het vliegtuigticket.
DE REST VAN DE WEEK VOLGT ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO!
Bij deze:
Twee weekends geleden was het weer tijd voor een beetje luxe. Zaterdag ochtend vertrokken we (mama, papa, zusje en ik) samen naar het hotel. Mama en papa konden niet blijven want zij hadden vergadering in La Romana (wat de heel andere kant op is). Mijn zusje en ik waren dus het weekend alleen!
Toen we in onze kamer aankwamen kropen Noemi en ik nog even snel in ons bedje. Na nog eventjes geslapen te hebben maakte we ons klaar om te gaan ontbijten. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een heerlijk onbijt gehad! Croisantjes, cakejes, spiegel eitje, pannekoekjes, heerlijke vruchte sapjes en noem maar op! Noemi en ik aten LETTERLIJK tot ons buikje er van vol zat =D.
Na ons heerlijk onbijt was het tijd om te zwemmen, eindelijk nog eens een plonsje in dat heerlijke water met prachtig uitzicht. Het was echt verschrikkelijk warm dat weekend, el sol fue fuerte, dus veel zonnebaden zat er niet in. Maar: zwemmen, in het bubbelbad zitten, lachen onder de fontein, springen over de golven van de zee en een foto maken met de jongen in tijgerkleren.. zo zag de zaterdag in Bahia Principe eruit!
In de avond zijn we weer op restaurant geweest (frietjes x hamburger) hmmmmmm. Vervolgens nog een leuke disco show en tot slot een film tot we erbij neer vielen (in slaap dus).
De volgende ochtend waren we te laat opgestaan voor het onbijt, verdomme toch! Daarnaast hebben we ook niet veel meer kunnen zwemmen want we moesten op tijd op onze kamer zijn want mama en papa kwamen ons halen. Onderweg naar huis zijn we een lekker ijsje gaan uithalen bij "BON" <3. Na ons heerlijk ijsje zijn we naar het salon gegaan (hier gaan ze wekelijks naar de kapper omdat het water er zuiverder is). Voor de eerste keer ging ik naar de kapper voor mijn haartjes te laten behandelen (wel alleen maar om te wassen). Het was redelijk goed gelukt behalve dat mijn frou op geen hol trok en mijn haar na enkele minuten weer ontploft was door de airco =D.
Het was dus een zeer geslaagd weekend maar nu was het weer tijd om vroeg te gaan slapen want school stond weer voor de deur.
Maanden ochtend, 06.15u, wekker gaat af en tijd voor een weekje school!
De ochtend begon wat minder leuk voor Noemi. Ze was namelijk ziek (enferma). Non stop overgeven en diarree (sorry voor de details haha). Toen ik terug kwam van school was Noemi nergens te bespeuren. Ik vroeg aan de poetsvrouw waar ze was en ze vertelde me dat ze naar het ziekenhuis was. Dat klonk niet zo goed! Samen met mijn buurmeisje ben ik Noemi dan een bezoekje gaan brengen. Ze was al een beetje beter maar ze moest er toch een nachtje blijven.
Je merkt wel het verschil met de ziekenhuizen hier. Mijn zusje had een infuus en echt heel haar hand zat onder de plakband (ze kon zelfs haar vingers niet eens bewegen)! Daarnaast valt de stroom ook vaak uit (hier zou ik dus nooit geopereerd willen worden haha). Mijn buurvrouw en haar andere dochtertje + zoon waren ondertussen ook op bezoek gekomen.
Na 4 lange uren in het ziekenhuis te hebben gezeten was het eindelijk tijd om terug naar huis te gaan. Mijn papa bleef bij mijn zusje en samen met mijn buurvouw en haar kinderen gingen we met de taxi naar huis. Nog even tussendoor: net toen we in de lift zaten viel de stroom uit en dat vond ik geen pretje! gelukkig was er na enkele seconde terug stroom en geraakte we nog gezond en wel tot thuis =D.
De volgende ochtend vroeg mama als ik Noemi in de middag gezelschap wou houden. Natuurlijk kon ik moeilijk neen zeggen want zo een hele dag in het ziekenhuis.. BAH! Maar alles voor het zieke zusje eh ;).
Na school zou ik dan samen met Giselle (de zus van mama) naar het ziekenhuis gaan. En dan gebeurde het.. mijn vervoer van school tot thuis kwam niet opdagen! Shit wat moest ik nu doen? De man aan de schoolpoort deed al teken dat het laat was en ik knikte maar. Na een uur gewacht te hebben kwamen er opeens twee vrouwen op een brommer naar me toe. Ze vroegen als ze mij naar huis moesten brengen. Ik wist niet als ik het kon vertrouwen maar ze waren heel vriendelijk en het was echt verschrikkelijk warm. Dus met zijn 3 op 1 brommer brachten ze mij naar mi casa (gelukkig kende ik de weg). Thuis waren ze een beetje ongerust, natuurlijk. In het vervolg moet ik naar de poetsvrouw bellen en vragen als ze een motoconcho belt.
Ik moest me snel omkleden en eten want Giselle kwam me zo uithalen. En deze keer zat ik wel langer dan 4uur in het ziekenhuis! Noemi moest nog 1nachtje blijven slapen voor ze naar huis kon.
Voor de rest is er in die week niets meer iets speciaals gebeurd. Alleen wil ik nog even zeggen dat mijn papa mij teenslippers had gekocht omdat mijn kapot waren (echt fijn dat hij er aan heeft gedacht, dank u!).
Maar dan begon het weekend of beter gezegd de HEL!
Vrijdag op zaterdag nacht werd ik ziek. Twee keer moeten opstaan om over te geven, dat is geen pretje! Heel de nacht geen oog dicht gedaan.
Zaterdag ochtend hoorde ik mama naar het wrk vertrekken. Ik kroop mijn bed uit en vertelde haar dat ik ziek was. Ze zei dat ik haar die nacht had moeten wakker maken, maar ja ze zou het toch niet hebben kunnen verhelpen en tenslotte moest ze vroeg op om te werken. Maar goed, ik kroop terug in mijn bed en een uurtje later kreeg ik al telefoon van mama om te vragen hoe het met me ging. Vervolgend kwam de poetsvrouw, de oma en de vrouw met de baby kijken hoe het met mij ging.. lief van hun, toch?!
Ik dacht bij mezelf: mijn dag kan echt niet slechter. Maar helaas, dat kon wel!
Opeens storte ik alweer in een diep zwart gat. Heimwee tot en met. Huilen, huilen, huilen omdat ik terug naar huis wou. Ik had er genoeg van. Ik wou het niet meer, die verschrikkelijke pijn (het gemis naar belgie). Na een hele tijd geskyped te hebben met mama en papa was ik vast besloten om naar huis te komen. Ondertussen was mijn mama eerder naar huis gekomen van haar werk (wss omdat de poetsvrouw haar gebeld had want ik was de hele tijd overdreven hard aan het huilen). Ik vertelde haar dan dat ik terug naar Belgie wou. Ze was droevig, ik had het gevoel dat ze dacht dat ze gefaald had. Ik maakte haar maar duidelijk dat het niet aan hun lag, dat ik het een super fijne familie vond maar dat het gewoon mijn gevoel was dat me pijn deed.
Met tranen ging ik vroeg naar bed.
En de volgende ochtend voelde ik me al stukken beter. Mijn "overhaaste" beslissing liet ik dan ook weer achterwegen. Mama was blij dat ik me beter voelde. We hadden afgesproken dat ik snel iets moest zoeken om me overdag bezig te houden. Ik zei dat ik graag danslessen wou nemen en kooklessen. Daar gingen mama en papa dan ook voor zorgen. Veel is er die zondag dan ook niet gebeurd, aangezien ik nog een beetje ziek en nog niet 100% inorde was.
Maandagochtend, een nieuwe schoolweek.
Raar maar waar, ik voelde me weer slecht (en neen ik was niet meer ziek). Heel de dag heb ik (stiekem) gehuild in de klas. Ik dacht maar aan 1ding en dat was thuis, belgie. Mijn gedachten zaten vol met BELGIE BELGIE BELGIE. Ik was zelfs al aan het denken wat ik zou doen als ik naar huis zou komen. Het ging me vandaag dus echt weer niet. En alweer besliste ik om naar huis te gaan. Maar nu meende ik het ECHT (of dat dacht ik toch). Ik had al een mail naar AFS belgie gestuurd dat ze mijn een vliegtuigticket naar huis moesten bestellen. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld als die dag en ik hoop dat ik dat nooit meer moet meemaken, maar de dagen gaan er nog veel komen vrees ik. Ondertussen had mijn mama mij gebeld en ik vertelde haar (alweer) dat ik naar huis wou en dat ik het nu wel zeker wist. Ze zei dat we vanavond zouden praten. Daar keek ik dus echt NIET naar uit. Maar wat moet dat moet. toen ze thuis kwam hield ik voet bij stuk dat ik naar huis wou. Ze zei dan ook dat het mijn keus was, ook al probeerde ze mij te overhalen met haar rollende ogen..
De volgende ochtende voelde ik me iets beter maar nog niet zoals het moest. Ik dacht nog steeds alleen maar aan Belgie en keek al uit naar mijn terugkomst.
En toen opeens vertelde mijn leerkracht Engels mij tijdens de les dat ze eens met mij wou praten. Ik was al nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. Na de speeltijd kwam mijn leerkracht Engels naar mij toe en zei dat ik met haar naar Enny (mijn AFS verantwoordelijke die op school werkt) moest gaan met haar. Toen wist ik al hoe laat het was. Een vervelend gesprek was het wel, maar daarna was ik best opgelucht. Ik heb mijn hartje even kunnen luchten (wat natuurlijk gepaard ging met veel tranen). We hebben afgesproken dat ik hier nog sowieso twee weken zal blijven en dat we dan verder kijken hoe het gaat. Met volle moed ging ik er dan ook weer voor. Toen ik thuis kwam stuurde ik AFS een mail terug dat ik het nog ging proberen en dat ze (voorlopig) moesten wachten met het vliegtuigticket.
DE REST VAN DE WEEK VOLGT ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO!
viernes, 3 de septiembre de 2010
mi dirrecion (mijn adress)
jose maria lopez bellido
calle fabian cedano 3
brisas del llano, HIGUEY 23000
republica dominicana
telef: 809 224 1198
calle fabian cedano 3
brisas del llano, HIGUEY 23000
republica dominicana
telef: 809 224 1198
even tussendoor!
Ik vind het fijn dat jullie mijn blog lezen, doet me goed als ik jullie reacties hier op hoor. Dank jullie daarvoor.
Daarnaast wil ik ook even melden dat ik het jammer vind dat ik zo negatief ben over mijn leven hier in de dominicaanse republiek. Iedereen zegt wel "you have the time of your life". Maar nee hoor, op het moment heb ik dat niet en ik hoop van harte dat het beter wordt met de tijd. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik het hier barst slecht heb want soms kan ik wel eens overdrijven. Daarvoor ook deze blog!
Op mijn school bijvoorbeeld gaat alles goed, aardige mensen dus dat zit goed mee. Mijn gezin is ook vriendelijk, alleen werken mijn ouders veel te veel en is mijn zusje veel te jong. Dit is ook waarschijnlijk ook 1 van de redene waarom ik "altijd" achter mijn computer zit. Maar als ik eenmaal mijn bezigheid hier vind zal dat wel veranderen. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik naar huis wil (ook al wil ik dat wel eens). Ik ga proberen mijn avontuur verder te zetten en tot een goed einde proberen te brengen, tenslotte heb ik er hard voor moeten vechten dus opgeven vind ik geen optie. Ik merk dat ik in deze eerste maand mezelf al een beetje ben tegengekomen. Namelijk een meisje dat veel te gevoelig is, zich van veel te veel aantrekt en zich te veel spiegelt met andere en tot slot ongeduldig is. Misschien is dit wel een wijze les voor mij.
Ik wil ook dat jullie beseffen dat het echt NIET makkelijk is om duizende kilometers ver te zitten in een vreemd land met vreemde mensen. Ook al denken jullie wel van "oh we begrijpen u, dit dat...". Nee dat is niet waar, zo iets kan je NIET begrijpen als je het zelf niet mee maakt (maar dat is dan weer mijn mening en wie ben ik om dat te zeggen eh).
Ik besef nu eigenlijk juist dat ik in Belgie een verwend nest ben. Ik had het goed in Belgie, ik kon gaan waar ik wou, ik kreeg vaak mijn goesting, ik had mijn vrijheid, ik had alles wat ik nodig had, ... . En ik denk dat ik dat een beetje heel erg veel mis, het verwende meisje zijn dat kon doen wat ze wou. Hier moet ik voor de kleinste scheet toestemming vragen, wat wel begrijpelijk is als nieuw meisje in een vreemd land met vreemde mensen. Ik moet alles positiever gaan zien, afwachten en kijken wat de dagen mij brengen. En dat ga ik dan ook proberen.
Sorry voor mijn gezaag en mijn geklaag, blame the CULTUURSCHOK!
Daarnaast wil ik ook even melden dat ik het jammer vind dat ik zo negatief ben over mijn leven hier in de dominicaanse republiek. Iedereen zegt wel "you have the time of your life". Maar nee hoor, op het moment heb ik dat niet en ik hoop van harte dat het beter wordt met de tijd. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik het hier barst slecht heb want soms kan ik wel eens overdrijven. Daarvoor ook deze blog!
Op mijn school bijvoorbeeld gaat alles goed, aardige mensen dus dat zit goed mee. Mijn gezin is ook vriendelijk, alleen werken mijn ouders veel te veel en is mijn zusje veel te jong. Dit is ook waarschijnlijk ook 1 van de redene waarom ik "altijd" achter mijn computer zit. Maar als ik eenmaal mijn bezigheid hier vind zal dat wel veranderen. Ik wil ook niet dat jullie denken dat ik naar huis wil (ook al wil ik dat wel eens). Ik ga proberen mijn avontuur verder te zetten en tot een goed einde proberen te brengen, tenslotte heb ik er hard voor moeten vechten dus opgeven vind ik geen optie. Ik merk dat ik in deze eerste maand mezelf al een beetje ben tegengekomen. Namelijk een meisje dat veel te gevoelig is, zich van veel te veel aantrekt en zich te veel spiegelt met andere en tot slot ongeduldig is. Misschien is dit wel een wijze les voor mij.
Ik wil ook dat jullie beseffen dat het echt NIET makkelijk is om duizende kilometers ver te zitten in een vreemd land met vreemde mensen. Ook al denken jullie wel van "oh we begrijpen u, dit dat...". Nee dat is niet waar, zo iets kan je NIET begrijpen als je het zelf niet mee maakt (maar dat is dan weer mijn mening en wie ben ik om dat te zeggen eh).
Ik besef nu eigenlijk juist dat ik in Belgie een verwend nest ben. Ik had het goed in Belgie, ik kon gaan waar ik wou, ik kreeg vaak mijn goesting, ik had mijn vrijheid, ik had alles wat ik nodig had, ... . En ik denk dat ik dat een beetje heel erg veel mis, het verwende meisje zijn dat kon doen wat ze wou. Hier moet ik voor de kleinste scheet toestemming vragen, wat wel begrijpelijk is als nieuw meisje in een vreemd land met vreemde mensen. Ik moet alles positiever gaan zien, afwachten en kijken wat de dagen mij brengen. En dat ga ik dan ook proberen.
Sorry voor mijn gezaag en mijn geklaag, blame the CULTUURSCHOK!
jueves, 2 de septiembre de 2010
1 maand
Het weekend was weer begonnen. Valeria en ik hadden op voorhan al leuke plannen gemaakt. Maar ofcourse, het liep niet volgens plan, integendeel.
Het begon allemaal de zaterdagmiddag (ik lijk wel op kabouter plop haha). Valeria en ik wouden elkaar persee zien want een dagje thuis zitten en niets doen zagen we echt niet zitten. Het probleem was dat mijn ouders werken waren tot laat en haar mama steeds spoorloos was. Na uren te zeveren over hoe we het haten om steeds voor de kleinste scheetjes toestemming te vragen werd het hoogtijd dat we werk maakte van ons plan om elkaar te zien. Dus valeria ging opzoek naar haar mama en ik zat vol spanning te wachten achter mijn computerscherm. Enkele minuten later vertelde ze me dat haar mama weer weg was zonder ze het wist en haar zus kwaad op haar was. Valeria was verward door haat boze zus, ze werd zelfs een beetje hysterisch door al die rare toestanden bij haar thuis. Ik vertelde haar dat ze met haar zus moest praten. Vragen waarom ze boos is, vragen wat ze fout had gedaan. En dat deed ze dan ook. Alweer moest ik vol spanning achter mijn computerscherm wachten. Na zeker een uur gewacht te hebben was ze er weer. Ze vertelde mij het verhaal in geuren en kleuren. Kort samengevat: haar zus vond haar een dood persoon. Maar wat moet je anders doen dan op je kamer zitten met zo een zus die van smorgens tot savonds op de computer zit! Maar oke, haar zus is een echte bitch. Ondertussen was haar spoorloze mama terug thuis en "we kregen de toestemming om elkaar te zien". Aangezien mijn ouders niet thuis waren en haar mama toch in Higuey iets moest kopen, kwam haar mama mij uithalen. Toen ik bij Valeria aan kwam zijn we samen even naar de bank geweest. Onderweg kwamen we een ijsjeszaak tegen dus besloten we om op de terug weg naar huis een ijsje te gaan eten. Wanneer we terug kwamen van de bank en richting ijsjeszaak gingen kwamen we Valeria·s zusje tegen. Uit beleefdheid hebben we de bitch dan maar meegevraagd =D. Natuurlijk kwam ze mee want een ijsje kan bij haar er altijd in (ook al volgt ze een "dieet"). Ik nam een ijsje met 3bollen: sinaasappel, vanille en vanille met chocolade stukjes. Ik had al betaald voor ik het ijsje op had en ik vond het best duur, raar dacht ik bij mezelf! Toen we ons lekker ijsje op hadden moest Valeria nog betalen en wat merkte ik op? Ja hoor, Valeria moest veel minder als mij betalen, hier was dus iets niet pluis en de verkoopsters deden best geheimzinnig! Dus ik duidelijk aant maken aan de verkopers dat ik daar juist meer als Valeria moest betalen en dan zegt er eentje dood leuk: "ja ma, gij hebt ook voor jullie twee betaald". Ja wtf, waarom moet Valeria dan nog eens voor haar eigen betalen? Afzetters, zelf het geld in hun zakken steken! ik dacht het niet! Dus ik vroeg schoon mijn geld terug. Ik was echt lastig.
Ondertussen was het al 6uur. Valeria en ik wouden nog pizza gaan eten vanavond. Maar omdat we haar zus deze keer ook nog eens hadden uitgegeten om met ons pizza te eten werden de plannen weer veranderd (ook al hadden WIJ HAAR uitgenodigd). Ze wou persee om 7uur pizza gaan eten (maar we hadden juist een ijsje gegeten!). En toen zei ze dat ze de pizza in Otra Banda niet lekker vond dus wou ze naar Higuey gaan met de taxi. Tot slot begon ze zelf nog vrienden uit te nodigen terwijl wij er helemaal niks van wisten.. Toen puntje bij paaltje kwam en het al laat was (half 9) zijn we toch maar pizza gaan eten in Otra banda. Wat een gedoe eh? Na enkele minuutjes gewandeld te hebben kwamen we aan bij de pizzaria. Zonder dat Valeria en ik het wisten bestelde de bitch in onze plaats. Hoe kan dat mens nu in hemelsnaam weten wat ik wil eten? Gelukkig had ik het gezien en vertelde ik dat ik zelf een pizza wou kiezen. Gelukkig begreep ze het en zo "vriendelijk" als ze dan toch nog was veranderde ze de bestelling. Trouwens, 1 van de gewoontes van de dominicanen is dat ze 1 pizza bestellen voor het hele gezin en niet zoals in belgie 1 pizza per persoon). Toen Valeria en ik onze pizza kregen (die we van plan waren samen te delen) en de zus en haar vrienden hun pizza kregen, konden we eindelijk eten. Maar opeens begon iedereen van onze pizz te eten! ik keek naar Valeria en ze zag dat ik lastig was =D. Valeria en ik begonnen te lachen uit frustratie. We hadden het wel kunnen denken! Om half 10 kreeg ik telefoon van mijn mama. Ze vroeg om hoe laat ik naar huis kwam. Valeria en ik hadden al eerder afgesproken dat ik bij haar zou blijven slapen, alleen hadden we het nog niet gervaagd.. Dus ik vroeg aan mijn mama als ze het oke vond als ik bleef slapen. Maar steeds kreeg ik de zelfde vraag "hoe laat kom je naar huis?". Het leek wel of ik chinees tegen haar praatte! Na 10x zeggen dat ik wou blijven slapen begreep ze me nog niet. Het zweet brak me uit en ik geraakte gefrustreerd. En dat ging dan nog eens gepaard met het achtergrond geluid van toeterende auto·s!! Na steeds de zelfde vraag geantwoord te hebben begreep ze me dan toch. Ze zou eerst de mama van Valeria bellen mij terug bellen als het in orde was. Ik voelde de stress van mijn schouders vallen, wat een gedoe allemaal. Even later belde mama van Valeria, ze was boos want ze sliep al toen mijn maam haar belde. Ook dat nog! Wanneer we terug bij Valeria haar thuis aankwamen hebben we nog uren gebabbeld, gezellig was het wel. Maar daarna wouden we wat actie dus besloten we onze cake te bakken. Nadat we alle benodigdheden gevonden hadden kwamen we er achter dat we niet wisten hoe de oven werkte. Daar ging ons plannetje dus. Dan nog maar even babbelen. Rond kwart na twee waren we echt wel moe! Maar waar moest ik slapen? Valeria had maar een klein 1persoon bed en we konden het aan niemand vragen want iedereen sliep al. Dus besloot ik om op de zetel te slapen. Of ja, wat je slapen kon noemen. Geen oog heb ik dicht gedaan. Rotte muggen! Ik wat VOL dankzij die vervelende beesten! Daarnaast was het ook nog veel te warm. Na uren gekrabd en gezucht te hebben was het al ochtend. De mama kwam de woonkamer binnen. Ze vroeg waarom ik hier lag (ze was best lastig). Ik dacht bij mijn eigen "waar moet ik anders liggen?". Ze liep lastig de kamer van de zus binnen en begon in het spaans te zeveren. Toen kwam ze terug naar mij en zei dat ik bij de zus moest gaan liggen want die had een twee persoonsbed. Gelukkig heb ik toen nog 2uurtjes kunnen slapen. Toen ik wakker werd was Valeria al klaar om naar de kerk te gaan dus ik kleedde me snel om om met haar mee te gaan. Voor we vertrokken kreeg Valeria nog een preek van haar mama waarom ik op de zetel "sliep". Hehe, als die mama wat verantwoordelijkheid had genomen had ze ook kunnen zeggen waar ik kon liggen! We trokken er ons niet al te veel van aan en gingen naar de kerk. Een gezellig klein kerjke met veel mooie-live-spelende liedjes. Toen we thuis kwamen vertelde de zus ons dat we naar het kamp van de familie gingen. Dat betekende ZWEMMEN! Het was een mooi kamp met een redelijk groot zwembad. Maar de familie daarentegen was dan weer iets minder. Doorheen heel de dag heeft amper iemand met ons gepraat. Het leek wel alsof we niet bestonden. Niemand trok zich iets van ons aan. Maar dat hadden we wel kunnen verwachten (again). Valeria en ik maakte er dan maar het beste van. Lekker eten, uren zwemmen en lachen zoals ik hier nog nooit heb gedaan. Ik voelde me zelfs zo op mijn gemak bij haar dat ik opeens Nederlands begon te praten, dat was ongelofelijk grappig! We zijn er achter gekomen dat Nederlands een moeilijk taal is, dat ik veeeeeeeeeeel moet oefenen op mijn rollende rrrrrrrrrr en dat valeria toch wel 1 lief nichtje heeft waar we ons op het einde toch mee hebben geamuseerd!
Eind goed al goed dus ;).
Hasta Luego,
Annick Lopez Jones
- TE AMO & TE EXTRAÑO!
Het begon allemaal de zaterdagmiddag (ik lijk wel op kabouter plop haha). Valeria en ik wouden elkaar persee zien want een dagje thuis zitten en niets doen zagen we echt niet zitten. Het probleem was dat mijn ouders werken waren tot laat en haar mama steeds spoorloos was. Na uren te zeveren over hoe we het haten om steeds voor de kleinste scheetjes toestemming te vragen werd het hoogtijd dat we werk maakte van ons plan om elkaar te zien. Dus valeria ging opzoek naar haar mama en ik zat vol spanning te wachten achter mijn computerscherm. Enkele minuten later vertelde ze me dat haar mama weer weg was zonder ze het wist en haar zus kwaad op haar was. Valeria was verward door haat boze zus, ze werd zelfs een beetje hysterisch door al die rare toestanden bij haar thuis. Ik vertelde haar dat ze met haar zus moest praten. Vragen waarom ze boos is, vragen wat ze fout had gedaan. En dat deed ze dan ook. Alweer moest ik vol spanning achter mijn computerscherm wachten. Na zeker een uur gewacht te hebben was ze er weer. Ze vertelde mij het verhaal in geuren en kleuren. Kort samengevat: haar zus vond haar een dood persoon. Maar wat moet je anders doen dan op je kamer zitten met zo een zus die van smorgens tot savonds op de computer zit! Maar oke, haar zus is een echte bitch. Ondertussen was haar spoorloze mama terug thuis en "we kregen de toestemming om elkaar te zien". Aangezien mijn ouders niet thuis waren en haar mama toch in Higuey iets moest kopen, kwam haar mama mij uithalen. Toen ik bij Valeria aan kwam zijn we samen even naar de bank geweest. Onderweg kwamen we een ijsjeszaak tegen dus besloten we om op de terug weg naar huis een ijsje te gaan eten. Wanneer we terug kwamen van de bank en richting ijsjeszaak gingen kwamen we Valeria·s zusje tegen. Uit beleefdheid hebben we de bitch dan maar meegevraagd =D. Natuurlijk kwam ze mee want een ijsje kan bij haar er altijd in (ook al volgt ze een "dieet"). Ik nam een ijsje met 3bollen: sinaasappel, vanille en vanille met chocolade stukjes. Ik had al betaald voor ik het ijsje op had en ik vond het best duur, raar dacht ik bij mezelf! Toen we ons lekker ijsje op hadden moest Valeria nog betalen en wat merkte ik op? Ja hoor, Valeria moest veel minder als mij betalen, hier was dus iets niet pluis en de verkoopsters deden best geheimzinnig! Dus ik duidelijk aant maken aan de verkopers dat ik daar juist meer als Valeria moest betalen en dan zegt er eentje dood leuk: "ja ma, gij hebt ook voor jullie twee betaald". Ja wtf, waarom moet Valeria dan nog eens voor haar eigen betalen? Afzetters, zelf het geld in hun zakken steken! ik dacht het niet! Dus ik vroeg schoon mijn geld terug. Ik was echt lastig.
Ondertussen was het al 6uur. Valeria en ik wouden nog pizza gaan eten vanavond. Maar omdat we haar zus deze keer ook nog eens hadden uitgegeten om met ons pizza te eten werden de plannen weer veranderd (ook al hadden WIJ HAAR uitgenodigd). Ze wou persee om 7uur pizza gaan eten (maar we hadden juist een ijsje gegeten!). En toen zei ze dat ze de pizza in Otra Banda niet lekker vond dus wou ze naar Higuey gaan met de taxi. Tot slot begon ze zelf nog vrienden uit te nodigen terwijl wij er helemaal niks van wisten.. Toen puntje bij paaltje kwam en het al laat was (half 9) zijn we toch maar pizza gaan eten in Otra banda. Wat een gedoe eh? Na enkele minuutjes gewandeld te hebben kwamen we aan bij de pizzaria. Zonder dat Valeria en ik het wisten bestelde de bitch in onze plaats. Hoe kan dat mens nu in hemelsnaam weten wat ik wil eten? Gelukkig had ik het gezien en vertelde ik dat ik zelf een pizza wou kiezen. Gelukkig begreep ze het en zo "vriendelijk" als ze dan toch nog was veranderde ze de bestelling. Trouwens, 1 van de gewoontes van de dominicanen is dat ze 1 pizza bestellen voor het hele gezin en niet zoals in belgie 1 pizza per persoon). Toen Valeria en ik onze pizza kregen (die we van plan waren samen te delen) en de zus en haar vrienden hun pizza kregen, konden we eindelijk eten. Maar opeens begon iedereen van onze pizz te eten! ik keek naar Valeria en ze zag dat ik lastig was =D. Valeria en ik begonnen te lachen uit frustratie. We hadden het wel kunnen denken! Om half 10 kreeg ik telefoon van mijn mama. Ze vroeg om hoe laat ik naar huis kwam. Valeria en ik hadden al eerder afgesproken dat ik bij haar zou blijven slapen, alleen hadden we het nog niet gervaagd.. Dus ik vroeg aan mijn mama als ze het oke vond als ik bleef slapen. Maar steeds kreeg ik de zelfde vraag "hoe laat kom je naar huis?". Het leek wel of ik chinees tegen haar praatte! Na 10x zeggen dat ik wou blijven slapen begreep ze me nog niet. Het zweet brak me uit en ik geraakte gefrustreerd. En dat ging dan nog eens gepaard met het achtergrond geluid van toeterende auto·s!! Na steeds de zelfde vraag geantwoord te hebben begreep ze me dan toch. Ze zou eerst de mama van Valeria bellen mij terug bellen als het in orde was. Ik voelde de stress van mijn schouders vallen, wat een gedoe allemaal. Even later belde mama van Valeria, ze was boos want ze sliep al toen mijn maam haar belde. Ook dat nog! Wanneer we terug bij Valeria haar thuis aankwamen hebben we nog uren gebabbeld, gezellig was het wel. Maar daarna wouden we wat actie dus besloten we onze cake te bakken. Nadat we alle benodigdheden gevonden hadden kwamen we er achter dat we niet wisten hoe de oven werkte. Daar ging ons plannetje dus. Dan nog maar even babbelen. Rond kwart na twee waren we echt wel moe! Maar waar moest ik slapen? Valeria had maar een klein 1persoon bed en we konden het aan niemand vragen want iedereen sliep al. Dus besloot ik om op de zetel te slapen. Of ja, wat je slapen kon noemen. Geen oog heb ik dicht gedaan. Rotte muggen! Ik wat VOL dankzij die vervelende beesten! Daarnaast was het ook nog veel te warm. Na uren gekrabd en gezucht te hebben was het al ochtend. De mama kwam de woonkamer binnen. Ze vroeg waarom ik hier lag (ze was best lastig). Ik dacht bij mijn eigen "waar moet ik anders liggen?". Ze liep lastig de kamer van de zus binnen en begon in het spaans te zeveren. Toen kwam ze terug naar mij en zei dat ik bij de zus moest gaan liggen want die had een twee persoonsbed. Gelukkig heb ik toen nog 2uurtjes kunnen slapen. Toen ik wakker werd was Valeria al klaar om naar de kerk te gaan dus ik kleedde me snel om om met haar mee te gaan. Voor we vertrokken kreeg Valeria nog een preek van haar mama waarom ik op de zetel "sliep". Hehe, als die mama wat verantwoordelijkheid had genomen had ze ook kunnen zeggen waar ik kon liggen! We trokken er ons niet al te veel van aan en gingen naar de kerk. Een gezellig klein kerjke met veel mooie-live-spelende liedjes. Toen we thuis kwamen vertelde de zus ons dat we naar het kamp van de familie gingen. Dat betekende ZWEMMEN! Het was een mooi kamp met een redelijk groot zwembad. Maar de familie daarentegen was dan weer iets minder. Doorheen heel de dag heeft amper iemand met ons gepraat. Het leek wel alsof we niet bestonden. Niemand trok zich iets van ons aan. Maar dat hadden we wel kunnen verwachten (again). Valeria en ik maakte er dan maar het beste van. Lekker eten, uren zwemmen en lachen zoals ik hier nog nooit heb gedaan. Ik voelde me zelfs zo op mijn gemak bij haar dat ik opeens Nederlands begon te praten, dat was ongelofelijk grappig! We zijn er achter gekomen dat Nederlands een moeilijk taal is, dat ik veeeeeeeeeeel moet oefenen op mijn rollende rrrrrrrrrr en dat valeria toch wel 1 lief nichtje heeft waar we ons op het einde toch mee hebben geamuseerd!
Eind goed al goed dus ;).
Hasta Luego,
Annick Lopez Jones
- TE AMO & TE EXTRAÑO!
viernes, 27 de agosto de 2010
tweede week school
Tweede week school gaat van start. Nu gaat het echte werk beginnen. Niet meer chillen in de klas en naar huis gaan om 12uur. Opletten en huiswerk maken was nu de boodschap. Of ja, wat je opletten kan noemen. Ik snap er geen hol van wat al die leerkrachtenn te vertellen hebben. Vooral die van chemie en geschiedenis! Die van chemie heeft het steeds over "carbon" en die van geschiedenis die geeft ons huiswerk alsof we niets anders te doen hebben. Nu ja, die van chemie kent er anders ook wat van! Het valt mij op dat de leerlingen hier niet zagen over te veel huiswerk. In Belgie zouden we allang in opstand zijn gekomen =D. Engels en wiskunde is dan weer wat anders. Tijdens de les engels moeten we veel vooraan in de klas presenteren. De eerste les hadden we het over "wat we wouden verder studeren, in welke school en waarom". De tweede les moesten we allemaal een stad/dorp kiezen en hier meer uitleg over geven (aangezien ik mijn huiswerk niet had gemaakt kon ik dat niet doen, met als excuus: sorry, ik wist niet wat ik moest dan haha). Bij wiskunde snap ik enkel de oefeningen, maar beter iets dan niets eh! Frans is wel lachen. Het enige wat we geleerd hadden in de les was: Je m·appelle Annick et toi, comment tu t·appelle? en verder nog van die super easy zinnekes wat ik al 8jaar geleden in het 5e leerjaar heb geleerd. Tijdens de lessen hou ik me meestal bezig met andere dingen want volgen kan ik toch niet.
Maandag hadden Valeria en ik normaal onze eerste spaanse les. Inderdaad: NORMAAL! Natuurlijk ging de les niet door dus moesten wachten tot woensdag. Dat vonden we NIET leuk! Aangezien het juist goed ging met de heimwee en ik zo uitkeek naar de spaanse les moest ik opzoek gaan naar een oplossing. En ja, die had ik gevonden. Ik vroeg aan mijn zusje als ik mee mocht naar haar balletles, samen met het buurmeisje (die ook balletles volgt) en Bimaly (het meisje met de rare naam die ik waarschijnlijk helemaal fout schrijf haha). Samen namen we de taxi naar de balletschool. De balletschool was redelijk klein, maar gezellig vond ik het wel. Ik geraakte aan de praat met een zwangere vrouw. En natuurlijk (claro) ben ik weer 1 en het ander te weten gekomen. Ze vertelde mij dat ik normaal eerst in haar gezin zou zitten maar wegens omstandigheden zijn de plannen veranderd. Daarna vertelde ze me een beetje over haar leventje hier. Ze heeft namelijk twee zonen. Eentje van 14jaar (die er echt wel ouder uit zag) en eentje van ongeveer 12jaar. Daarnaast krijgt ze er nog een dochtertje, laila, bij. Haar zusje is nog zeer jong, 19jaar. Ze is topmodel (al van haar 14de) en woont in NY. Ik heb foto·s gezien van haar en ze is echt een mooi meisje, DUH. In november (noviembre) komt ze op bezoek. Ik kijk er al naar uit! Op facebook heb ik al een klein beetje contact met haar gehad. Yahaira, de zangere vrouw, is zelf 33jaar. Ze is echt ontzettend lief. Ze heeft me haar gsm nummer gegeven zodat als ik mij verveel of als ik het moeilijk heb ik haar altijd kan bellen. Ik ben blij dat ik met haar heb kunnen praten, ik voelde dat ze me begreep!
Woensdag was het dan zover: eerste spaanse les! Om 5uur hadden we afgesproken bij mijn thuis. Om 20 na kwam valeria pas aan (haar mama was onderweg aan de praat geraakt met een vriendin, zo gaat dat hier nu eenmaal en naar de tijd kijken ze dan niet). Van de leerkracht zelfs was er nog steeds geen spoor te vinden. Om kwart voor 6 belde ik dan mijn mama om te vragen als we ons misschien vergist hadden van tijd.
Ze zou even informeren en mij later terugbellen. Uit miserie gingen we dan maar skypen met onze ruben (AFS vrijwilliger in Santo Domingo, coole kerel wel). Even later belde mama terug. Er was natuurlijk weer van alles misgelopen. Communicatie bij de dominicanen trekt hier ook al op niets. Maar oke. De leerkracht zou toch nog komen, achter 20min. Toen het al 7uur was en er nog steeds geen leerkracht te bespeuren was, was het al tijd dat Valeria naar huis moest. ·S avonds had mama de leerkracht gebeld en bleek dat ze de weg naar ons huisje niet meer zo goed wist. Och ja, een weekje extra wachten op spaanse les kan geen kwaad zeker? Daarna heb ik een beetje tv gekeken (DR HOUSE<3), nog wat muziek beluisterd en tot slot gaan slapen (de laatste tijd ga ik later slapen dan ik in het begin deed, misschien omdat ik me beter voel?).
(DE REST VOLGT)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO (MUCHO)!
(en dat dan wel in het spaans)
Maandag hadden Valeria en ik normaal onze eerste spaanse les. Inderdaad: NORMAAL! Natuurlijk ging de les niet door dus moesten wachten tot woensdag. Dat vonden we NIET leuk! Aangezien het juist goed ging met de heimwee en ik zo uitkeek naar de spaanse les moest ik opzoek gaan naar een oplossing. En ja, die had ik gevonden. Ik vroeg aan mijn zusje als ik mee mocht naar haar balletles, samen met het buurmeisje (die ook balletles volgt) en Bimaly (het meisje met de rare naam die ik waarschijnlijk helemaal fout schrijf haha). Samen namen we de taxi naar de balletschool. De balletschool was redelijk klein, maar gezellig vond ik het wel. Ik geraakte aan de praat met een zwangere vrouw. En natuurlijk (claro) ben ik weer 1 en het ander te weten gekomen. Ze vertelde mij dat ik normaal eerst in haar gezin zou zitten maar wegens omstandigheden zijn de plannen veranderd. Daarna vertelde ze me een beetje over haar leventje hier. Ze heeft namelijk twee zonen. Eentje van 14jaar (die er echt wel ouder uit zag) en eentje van ongeveer 12jaar. Daarnaast krijgt ze er nog een dochtertje, laila, bij. Haar zusje is nog zeer jong, 19jaar. Ze is topmodel (al van haar 14de) en woont in NY. Ik heb foto·s gezien van haar en ze is echt een mooi meisje, DUH. In november (noviembre) komt ze op bezoek. Ik kijk er al naar uit! Op facebook heb ik al een klein beetje contact met haar gehad. Yahaira, de zangere vrouw, is zelf 33jaar. Ze is echt ontzettend lief. Ze heeft me haar gsm nummer gegeven zodat als ik mij verveel of als ik het moeilijk heb ik haar altijd kan bellen. Ik ben blij dat ik met haar heb kunnen praten, ik voelde dat ze me begreep!
Woensdag was het dan zover: eerste spaanse les! Om 5uur hadden we afgesproken bij mijn thuis. Om 20 na kwam valeria pas aan (haar mama was onderweg aan de praat geraakt met een vriendin, zo gaat dat hier nu eenmaal en naar de tijd kijken ze dan niet). Van de leerkracht zelfs was er nog steeds geen spoor te vinden. Om kwart voor 6 belde ik dan mijn mama om te vragen als we ons misschien vergist hadden van tijd.
Ze zou even informeren en mij later terugbellen. Uit miserie gingen we dan maar skypen met onze ruben (AFS vrijwilliger in Santo Domingo, coole kerel wel). Even later belde mama terug. Er was natuurlijk weer van alles misgelopen. Communicatie bij de dominicanen trekt hier ook al op niets. Maar oke. De leerkracht zou toch nog komen, achter 20min. Toen het al 7uur was en er nog steeds geen leerkracht te bespeuren was, was het al tijd dat Valeria naar huis moest. ·S avonds had mama de leerkracht gebeld en bleek dat ze de weg naar ons huisje niet meer zo goed wist. Och ja, een weekje extra wachten op spaanse les kan geen kwaad zeker? Daarna heb ik een beetje tv gekeken (DR HOUSE<3), nog wat muziek beluisterd en tot slot gaan slapen (de laatste tijd ga ik later slapen dan ik in het begin deed, misschien omdat ik me beter voel?).
(DE REST VOLGT)
Beso,
Annick Lopez Jones
- TE QUIERO & TE EXTRAÑO (MUCHO)!
(en dat dan wel in het spaans)
martes, 24 de agosto de 2010
hello weekend &bye bye heimwee!
Al enkele dagen heb ik geen blog bericht geschreven. Dit komt niet omdat ik tijd te kort heb, integendeel. Soms heb ik gewoon geen zin om mijn verhaal 100x op een dag te moeten vertellen. Maar nu wordt het wel eens hoogtijd om mijn verhaaltjes neer te pennen (bij deze: typen) =D!
Mijn weekend is zeer goed verlopen, hiphoi! Maar eest wil ik het nog even hebben over vrijdag, de laatste schooldag van de eerste week. We hebben toen een misviering gehad op school. Iets anders dan onze misvieringen maar nog altijd even saai. Daarnaast verstond ik er natuurlijk helemaal niks van, zoals gewoonlijk. Een jongen van mijn klas kan heel mooi zingen en piano spelen. Hierdoor zorgde hij voor enkele mooie piano stukken waarbij zin stem natuurlijk niet bij ontbrak. Daarbij wil ik even melden dat deze jongen blind is. Op het einde van de misviering moesten elkaar knuffelen als teken voor vrede.
Nu gaan we over naar zaterdag, ook wel de eerste dag van het weekend genoemd. Voor jullie de laatste festivaldag op pukkelpop, voor mij het gesprek met mijn gastmama. Ook vandaag had ik het weer moeilijk. Mijn ogen waren rood van het huilen. Aangezien ik had afgesproken met enkele schoolvriendinnen om huiswerk (quimica, of te wel voor jullie chemie) te maken, waren mijn ouders eerder naar huis gekomen van hun werk. Toen mijn ouders hun kamer binnen kwamen (war ik op de computer zat), zag mijn mama dat ik gehuild had. Ze vroeg waarom ik rode ogen had. De vraag "heb je gehuild?" kwam als eerste uit haar mond. Eerst zei ik dat er iets was, ik ontkende het omdat ik niet opnieuw wou huilen (voor hun ogen). Ondertussen was mijn papa een grapjes aan het maken dat ik slaag had gekregen, de grapjas =P. Mijn mama keek me aan en toen kon ik niet meer, ik barste uit in tranen. Vervolgens voelde ik een arm rond mij. Mama probeerde mij te troosten. Ik zei dat ik thuis miste: familie en vrienden. Ze vertelde mij dat dat normaal was, dat het met de tijd wel zou minderen. Maar ja ik zat er wel mee eh! Nadat ik gekalmeerd was vroeg ik nog enkele praktische zaken waar ik toen nog geen duidelijk beeld van had. Omdat het bijna 3uur was en ik om 3uur met enkele klasgenootjes had afgesproken ging ik mijn snel nog even klaarmaken. Vervolgens bracht mijn papa mij naar de school waar we hadden afgesproken. Yazmin, Yenifer en Andreina stonden al op mij te wachten. Samen gingen we te voet naar Yenifer haar huisje. We begonnen direct aan ons huiswerk, voorbeeldige leerlingen eh ;)! We hadden alle vier een glaasje water voor de dorst maar toen kwam de mama van Yenifer en bracht (alleen) mij een glaasje vruchtensap MET ijsblokjes. Ik voelde mij verwent maar smaken deed dat glaasje wel! De mama van yenifer is echt een lieve vrouw. Ze was zeer enthousiast over mij en probeerde ook met mij te communiceren, ook al was dat niet altijd even makkie. Na toch wel al een dik 2uur bezig te zijn geweest met ons huiswerk (waar ik niet van snapte) wou de mama van Yenifer foto·s van mijn familie zien. Dus ik ging op facebook en liet haar foto·s van mijn afscheidsfeestje en foto·s van vroeger zien. Mijn twee neven (primo·s) vond ze twee echte hotties, mijn twee hondjes waren te schattig voor woorden (que lindo) en de trouwfoto·s van mama en papa waren voor haar een sprookje! Daarna was het tijd om naar huis te gaan maar eerst kreeg ik een klein geschenkje van de mama: een knuffelbeertje (peluche) van een klein hondje. "als aandenken aan mijn hondjes" zei ze, wat een schat van een mama! Vervolgens zijn we met zijn alleen terug naar de school gewandeld. Daar stond Andreina haar ouders al op haar te wachten, even kennismaken dus! Mijn papa was als gewoonlijk weer te laat. Gelukkig bleven Yenifer en haar mama bij mij tot mijn papa er was. Na een half uur wachten verscheen eindelijk de witte auto, daar was papa! Hij was te laat omdat mama in het salon zat en aangezien ze nog niet klaar was en ik maar even meegegaan. Eenmaal aangekomen in het salon; mama zat vol met krulspelden, eigenlijk iedereen die naar het salon gaat heeft wel krulspelde in hun haar. Sommige lopen er zelfs mee op straat of gaan ermee winkelen! In Belgie zou je allang worden uitgelachen, hier is het dagelijkse kost. Het kapsalon is van de mama van Bismaly (geen idee hoe je haar naam schrijft, maar het is het meisje dat hier in het begin altijd bleef slapen. eerst dag ik dat ze het dochtertje was van de zus van mama, blijkbaar niet dus). De mensen hier zijn eer vriendelijk en gastvrij. In het kapsalon werkt er nog een vrouw. Ze had mijn angels gelakt en dan nog wel gratis (omdat ik het was :D). Veel kan je er niet van zien want het is doorzichtige nagellak, aangezien mijn oh-zo-leuke-scool (nee, ik ben niet sarcastisch, ik meen het!) geen nagellak toelaat. Nadat mama klaar was met haar kapsel zijn we naar huis gereden. Eenmaal thuis heb ik TV gekeken op mijn kamer en ja hoor AMERICAN PIE & DR. HOUSE!!!<3 Het liet me denken aan Belgie.. hmm belgie<3 nooit gedacht jou te missen, maar toch, je weet wel wat je mist als het er niet (bewijze van spreke) is.
Na zaterdag (sabado) komt zondag (domingo). Waarschijnlijk wel 1 van mijn "drukste" dagen tot nu toe. Drukke dagen = GEEN heimwee! En ja, vandaag was mijn eerste dag zonder enige heimwee, zonder enige traan (HIPHOI)! Voor jullie daarentegen was zondag gelijk aan EINDE pukkelpop 2010. Hoe jaloers ik ook kan zijn op jullie pukkelpop avontuurtje, mijn avontuur hier zal 100x beter zijn (in the end, you will be jealous). Maar nu back to the point: domingo! Zondag was voor mij een heel leuke dag. Ik zag eindelijk valeria nog eens terug!
Zondag betekent ook wel naar de kerk gaan, maar deze keer was ik niet meegegaan want ik wou uitslapen. Veel is daar niet van gekomen (te warm en te veel licht in mijn kamer). Wanneer iedereen terug kwam van de kerk zijn we gaan kijken voor sportschoenen enn zwarte schoenen voor op school. Langs de straat heb je altijd mensen die schoenen verkopen, meestal sneakers of all stars and stuff liket hat. Maar daar vond ik mijn smaak niet tussen want ik vond ze te mannelijk =D. Op dezelfde straat waar ze de schoenen verkopen staan nog andere kraampjes. Het lijkt wel op een soort markt. Het was ontzettend warm en er liepen veel mensen op straat. Uiteindelijk zijn we een winkeltje binnen gestapt, ze verkochten er best veel. Het leek wel op een 1euro winkel: veel prul, veel mensen, kort om: chaos! Aan het einde van de winkel stonden enkele schoenen, ook die trokkken op niets. Ik vertelde ze dat ik fijne, dunne sportschoenen wou en niet van die overdreven grote, brede sportschoenen die op sneakers voor mannen lijken. Ze begrepen me, gelukkig. Vooraleer we verder gingen met onze zoektocht naar schoenen zijn we eerst valeria bij haar thuis gaan halen. Ze woont ongeveer 15min van mijn huisje, net buiten Higuey. Aangezien ik nog altijd geen schoenen had zijn we nog even naar een andere winkel gegaan. Gelijkvloers verkopen ze eten en op de bovenste verdieping kleren and stuff like that. Mama vertelde mij dat papa vroeger de baas was van die winkel, dat hij die zaak had opgestart. Daardoor dat iedereen josee maria kent in Higuey =D! En ja hoor, sportschoenen heb ik uiteindelijk gevonden. Helaas geen zwarte schoenen want mijn maat was er niet. Papa zei dat ik mijn tenen moest laten afknippen zodat ik kleiren voeten zou hebben, de grapjas! Vervolgens zijn we ook nog wat inkopen gaan doen. Valeria en ik wouden graag koekjes bakken. Aangezien we deze ingredienten niet vonden zijn we overgeschakeld naar cake! Chocolade & Limoen cake, hmmm<3 en de pot nutella als finishing touch!!! Papa ging vandaag paella maken. Aangezien hij een echte spanjaard is kan hij dat wel als de beste. (De paelle liet me een beetje denken aan de vele vakanties in salou!) Eenmaal thuis hebben valeria en ik nog wat gebabbeld over koe·tjes en kalfjes. Op eens moesten we papa helpen met de paella. Dus deden we dat ook. Boontjes schoonmaken konden we als de beste! Mama zorgde voor het vlees en de salada en papa zorgde dan weer voor de kookkunsten. Toen er wat meer plaats was in de keuken gingen valeria en ik onze kookkunsten eens boven halen! Aangezien we niet veel tijd hadden gingen we alleen de chocolade cake maken, de andere was dan voor volgend weekend. Als echte koks gingen we aan de slag. Het meel, de eieren, de olie, ... alles werd gemengd! In het begin trok het echt op niks maar met de tijd zag het er beter en beter uit. Eenmaal klaar met knoeien kon het verder zijn werk doen in de oven. Na een dik half uur was de cake klaar. En WOW, wat zag die er goed uit! Trots dat wij waren =D. Ondertussen was de paella ook al klaar, aan tafel dus! Het leek wel op een feestmaal, alsof we iets te vieren hadden. Als dessert was er dan de zelfgemaakte cake. Ik sneed de cake in stukjes en gaf iedereen een stuk. Valeria en ik smeerde een dikke laag nutella op onze cake en ja hoor, een trend hadden we gezet. Iedereen smeerde opeens nutella op hun stuk cake, smullen maar! Shit, wat was dat OVERheerlijk (door er alleen al aan te denken krijg ik water in mijn mond haha). Eenmaal klaar met smullen was het tijd om onze bikini aan te doen. We gingen zwemmen in een riviertje (rio). Daar hadden valeria en ik al heel de dag naar uitgekeken. Na een klein half uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij de rivier. Er zaten al enkele mensen in te plonsen. Valeria en ik voelde ons een beetje ongemakkelijk met al die kijkende jongens, brrr. Overla waar je komt wordt er over je gepraat. Als het niet rubia is, dan is het wel americana! Maar ja, je zou voor minder.. zo een bleekscheten tussen al die chocolaatjes =D. Na een kwartier te plonsen was het 6uur. We moesten er al uit. Geen idee waarom. Het leek wel alsof het een soort regel was: na 6uur niet meer zwemmen. En nu ik er aan denk, in het hotel moesten we ook al om 6uur terug op de kamer zijn. Toen we thuis kwamen hebben we wat voor de computer gezeten. We waren aan het zoeken naar events, concerts and stuff like that in de dominicaanse republiek. Dit weekend is er namelijk een festival in de hoofdstad (Santo domingo), het presidente festival. Papa zag dat we er meer info over waren aant zoeken en opeens zegt hij dood leuk: oh, daar heb ik VIP tickets voor! Eerste rij, backstage bij de artiesten and much more!!! Ik dacht dat ik mijn mond van de grond moest rapen. Maar natuurlijk vind papa dat festival niks en gaat hij dus niet en alleen met valeria mag ik natuurlijk ook niet. Was dat even shit! Maar oke, genoeg plannen voor de toekomst. Nadat valeria weg was heb ik nog wat tv gekeken en vervolgens ben ik gaan slapen want de volgende ochtend was het weer school = vroeg opstaan!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU
Mijn weekend is zeer goed verlopen, hiphoi! Maar eest wil ik het nog even hebben over vrijdag, de laatste schooldag van de eerste week. We hebben toen een misviering gehad op school. Iets anders dan onze misvieringen maar nog altijd even saai. Daarnaast verstond ik er natuurlijk helemaal niks van, zoals gewoonlijk. Een jongen van mijn klas kan heel mooi zingen en piano spelen. Hierdoor zorgde hij voor enkele mooie piano stukken waarbij zin stem natuurlijk niet bij ontbrak. Daarbij wil ik even melden dat deze jongen blind is. Op het einde van de misviering moesten elkaar knuffelen als teken voor vrede.
Nu gaan we over naar zaterdag, ook wel de eerste dag van het weekend genoemd. Voor jullie de laatste festivaldag op pukkelpop, voor mij het gesprek met mijn gastmama. Ook vandaag had ik het weer moeilijk. Mijn ogen waren rood van het huilen. Aangezien ik had afgesproken met enkele schoolvriendinnen om huiswerk (quimica, of te wel voor jullie chemie) te maken, waren mijn ouders eerder naar huis gekomen van hun werk. Toen mijn ouders hun kamer binnen kwamen (war ik op de computer zat), zag mijn mama dat ik gehuild had. Ze vroeg waarom ik rode ogen had. De vraag "heb je gehuild?" kwam als eerste uit haar mond. Eerst zei ik dat er iets was, ik ontkende het omdat ik niet opnieuw wou huilen (voor hun ogen). Ondertussen was mijn papa een grapjes aan het maken dat ik slaag had gekregen, de grapjas =P. Mijn mama keek me aan en toen kon ik niet meer, ik barste uit in tranen. Vervolgens voelde ik een arm rond mij. Mama probeerde mij te troosten. Ik zei dat ik thuis miste: familie en vrienden. Ze vertelde mij dat dat normaal was, dat het met de tijd wel zou minderen. Maar ja ik zat er wel mee eh! Nadat ik gekalmeerd was vroeg ik nog enkele praktische zaken waar ik toen nog geen duidelijk beeld van had. Omdat het bijna 3uur was en ik om 3uur met enkele klasgenootjes had afgesproken ging ik mijn snel nog even klaarmaken. Vervolgens bracht mijn papa mij naar de school waar we hadden afgesproken. Yazmin, Yenifer en Andreina stonden al op mij te wachten. Samen gingen we te voet naar Yenifer haar huisje. We begonnen direct aan ons huiswerk, voorbeeldige leerlingen eh ;)! We hadden alle vier een glaasje water voor de dorst maar toen kwam de mama van Yenifer en bracht (alleen) mij een glaasje vruchtensap MET ijsblokjes. Ik voelde mij verwent maar smaken deed dat glaasje wel! De mama van yenifer is echt een lieve vrouw. Ze was zeer enthousiast over mij en probeerde ook met mij te communiceren, ook al was dat niet altijd even makkie. Na toch wel al een dik 2uur bezig te zijn geweest met ons huiswerk (waar ik niet van snapte) wou de mama van Yenifer foto·s van mijn familie zien. Dus ik ging op facebook en liet haar foto·s van mijn afscheidsfeestje en foto·s van vroeger zien. Mijn twee neven (primo·s) vond ze twee echte hotties, mijn twee hondjes waren te schattig voor woorden (que lindo) en de trouwfoto·s van mama en papa waren voor haar een sprookje! Daarna was het tijd om naar huis te gaan maar eerst kreeg ik een klein geschenkje van de mama: een knuffelbeertje (peluche) van een klein hondje. "als aandenken aan mijn hondjes" zei ze, wat een schat van een mama! Vervolgens zijn we met zijn alleen terug naar de school gewandeld. Daar stond Andreina haar ouders al op haar te wachten, even kennismaken dus! Mijn papa was als gewoonlijk weer te laat. Gelukkig bleven Yenifer en haar mama bij mij tot mijn papa er was. Na een half uur wachten verscheen eindelijk de witte auto, daar was papa! Hij was te laat omdat mama in het salon zat en aangezien ze nog niet klaar was en ik maar even meegegaan. Eenmaal aangekomen in het salon; mama zat vol met krulspelden, eigenlijk iedereen die naar het salon gaat heeft wel krulspelde in hun haar. Sommige lopen er zelfs mee op straat of gaan ermee winkelen! In Belgie zou je allang worden uitgelachen, hier is het dagelijkse kost. Het kapsalon is van de mama van Bismaly (geen idee hoe je haar naam schrijft, maar het is het meisje dat hier in het begin altijd bleef slapen. eerst dag ik dat ze het dochtertje was van de zus van mama, blijkbaar niet dus). De mensen hier zijn eer vriendelijk en gastvrij. In het kapsalon werkt er nog een vrouw. Ze had mijn angels gelakt en dan nog wel gratis (omdat ik het was :D). Veel kan je er niet van zien want het is doorzichtige nagellak, aangezien mijn oh-zo-leuke-scool (nee, ik ben niet sarcastisch, ik meen het!) geen nagellak toelaat. Nadat mama klaar was met haar kapsel zijn we naar huis gereden. Eenmaal thuis heb ik TV gekeken op mijn kamer en ja hoor AMERICAN PIE & DR. HOUSE!!!<3 Het liet me denken aan Belgie.. hmm belgie<3 nooit gedacht jou te missen, maar toch, je weet wel wat je mist als het er niet (bewijze van spreke) is.
Na zaterdag (sabado) komt zondag (domingo). Waarschijnlijk wel 1 van mijn "drukste" dagen tot nu toe. Drukke dagen = GEEN heimwee! En ja, vandaag was mijn eerste dag zonder enige heimwee, zonder enige traan (HIPHOI)! Voor jullie daarentegen was zondag gelijk aan EINDE pukkelpop 2010. Hoe jaloers ik ook kan zijn op jullie pukkelpop avontuurtje, mijn avontuur hier zal 100x beter zijn (in the end, you will be jealous). Maar nu back to the point: domingo! Zondag was voor mij een heel leuke dag. Ik zag eindelijk valeria nog eens terug!
Zondag betekent ook wel naar de kerk gaan, maar deze keer was ik niet meegegaan want ik wou uitslapen. Veel is daar niet van gekomen (te warm en te veel licht in mijn kamer). Wanneer iedereen terug kwam van de kerk zijn we gaan kijken voor sportschoenen enn zwarte schoenen voor op school. Langs de straat heb je altijd mensen die schoenen verkopen, meestal sneakers of all stars and stuff liket hat. Maar daar vond ik mijn smaak niet tussen want ik vond ze te mannelijk =D. Op dezelfde straat waar ze de schoenen verkopen staan nog andere kraampjes. Het lijkt wel op een soort markt. Het was ontzettend warm en er liepen veel mensen op straat. Uiteindelijk zijn we een winkeltje binnen gestapt, ze verkochten er best veel. Het leek wel op een 1euro winkel: veel prul, veel mensen, kort om: chaos! Aan het einde van de winkel stonden enkele schoenen, ook die trokkken op niets. Ik vertelde ze dat ik fijne, dunne sportschoenen wou en niet van die overdreven grote, brede sportschoenen die op sneakers voor mannen lijken. Ze begrepen me, gelukkig. Vooraleer we verder gingen met onze zoektocht naar schoenen zijn we eerst valeria bij haar thuis gaan halen. Ze woont ongeveer 15min van mijn huisje, net buiten Higuey. Aangezien ik nog altijd geen schoenen had zijn we nog even naar een andere winkel gegaan. Gelijkvloers verkopen ze eten en op de bovenste verdieping kleren and stuff like that. Mama vertelde mij dat papa vroeger de baas was van die winkel, dat hij die zaak had opgestart. Daardoor dat iedereen josee maria kent in Higuey =D! En ja hoor, sportschoenen heb ik uiteindelijk gevonden. Helaas geen zwarte schoenen want mijn maat was er niet. Papa zei dat ik mijn tenen moest laten afknippen zodat ik kleiren voeten zou hebben, de grapjas! Vervolgens zijn we ook nog wat inkopen gaan doen. Valeria en ik wouden graag koekjes bakken. Aangezien we deze ingredienten niet vonden zijn we overgeschakeld naar cake! Chocolade & Limoen cake, hmmm<3 en de pot nutella als finishing touch!!! Papa ging vandaag paella maken. Aangezien hij een echte spanjaard is kan hij dat wel als de beste. (De paelle liet me een beetje denken aan de vele vakanties in salou!) Eenmaal thuis hebben valeria en ik nog wat gebabbeld over koe·tjes en kalfjes. Op eens moesten we papa helpen met de paella. Dus deden we dat ook. Boontjes schoonmaken konden we als de beste! Mama zorgde voor het vlees en de salada en papa zorgde dan weer voor de kookkunsten. Toen er wat meer plaats was in de keuken gingen valeria en ik onze kookkunsten eens boven halen! Aangezien we niet veel tijd hadden gingen we alleen de chocolade cake maken, de andere was dan voor volgend weekend. Als echte koks gingen we aan de slag. Het meel, de eieren, de olie, ... alles werd gemengd! In het begin trok het echt op niks maar met de tijd zag het er beter en beter uit. Eenmaal klaar met knoeien kon het verder zijn werk doen in de oven. Na een dik half uur was de cake klaar. En WOW, wat zag die er goed uit! Trots dat wij waren =D. Ondertussen was de paella ook al klaar, aan tafel dus! Het leek wel op een feestmaal, alsof we iets te vieren hadden. Als dessert was er dan de zelfgemaakte cake. Ik sneed de cake in stukjes en gaf iedereen een stuk. Valeria en ik smeerde een dikke laag nutella op onze cake en ja hoor, een trend hadden we gezet. Iedereen smeerde opeens nutella op hun stuk cake, smullen maar! Shit, wat was dat OVERheerlijk (door er alleen al aan te denken krijg ik water in mijn mond haha). Eenmaal klaar met smullen was het tijd om onze bikini aan te doen. We gingen zwemmen in een riviertje (rio). Daar hadden valeria en ik al heel de dag naar uitgekeken. Na een klein half uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij de rivier. Er zaten al enkele mensen in te plonsen. Valeria en ik voelde ons een beetje ongemakkelijk met al die kijkende jongens, brrr. Overla waar je komt wordt er over je gepraat. Als het niet rubia is, dan is het wel americana! Maar ja, je zou voor minder.. zo een bleekscheten tussen al die chocolaatjes =D. Na een kwartier te plonsen was het 6uur. We moesten er al uit. Geen idee waarom. Het leek wel alsof het een soort regel was: na 6uur niet meer zwemmen. En nu ik er aan denk, in het hotel moesten we ook al om 6uur terug op de kamer zijn. Toen we thuis kwamen hebben we wat voor de computer gezeten. We waren aan het zoeken naar events, concerts and stuff like that in de dominicaanse republiek. Dit weekend is er namelijk een festival in de hoofdstad (Santo domingo), het presidente festival. Papa zag dat we er meer info over waren aant zoeken en opeens zegt hij dood leuk: oh, daar heb ik VIP tickets voor! Eerste rij, backstage bij de artiesten and much more!!! Ik dacht dat ik mijn mond van de grond moest rapen. Maar natuurlijk vind papa dat festival niks en gaat hij dus niet en alleen met valeria mag ik natuurlijk ook niet. Was dat even shit! Maar oke, genoeg plannen voor de toekomst. Nadat valeria weg was heb ik nog wat tv gekeken en vervolgens ben ik gaan slapen want de volgende ochtend was het weer school = vroeg opstaan!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU
viernes, 20 de agosto de 2010
1ste week school & 3weken weg van thuis.
Gisteren, al welgeteld 3weken ver weg van de mensen die ik lief heb. En als ik bij mezelf denk, is het eigenlijk best snel gegaan. Maar voor mij kan het nog steeds niet snel genoeg gaan. Best wel raar want (ALS ik het een jaar vol hou) zal ik jullie waarschijnlijk op het einde van mijn avontuur vertellen dat het voorbij gevlogen is. Maar dat kan ik nu NOG niet geloven. We zullen wel zien wat de toekomst mij brengt zeker?
Zoals ik al zei ben ik al 3weken op dit eiland. Deze week is mijn school begonnen en sinds woensdag zit ik dan toch in het laatste jaar. Iedere dag gaat het beter en beter op school. Gelukkig, dan toch "iets" dat goed zit :). Op school is er gisteren niet veel gebeurd. Na school ben ik dan (met veel moeite) met een klasgenootje en haar vrienden op pad gegaan. En ja, met veel moeite. Mijn mama neemt de AFS regels net iets TE strikt op. Eerst mocht ik nog niet eens gaan van haar. Daar was ik het helemaal niet mee eens. Aangezien ik niet snaptte waarom ik niet mocht gaan belde mijn zusje opnieuw naar mama. Vervolgens heeft een vriendin van mijn klasgenootje met mijn mama gebabbeld en uiteindelijk kreeg ik dan toch de toestemming. Om 3uur hadden we afgesproken, ze zouden me dan thuis komen halen. Ik had nog tijd zat, us even skypen kon er nog wel bij! En toen kreeg ik mijn klop weer. De drang om naar huis te gaan was er weer. Ik zag het niet meer zitten. Ik viel in een zwart gat en ik had het gevoel dat ik er niet meer uitgeraakte. Ondertussen was het ook al 3uur en nog steeds geen klasgenootjes en vriendjes te bespeuren. Ik voelde mij bedrogen. Mijn papa aan de andere kant probeerde mij op te krikken. Ik barste uit in wel duizend tranen. Niets kon mij nog uit dat zwart halen. Dan heb je nog Liesy, het meisje in Brazilie. Ze helpt me goed. Ze laat me alles positief inzien en probeert mij de negatieve dingen te laten vergeten. Thank you chica! Terwijl ik met mijn papa was aant skypen kwam mijn zusje de kamer in. Ze vertelde me dat mijn klasgenootje en haar vriendjes uiteindelijk toch nog zijn gekomen (het was al 4uur). Toen dacht ik bij mezelf: "typisch, die dominicanen". Een tijdsbesef hebben ze hier niet. Maar bon, ik veegde snel mijn tranen af, nam afscheid van mijn beste vriend en ging er weer tegen aan. Stukje voor stukje voelde ik de diepe zwarte put verdwijnen. Maar het beste moet nog komen. Mijn zusje ging met mij mee. Ik voelde mij een baby. Ik mocht niet eens met mijn "nieuwe vrienden" weg zonder een babysitter van 10jaar bij mij te hebben. Uiteindelijk kwam ze toch nog goed van pas, hoe gemeen deze zin ook mag klinken, zo bedoel ik het nu ook weer niet ;). Veel hebben we niet gedaan. Een broodje eten, in het park hangen, rond rijden met de auto (ja, iedereen heeft hier zo zijn eigen auto, jong -sommige al 14jaar zelfs- en oud), ... . Maar ik voelde mij niet zo op mijn gemak. Dit kwam doordat ik amper een woord spaans spreek, zeer frustrerend. Steeds het gevoel dat iedereen mij uitlacht. Het wordt hoogtijd dat ik die bullshit eens uit mijn hoofd zet. Maar aan de andere kant voelde ik toch op mijn gemak omdat mijn zusje bij me was. Toch iemand die ik "goed" kende. Aangezien ik op tijd thuis moest zijn en mijn "nieuwe vrienden" nog verder op pad wouden gaan brachten ze mij en mijn zusje naar ons huisje (casa). Daarna heb ik natuurlijk wat op de computer gezeten want veel valt hier nog niet te beleven. Ook vandaag ging ik vroeg mijn bedje in, nog even rap de briefjes van de liefste meisjes lezen en de mooie kalender bekijken, die ik van de beste familie ooit heb gekregen!
De laatste tijd slaap ik niet meer zo goed als anders, ik vind mijn draai niet meer. Waarschijnlijk doordat ik het de laatste dagen zo moeilijk heb gehad. Ook was er weer die wekker. Die wekker die zei dat het tijd was om op te staan. Een niewe dag, een nieuwe start! En dat was het ook. Eenmaal aangekomen op school en ik voelde mij weer stukken beter! Ik heb eindelijk eens goed kunnen lachen vandaag, nu ik er zo aan terug denk. Ik was gelukkig. De mensen van mijn klas geven mijn een goed gevoel! Vandaag was er de Engelse leerkracht, die eigenlijk niet zo goed engels kan (volgens mijn klasgenootjes is mijn engels net iets beter, hiphoi!). We moesten ons allemaal voorstellen in het engels. In heel de klas hoorde ik gezucht, behalve van Yazmin dan want zij is 1 van de enige die goed engels kan. Natuurlijk was ik ook blij want engels, ja dat kon ik wel. Toen al bijna de helft van de klas zich met mij moeite had voor gesteld was het mijn beurd. Toen ik recht was staan om mij voor te stellen veranderde leerkracht van gedacht. Shit eh! "Stel jij je zelf maar eens voor in het spaans." Dat vond ik geen pretje, maar ik dit het wel. "Mi nombre es Annick, Yo soy de Belgica y me gusta escuchan musica (ofzo iets)". Mijn woorden werden afgesloten met een daverend applaus van mijn liefste klasgenootjes! Was me dat even een fijn gevoel. Vandaag hebben we onze lessenrooster gekregen. Geschiedenis, wiskunde, engels, biologie, ... ontbreken zeker en vast niet. Veel verschil met onzee school is er dus niet (op het gebied van vakken dan toch). In de speeltijd heb ik samen gezeten met 7andere meisjes. Ik voelde me gelukkig. Ze lieten mij goed voelen. Lachen en tieren. Ik zag het weer helemaal zitten. De vraag "heb jij een vriendje" hoor ik nu wel dagelijks. Misschien nu ook wel een beetje beu gehoord. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat ze mij toch een toffe griet vinden. Ze willen van alles met mij gaan doen maar natuurlijk: eerst zien en dan pas geloven! Maar toch geeft het een goed gevoel, ik word geaccepteerd. Na de speeltijd hebben we wat volleybal/basketball gespeeld, net zoals gisteren was het weer veel te warm om te spelen. Dus deze keer zette ik mij rustig aan de kant, zoals de meesta dat ook deden. Yennifer liet mij enkele fotos van haar vriendje zien, de trost kan je zo van haar gezicht aflezen. Leuk om te zien zo een blij gezichtje. Daarna ging de vreselijke bel. Tijd om naar huis te gaan. Met tegenzin verlaatte ik de speelplaats en stapte de bus in. Net als ik me zo goed voel. Eenmaal thuis aangekomen liep ik naar de kamer van mijn ouders. Onmiddellijk zette ik de pc aan. Facebook, check, Skype, check! Jullie denken nu waarschijnlijk wel: "waarom zit zij haar tijd te verdoen als ze de tijd van haar leven heeft". Gelijk hebben jullie. Maar zo makkelijk gaat het niet hoor. Ik ben blij als ik even met mensen kan praten die mij steunen en moed geven. Tenslotte heb ik voor het moment toch niet veel te doen en spelen met mijn 10jarig zusje zie ik de laatste tijd ook niet meer echt zitten. Dus computer is TOT NU TOE mijn enige optie. Maar hopelijk kan ik dat snel inruilen met fijne momenten met mijn nieuwe vrienden. Ook vandaag heb ik enkele traantje gelaten tijdens het skypen met papa. Ik vertelde hem dat ik thuis mis. De kleine dingetjes zoals mijn eigen bed, mijn eigen douche, hangen in de zetel enzovoort. Alles komt wel goed, na verloop van tijd. Blijven door gaan en positief denken. En dat ga ik ook doen. Niet opgeven. Of dat ik ga ik toch alvast proberen. Tot slot wil ik ook nog zeggen dat gekookte harde bananen echt vies zijn. Zelfs nu mis ik het eten van Belgie, hoewel ik daar ook niet veel at. Hmm een broodje kroket met curry ketchup en mayonaise en groentjes -kwijlt-. Ook dat moet nog een jaartje wachten :).
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Zoals ik al zei ben ik al 3weken op dit eiland. Deze week is mijn school begonnen en sinds woensdag zit ik dan toch in het laatste jaar. Iedere dag gaat het beter en beter op school. Gelukkig, dan toch "iets" dat goed zit :). Op school is er gisteren niet veel gebeurd. Na school ben ik dan (met veel moeite) met een klasgenootje en haar vrienden op pad gegaan. En ja, met veel moeite. Mijn mama neemt de AFS regels net iets TE strikt op. Eerst mocht ik nog niet eens gaan van haar. Daar was ik het helemaal niet mee eens. Aangezien ik niet snaptte waarom ik niet mocht gaan belde mijn zusje opnieuw naar mama. Vervolgens heeft een vriendin van mijn klasgenootje met mijn mama gebabbeld en uiteindelijk kreeg ik dan toch de toestemming. Om 3uur hadden we afgesproken, ze zouden me dan thuis komen halen. Ik had nog tijd zat, us even skypen kon er nog wel bij! En toen kreeg ik mijn klop weer. De drang om naar huis te gaan was er weer. Ik zag het niet meer zitten. Ik viel in een zwart gat en ik had het gevoel dat ik er niet meer uitgeraakte. Ondertussen was het ook al 3uur en nog steeds geen klasgenootjes en vriendjes te bespeuren. Ik voelde mij bedrogen. Mijn papa aan de andere kant probeerde mij op te krikken. Ik barste uit in wel duizend tranen. Niets kon mij nog uit dat zwart halen. Dan heb je nog Liesy, het meisje in Brazilie. Ze helpt me goed. Ze laat me alles positief inzien en probeert mij de negatieve dingen te laten vergeten. Thank you chica! Terwijl ik met mijn papa was aant skypen kwam mijn zusje de kamer in. Ze vertelde me dat mijn klasgenootje en haar vriendjes uiteindelijk toch nog zijn gekomen (het was al 4uur). Toen dacht ik bij mezelf: "typisch, die dominicanen". Een tijdsbesef hebben ze hier niet. Maar bon, ik veegde snel mijn tranen af, nam afscheid van mijn beste vriend en ging er weer tegen aan. Stukje voor stukje voelde ik de diepe zwarte put verdwijnen. Maar het beste moet nog komen. Mijn zusje ging met mij mee. Ik voelde mij een baby. Ik mocht niet eens met mijn "nieuwe vrienden" weg zonder een babysitter van 10jaar bij mij te hebben. Uiteindelijk kwam ze toch nog goed van pas, hoe gemeen deze zin ook mag klinken, zo bedoel ik het nu ook weer niet ;). Veel hebben we niet gedaan. Een broodje eten, in het park hangen, rond rijden met de auto (ja, iedereen heeft hier zo zijn eigen auto, jong -sommige al 14jaar zelfs- en oud), ... . Maar ik voelde mij niet zo op mijn gemak. Dit kwam doordat ik amper een woord spaans spreek, zeer frustrerend. Steeds het gevoel dat iedereen mij uitlacht. Het wordt hoogtijd dat ik die bullshit eens uit mijn hoofd zet. Maar aan de andere kant voelde ik toch op mijn gemak omdat mijn zusje bij me was. Toch iemand die ik "goed" kende. Aangezien ik op tijd thuis moest zijn en mijn "nieuwe vrienden" nog verder op pad wouden gaan brachten ze mij en mijn zusje naar ons huisje (casa). Daarna heb ik natuurlijk wat op de computer gezeten want veel valt hier nog niet te beleven. Ook vandaag ging ik vroeg mijn bedje in, nog even rap de briefjes van de liefste meisjes lezen en de mooie kalender bekijken, die ik van de beste familie ooit heb gekregen!
De laatste tijd slaap ik niet meer zo goed als anders, ik vind mijn draai niet meer. Waarschijnlijk doordat ik het de laatste dagen zo moeilijk heb gehad. Ook was er weer die wekker. Die wekker die zei dat het tijd was om op te staan. Een niewe dag, een nieuwe start! En dat was het ook. Eenmaal aangekomen op school en ik voelde mij weer stukken beter! Ik heb eindelijk eens goed kunnen lachen vandaag, nu ik er zo aan terug denk. Ik was gelukkig. De mensen van mijn klas geven mijn een goed gevoel! Vandaag was er de Engelse leerkracht, die eigenlijk niet zo goed engels kan (volgens mijn klasgenootjes is mijn engels net iets beter, hiphoi!). We moesten ons allemaal voorstellen in het engels. In heel de klas hoorde ik gezucht, behalve van Yazmin dan want zij is 1 van de enige die goed engels kan. Natuurlijk was ik ook blij want engels, ja dat kon ik wel. Toen al bijna de helft van de klas zich met mij moeite had voor gesteld was het mijn beurd. Toen ik recht was staan om mij voor te stellen veranderde leerkracht van gedacht. Shit eh! "Stel jij je zelf maar eens voor in het spaans." Dat vond ik geen pretje, maar ik dit het wel. "Mi nombre es Annick, Yo soy de Belgica y me gusta escuchan musica (ofzo iets)". Mijn woorden werden afgesloten met een daverend applaus van mijn liefste klasgenootjes! Was me dat even een fijn gevoel. Vandaag hebben we onze lessenrooster gekregen. Geschiedenis, wiskunde, engels, biologie, ... ontbreken zeker en vast niet. Veel verschil met onzee school is er dus niet (op het gebied van vakken dan toch). In de speeltijd heb ik samen gezeten met 7andere meisjes. Ik voelde me gelukkig. Ze lieten mij goed voelen. Lachen en tieren. Ik zag het weer helemaal zitten. De vraag "heb jij een vriendje" hoor ik nu wel dagelijks. Misschien nu ook wel een beetje beu gehoord. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat ze mij toch een toffe griet vinden. Ze willen van alles met mij gaan doen maar natuurlijk: eerst zien en dan pas geloven! Maar toch geeft het een goed gevoel, ik word geaccepteerd. Na de speeltijd hebben we wat volleybal/basketball gespeeld, net zoals gisteren was het weer veel te warm om te spelen. Dus deze keer zette ik mij rustig aan de kant, zoals de meesta dat ook deden. Yennifer liet mij enkele fotos van haar vriendje zien, de trost kan je zo van haar gezicht aflezen. Leuk om te zien zo een blij gezichtje. Daarna ging de vreselijke bel. Tijd om naar huis te gaan. Met tegenzin verlaatte ik de speelplaats en stapte de bus in. Net als ik me zo goed voel. Eenmaal thuis aangekomen liep ik naar de kamer van mijn ouders. Onmiddellijk zette ik de pc aan. Facebook, check, Skype, check! Jullie denken nu waarschijnlijk wel: "waarom zit zij haar tijd te verdoen als ze de tijd van haar leven heeft". Gelijk hebben jullie. Maar zo makkelijk gaat het niet hoor. Ik ben blij als ik even met mensen kan praten die mij steunen en moed geven. Tenslotte heb ik voor het moment toch niet veel te doen en spelen met mijn 10jarig zusje zie ik de laatste tijd ook niet meer echt zitten. Dus computer is TOT NU TOE mijn enige optie. Maar hopelijk kan ik dat snel inruilen met fijne momenten met mijn nieuwe vrienden. Ook vandaag heb ik enkele traantje gelaten tijdens het skypen met papa. Ik vertelde hem dat ik thuis mis. De kleine dingetjes zoals mijn eigen bed, mijn eigen douche, hangen in de zetel enzovoort. Alles komt wel goed, na verloop van tijd. Blijven door gaan en positief denken. En dat ga ik ook doen. Niet opgeven. Of dat ik ga ik toch alvast proberen. Tot slot wil ik ook nog zeggen dat gekookte harde bananen echt vies zijn. Zelfs nu mis ik het eten van Belgie, hoewel ik daar ook niet veel at. Hmm een broodje kroket met curry ketchup en mayonaise en groentjes -kwijlt-. Ook dat moet nog een jaartje wachten :).
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
miércoles, 18 de agosto de 2010
tweede schooldag
Eerst en vooral wil ik even melden dat ik het ontzettend fijn vind dat er toch vele mijn blog blijven volgen. Dit Geeft mij een goed gevoel, ook wel een klein beetje moed! Dus bij deze, much gracias!!
De wekker onderbrak mijn slaap. Met moeite stapte ik mijn bed in. Ik had geen zin om naar school te gaan na zo een moeilijk dag vol heimwee. Ik zocht al mijn moed bijeen en geraakt dan toch uit bed. En ja hoor, de bus was alweer te vroeg, veel te vroeg zelfs! Om kwart voor 7 hoorde ik de mislukte toeter van het busje. Noemi riep dat er bus er was. Gelukkig was ik juist op tijd klaar, nog snel even een appel uit de frigo halen en hop daar gingen dan! Om 7uur kwam ik aan op school. Ik wist ongeveer waar mijn klasgenootjes van het voorlaatste jaar zaten dus wandelde ik er op mijn gemak naar toe. Veel volk was er nog niet. Na enkele minuten wachten was er al meer volk. Gelukkig dacht ik bij mezelf, maar neen hoor. Bijna niemand van mijn klas keek naar mij om, enkel "hola" was voor hun genoeg. Ik dacht bij mezelf: het is nog maar de 2e dag, je kent nog niemand.. dat komt wel allemaal inorde. Ik trok er mij dus niet veel van aan. Op de achtergrond van al het getier hoorde ik de bel. Alle leerlingen gingen naar een soort plein en iedereen ging volgens klas in 1 rij staan. De directrice (wat blijkbaar een non is) begon eerst nog wat te zever in het spaans. Daarna draaide alle leerlingen zich om en vervolgens werd de dominicaanse vlag omhoog geheven. Daar hoort natuurlijk ook het volkslied bij, iedereen zong uit volle borst mee.. behalve yo (ik) :D. Toen iedereen naar de klas wandelde werd ik uit de rij gehaald. Een vrouw begon iets te zeggen over mijn schoenen. Gelukkig was Fransheska bij mij en ze vertaalde het naar het engels. "Ja Annick, u schoenen zijn niet goed voor onder dit uniform, het zijn sneakers (ik had lage zwarte all stars aan). Je moet gewoon normaal zwarte schoenen dragen". Oke dacht ik bijmezelf en ik wandelde verder. Maar na enkele stappen werd ik weer uit de rij gehaald. En ja hoor, het ging alweer over mijn schoenen. Samen met 3jongens moesten we naar het secretariaat gaan. Op secreteriaat kregen een enorm uitbrander, natuurlijk kon ik er niks van verstaan maar de tooon van die vrouw zei al genoeg! Even later kwamen er nog meer kinderen naar binnen, iedereen had wel iets fout aan. Aangezien ik geen hol spaans verstond hebben ze er de leerkracht Engels bij gehaald. Hij vertelde mij welke soort schoenen ik moest dragen. Maar dat was niet alles. Daarnaast moet ik mijn piercing uit doen, maar helaas voor hun.. ik kreeg het niet uit. Dat vonden ze niet om te lachen. Nog steeds was dat niet alles. Ik heb mijn festivalbandjes moeten overknippen en mijn nagellak moest ik tegen morgen ook verwijderd hebben. Alsof dat nog niet genoeg was werd ik naar de Directrice gestuurd. Daar kreeg ik nogmaals DEZELFDE uitbrander. Helemaal geen pretje dus! Zo ver mijn spaans strekt verstond ik dat ze mij naar huis wouden sturen om andere schoenen aan te doen. Na lang gezever over de regels en dat ze mij naar huis wouden sturen werd ik weer doorgestuurd, dit keer naar de receptie (waar mijn AFS verantwoordelijke werkt). Natuurlijk begon ook zei over mijn piercing te zever. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik deze niet uit kreeg. Het leek net alsof ze deden dat ik loog. En ja hoor, enkele minuten later had ik wel 100handen aan mijn oor. Iedereen wou proberen mijn piercing te verwijderen, nog steeds lukte het niet en nog steeds leek het alsof ik een leugenaar was. Alsof het niet beter kon. De heimwee kwam weer op. Ik kon het niet meer houden. Ik barstte uit in tranen! Ik schaamde me rot. Enkele mensen, onder andere mijn AFS verantwoordelijke, begonnen mij te troosten. "Take it easy" zei een leerkracht. Ja hoor, dat is makkelijk gezegd! Ik huilde als een baby. Waarschijnlijk dacht iedereen dat ik huilde doordat ik al die uitbranders had gekregen. Die uitbranders konden mij geen hol schelen. Maar bon. Even later kwam er een motoconcho (het spaanse woord voor een brommertaxi) het schoolplein op gereden. En raar maar waar, hij had MIJN schoenen vast. Blijkbaar had mijn AFS verantwoordelijk naar thuis gebeld om te vragen als ik nog zwarte schoenen thuis had liggen. Met mijn zwarte hakken heb ik dus heel de dag kunnen rondlopen! Na een dik uur was ik bijna helemaal gekalmeerd. Ik kreeg een snoepje van mijn AFS verantwoordelijke (om te kalmeren zei ze) en ze had ook een flesje water voor mij gekocht (we hebben een kleine winkeltje op school). Daarna bracht ze mij terug naar de klas. Veel zin had ik niet aangezien ik nog de tranen in mijn ogen had. Thuis wou ik zijn en niet in de klas. Maar wat kon ik doen? Ik was machteloos en liet me meeslepen naar de klas. Uiteindelijk liepen we naar een heel andere klas als waar het laatstejaar zat. Ja zeker, ik mocht naar het vierde! Voor ik mij fantsoenlijk op de ouderwetse schoolbank had neer gezet, stond al heel de klas rond mij. Honderde vragen vlogen in het rond, om zot van te worden. Maar het gaf me een goed gevoel, een gevoel dat ik geaccepteerd werd en dat ze mij toch beter wouden leren kennen. De vraagd "heb je een vriendje" wordt hier wel vaak gesteld. Dat verbaast mij ook niet want de jongens zijn hier enorm vlot, misschien wel iets te vlot na mijn goesting. Na een uur ondervraagd te zijn was het tijd voor de speelplaats. Zelfs daar kreeg ik aandacht van de kleine kindjes, iedereen was nieuwsgierig naar wie ik was. Uiteindelijk ging de bel weer en was het weer tijd om naar de klas te gaan. Veel is er toen ook niet meer gebeurd. Want deze week hebben we nog niet echt les, dat is pas voor volgende week.
Eind goed al goed zal ik dus maar zeggen!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
De wekker onderbrak mijn slaap. Met moeite stapte ik mijn bed in. Ik had geen zin om naar school te gaan na zo een moeilijk dag vol heimwee. Ik zocht al mijn moed bijeen en geraakt dan toch uit bed. En ja hoor, de bus was alweer te vroeg, veel te vroeg zelfs! Om kwart voor 7 hoorde ik de mislukte toeter van het busje. Noemi riep dat er bus er was. Gelukkig was ik juist op tijd klaar, nog snel even een appel uit de frigo halen en hop daar gingen dan! Om 7uur kwam ik aan op school. Ik wist ongeveer waar mijn klasgenootjes van het voorlaatste jaar zaten dus wandelde ik er op mijn gemak naar toe. Veel volk was er nog niet. Na enkele minuten wachten was er al meer volk. Gelukkig dacht ik bij mezelf, maar neen hoor. Bijna niemand van mijn klas keek naar mij om, enkel "hola" was voor hun genoeg. Ik dacht bij mezelf: het is nog maar de 2e dag, je kent nog niemand.. dat komt wel allemaal inorde. Ik trok er mij dus niet veel van aan. Op de achtergrond van al het getier hoorde ik de bel. Alle leerlingen gingen naar een soort plein en iedereen ging volgens klas in 1 rij staan. De directrice (wat blijkbaar een non is) begon eerst nog wat te zever in het spaans. Daarna draaide alle leerlingen zich om en vervolgens werd de dominicaanse vlag omhoog geheven. Daar hoort natuurlijk ook het volkslied bij, iedereen zong uit volle borst mee.. behalve yo (ik) :D. Toen iedereen naar de klas wandelde werd ik uit de rij gehaald. Een vrouw begon iets te zeggen over mijn schoenen. Gelukkig was Fransheska bij mij en ze vertaalde het naar het engels. "Ja Annick, u schoenen zijn niet goed voor onder dit uniform, het zijn sneakers (ik had lage zwarte all stars aan). Je moet gewoon normaal zwarte schoenen dragen". Oke dacht ik bijmezelf en ik wandelde verder. Maar na enkele stappen werd ik weer uit de rij gehaald. En ja hoor, het ging alweer over mijn schoenen. Samen met 3jongens moesten we naar het secretariaat gaan. Op secreteriaat kregen een enorm uitbrander, natuurlijk kon ik er niks van verstaan maar de tooon van die vrouw zei al genoeg! Even later kwamen er nog meer kinderen naar binnen, iedereen had wel iets fout aan. Aangezien ik geen hol spaans verstond hebben ze er de leerkracht Engels bij gehaald. Hij vertelde mij welke soort schoenen ik moest dragen. Maar dat was niet alles. Daarnaast moet ik mijn piercing uit doen, maar helaas voor hun.. ik kreeg het niet uit. Dat vonden ze niet om te lachen. Nog steeds was dat niet alles. Ik heb mijn festivalbandjes moeten overknippen en mijn nagellak moest ik tegen morgen ook verwijderd hebben. Alsof dat nog niet genoeg was werd ik naar de Directrice gestuurd. Daar kreeg ik nogmaals DEZELFDE uitbrander. Helemaal geen pretje dus! Zo ver mijn spaans strekt verstond ik dat ze mij naar huis wouden sturen om andere schoenen aan te doen. Na lang gezever over de regels en dat ze mij naar huis wouden sturen werd ik weer doorgestuurd, dit keer naar de receptie (waar mijn AFS verantwoordelijke werkt). Natuurlijk begon ook zei over mijn piercing te zever. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik deze niet uit kreeg. Het leek net alsof ze deden dat ik loog. En ja hoor, enkele minuten later had ik wel 100handen aan mijn oor. Iedereen wou proberen mijn piercing te verwijderen, nog steeds lukte het niet en nog steeds leek het alsof ik een leugenaar was. Alsof het niet beter kon. De heimwee kwam weer op. Ik kon het niet meer houden. Ik barstte uit in tranen! Ik schaamde me rot. Enkele mensen, onder andere mijn AFS verantwoordelijke, begonnen mij te troosten. "Take it easy" zei een leerkracht. Ja hoor, dat is makkelijk gezegd! Ik huilde als een baby. Waarschijnlijk dacht iedereen dat ik huilde doordat ik al die uitbranders had gekregen. Die uitbranders konden mij geen hol schelen. Maar bon. Even later kwam er een motoconcho (het spaanse woord voor een brommertaxi) het schoolplein op gereden. En raar maar waar, hij had MIJN schoenen vast. Blijkbaar had mijn AFS verantwoordelijk naar thuis gebeld om te vragen als ik nog zwarte schoenen thuis had liggen. Met mijn zwarte hakken heb ik dus heel de dag kunnen rondlopen! Na een dik uur was ik bijna helemaal gekalmeerd. Ik kreeg een snoepje van mijn AFS verantwoordelijke (om te kalmeren zei ze) en ze had ook een flesje water voor mij gekocht (we hebben een kleine winkeltje op school). Daarna bracht ze mij terug naar de klas. Veel zin had ik niet aangezien ik nog de tranen in mijn ogen had. Thuis wou ik zijn en niet in de klas. Maar wat kon ik doen? Ik was machteloos en liet me meeslepen naar de klas. Uiteindelijk liepen we naar een heel andere klas als waar het laatstejaar zat. Ja zeker, ik mocht naar het vierde! Voor ik mij fantsoenlijk op de ouderwetse schoolbank had neer gezet, stond al heel de klas rond mij. Honderde vragen vlogen in het rond, om zot van te worden. Maar het gaf me een goed gevoel, een gevoel dat ik geaccepteerd werd en dat ze mij toch beter wouden leren kennen. De vraagd "heb je een vriendje" wordt hier wel vaak gesteld. Dat verbaast mij ook niet want de jongens zijn hier enorm vlot, misschien wel iets te vlot na mijn goesting. Na een uur ondervraagd te zijn was het tijd voor de speelplaats. Zelfs daar kreeg ik aandacht van de kleine kindjes, iedereen was nieuwsgierig naar wie ik was. Uiteindelijk ging de bel weer en was het weer tijd om naar de klas te gaan. Veel is er toen ook niet meer gebeurd. Want deze week hebben we nog niet echt les, dat is pas voor volgende week.
Eind goed al goed zal ik dus maar zeggen!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
martes, 17 de agosto de 2010
eerst schooldag
Na een slapeloze nacht was het dan zo ver. Mama kwam mijn kamer binnen gewandeld en zei dat het half 7 was, even later bevestigde ook mijn wekker dit. Met knikkende knieen stapte ik uit bed. Ik begon mij op mijn gemak klaar te maken en nam een kleine hap. Veel kreeg ik niet door mijn keel want echt honger had ik niet. Vervolgens ging ik mijn tandenpoetsen en opeens hoorde ik getoeter. De bus was er en ik zelf was helemaal nog niet klaar. Ik stond nog in mijn pyjama, het was tenslotte pas 7uur en mama zei dat de bus om 7.15uur zou komen. Ik had het kunnen denken, alweer typisch Dominicaans. Zo snel als ik kon trok ik mijn schooluniform aan en met half geknoopte schoenen stapte ik de bus op. Voor we naar school ging zijn we eerst nog andere meisjes gaan ophalen. Aangezien ik geen hol spaans kan heb ik de hele bus rit naar buiten liggen staren. Lang duurde de rit niet want rond kwart na 7 was ik al op school. Ik kreeg het benauwd toen ik de bus uit stapte, school heeft nog nooit zo eng geklonken.. tot op de dag van vandaag! Al van de eerste stap die ik zette op de speelplaats waren alle gezichten naar mij gericht. Natuurlijk, want ik was het enige blanke meisje tussen al die chocolatjes! Ik voelde me ongemakkelijk, iedereen keek me aan. Ik stapte zo snel ik kon naar het secretariaat, want mijn AFS verantwoordelijke werkt daar. Gelukkig zou jij zeggen.. maar geen enkel engels woord komt uit haar mond en bij geen enkel spaans woord. Communiceren is zo goed als onmogelijk.
Na een hele tijd te hebben gezeten op het secretariaat was het eindelijk 8uur. De school ging nu echt van start. Eerst en vooral hebben we een powerpoint presentatie gehad. Heel de school zat samen in 1 grote ruimte. En ik had het kunnen verwachten! Ik heb mezelf moeten voorstellen, alle nieuwe leerlingen moesten dat doen. Maar aangezien ik blank ben viel ik wel op op dat podium! "Annick de Belgica" was mijn voorstelling haha. Na een uur te luisteren na een saaie powerpoint waar ik geen hol van verstond was het tijd om naar het klaslokaal te gaan. Maar de regen hield ons tegen, het regende enorm hard! Dus hebben nog enkele minuten in de grote ruimte moeten zitten. Nadat de regen zo goed als gestopt was, was het nu echt wel tijd om naar de klas te gaan. Veel kan ik er niet over vertellen want ik verstond er niets van. Aangezien we nog enkele minuten hadden voor we naar huis mochten, gingen we samen een spelletje spelen. Het spelletje ging over een eend, ik vond het eigenlijk best kinderachtig en saai. Gelukkig begonnen ze met een ander spelletje, namelijk het doorzeggen van een zin. Maar vooraleer de zin bij mij terecht was, was de bel al gegaan. De eerste schooldag zat erop! Maar het avondtuur ging nu pas van start. Mijn mama had mij verteld dat de bus mij om 1uur van school zou halen maar blijkbaar zou de school deze week iedere dag eindigen om 12uur. Aangezien ik geen zin had om nog een uur te wachten stelde mijn vriendin voor om mij naar huis te brengen. Eenmaal in de auto wist ik de weg niet meer :D nu toch wel een kwartier gezocht te hebben gaven we het op en zei ik dat ik de bus wel zou nemen. Toen ze me terug naar school bracht stond de bus al blijkbaar op mij te wachten, hij wist dat de eerste schooldag altijd om 12uur gedaan is. Ik was dus niets voor niets met haar mee geweest. De buschauffeur was wel niet al te blij, hij had me overal gezocht, inclusief mijn AFS verantwoordelijke. Uit paniek hebben ze dus ook mijn ouders gebeld om te zeggen dat ik spoorloos was, dat heb ik die avond dus ook mooi kunnen uitleggen :D
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Na een hele tijd te hebben gezeten op het secretariaat was het eindelijk 8uur. De school ging nu echt van start. Eerst en vooral hebben we een powerpoint presentatie gehad. Heel de school zat samen in 1 grote ruimte. En ik had het kunnen verwachten! Ik heb mezelf moeten voorstellen, alle nieuwe leerlingen moesten dat doen. Maar aangezien ik blank ben viel ik wel op op dat podium! "Annick de Belgica" was mijn voorstelling haha. Na een uur te luisteren na een saaie powerpoint waar ik geen hol van verstond was het tijd om naar het klaslokaal te gaan. Maar de regen hield ons tegen, het regende enorm hard! Dus hebben nog enkele minuten in de grote ruimte moeten zitten. Nadat de regen zo goed als gestopt was, was het nu echt wel tijd om naar de klas te gaan. Veel kan ik er niet over vertellen want ik verstond er niets van. Aangezien we nog enkele minuten hadden voor we naar huis mochten, gingen we samen een spelletje spelen. Het spelletje ging over een eend, ik vond het eigenlijk best kinderachtig en saai. Gelukkig begonnen ze met een ander spelletje, namelijk het doorzeggen van een zin. Maar vooraleer de zin bij mij terecht was, was de bel al gegaan. De eerste schooldag zat erop! Maar het avondtuur ging nu pas van start. Mijn mama had mij verteld dat de bus mij om 1uur van school zou halen maar blijkbaar zou de school deze week iedere dag eindigen om 12uur. Aangezien ik geen zin had om nog een uur te wachten stelde mijn vriendin voor om mij naar huis te brengen. Eenmaal in de auto wist ik de weg niet meer :D nu toch wel een kwartier gezocht te hebben gaven we het op en zei ik dat ik de bus wel zou nemen. Toen ze me terug naar school bracht stond de bus al blijkbaar op mij te wachten, hij wist dat de eerste schooldag altijd om 12uur gedaan is. Ik was dus niets voor niets met haar mee geweest. De buschauffeur was wel niet al te blij, hij had me overal gezocht, inclusief mijn AFS verantwoordelijke. Uit paniek hebben ze dus ook mijn ouders gebeld om te zeggen dat ik spoorloos was, dat heb ik die avond dus ook mooi kunnen uitleggen :D
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
back to reality
Na een weekje vol luxe is het nu weer tijd voor het echte leven!
Zaterdagochtend had ik het alweer moeilijk, daar was die vreselijke plaag weer. Ik geraak er maar niet vanaf, hoe hard ik het ook probeer. Ik weet dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft, een kleine troost? Ik ben blij dat er enkele zijn die mij steunen, waarvoor mijn dank because i need it! Veel is er niet meer gebeurd. Zwemmen, naar het strand gaan, op restaurant gaan, shows kijken, ... waren dagelijkse kost in Bahia Principe! Nu zal het er wel heel wat anders aan toe gaan.. Als afsluiter zijn we gisterenavond met het gezin naar de cinema gegaan in Bavaro. Karate kid was het geworden en een echte aanrader! Gelukkig was de film in het Engels want papa wou eerst een Spaanse film kijken maar omdat Noemi zo graag karate kid wou zien is het dan ook Karate kid geworden. Tijdens de film hebben we popcorn gegeten die eigenlijk te gezout was maar gelukkig was er de cola die zorgde voor de naspoeling. Na de film zijn we eerst wat gaan rondwandelen in het winkelcentrum dat zich bij de filmzaal bevind. Er waren enkel merkwinkels te bespeuren aangezien het in de buurt ligt bij alle hotels, slim bekeken van die Dominicanen! Vervolgens zijn we nog gaan eten in het restaurant van ons hotel. Onderweg was papa de hele tijd karate kid aant nadoen, dat was echt hilarisch! Oh ja, wat mij ook opgevallen is, is dat alle auto's hier met hun groot licht rijden aangezien er amper of geen verlichting is. Ik vind het vervelend want dat doet pijn aan mijn ogen maar voor de Dominicanen is dat natuurlijk een gewoonte!
De volgende ochtend was dan ook de laatste ochtend in Bahia Principe, jammer genoeg! Ik ben alleen naar het zwembad gegaan omdat mijn zusje nogal een slaapkop is en ze is echt niet wakker te krijgen. Dit was geen pretje want iedereen keek naar mij aangezien ik de enige blanke was die richting het hotel wandelde. Als laatste keer sprong ik in het zwembad, ging ik naar het strand en at ik frietjes met hamburger! Vervolgens liep ik terug naar onze kamer en onderweg werd ik lastig gevallen door ambetante kerels, negeren die handel haha! Om 3u zouden we normaal gezien terug naar Higuey gaan omdat ik nog een sportbroek moest kopen. Maar uiteindelijk zijn we pas om half 6 vertrokken, typische Dominicaanse grrr. Na uren rond gelopen te hebben in de winkel waar ik gek werd van de drukte waren we eindelijk thuis aangekomen. De hitte sloeg toe, geen fantsoenlijke airco als in onze kamer in Bahia Principe en geen zwembad voor een heerlijke verfrissing. Helaas pindakaas, back to reality it is. En dan zal ik maar zwijgen over morgen.. eerste schooldag! shiiiiiiiiiiit wat heb ik zenuwen. De schrik slaat toe. But i am a surviver! Door blijven gaan Annick, dit is wat jij wou en het gaat je lukken. Gezonde stress is af en toe ook wel eens goed. Het is tijd om mijn blog af te sluiten, morgen vroeg op want heb de bus rond 7.15u! Wish me luck ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Zaterdagochtend had ik het alweer moeilijk, daar was die vreselijke plaag weer. Ik geraak er maar niet vanaf, hoe hard ik het ook probeer. Ik weet dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft, een kleine troost? Ik ben blij dat er enkele zijn die mij steunen, waarvoor mijn dank because i need it! Veel is er niet meer gebeurd. Zwemmen, naar het strand gaan, op restaurant gaan, shows kijken, ... waren dagelijkse kost in Bahia Principe! Nu zal het er wel heel wat anders aan toe gaan.. Als afsluiter zijn we gisterenavond met het gezin naar de cinema gegaan in Bavaro. Karate kid was het geworden en een echte aanrader! Gelukkig was de film in het Engels want papa wou eerst een Spaanse film kijken maar omdat Noemi zo graag karate kid wou zien is het dan ook Karate kid geworden. Tijdens de film hebben we popcorn gegeten die eigenlijk te gezout was maar gelukkig was er de cola die zorgde voor de naspoeling. Na de film zijn we eerst wat gaan rondwandelen in het winkelcentrum dat zich bij de filmzaal bevind. Er waren enkel merkwinkels te bespeuren aangezien het in de buurt ligt bij alle hotels, slim bekeken van die Dominicanen! Vervolgens zijn we nog gaan eten in het restaurant van ons hotel. Onderweg was papa de hele tijd karate kid aant nadoen, dat was echt hilarisch! Oh ja, wat mij ook opgevallen is, is dat alle auto's hier met hun groot licht rijden aangezien er amper of geen verlichting is. Ik vind het vervelend want dat doet pijn aan mijn ogen maar voor de Dominicanen is dat natuurlijk een gewoonte!
De volgende ochtend was dan ook de laatste ochtend in Bahia Principe, jammer genoeg! Ik ben alleen naar het zwembad gegaan omdat mijn zusje nogal een slaapkop is en ze is echt niet wakker te krijgen. Dit was geen pretje want iedereen keek naar mij aangezien ik de enige blanke was die richting het hotel wandelde. Als laatste keer sprong ik in het zwembad, ging ik naar het strand en at ik frietjes met hamburger! Vervolgens liep ik terug naar onze kamer en onderweg werd ik lastig gevallen door ambetante kerels, negeren die handel haha! Om 3u zouden we normaal gezien terug naar Higuey gaan omdat ik nog een sportbroek moest kopen. Maar uiteindelijk zijn we pas om half 6 vertrokken, typische Dominicaanse grrr. Na uren rond gelopen te hebben in de winkel waar ik gek werd van de drukte waren we eindelijk thuis aangekomen. De hitte sloeg toe, geen fantsoenlijke airco als in onze kamer in Bahia Principe en geen zwembad voor een heerlijke verfrissing. Helaas pindakaas, back to reality it is. En dan zal ik maar zwijgen over morgen.. eerste schooldag! shiiiiiiiiiiit wat heb ik zenuwen. De schrik slaat toe. But i am a surviver! Door blijven gaan Annick, dit is wat jij wou en het gaat je lukken. Gezonde stress is af en toe ook wel eens goed. Het is tijd om mijn blog af te sluiten, morgen vroeg op want heb de bus rond 7.15u! Wish me luck ;)
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
sábado, 14 de agosto de 2010
disco disco partizani
Nogmaals een blog voor mijn trouwe lezertjes en nog steeds aanwezig in Bahia Principe!
Het doet me goed dat er toch een aantal mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mijn blog, zelfs mensen waarvan ik het niet verwacht had. Daarnaast zijn er weer enkele mensen waarvan ik het wel verwachtte die dit niet doen. Hieruit leer ik toch wel een goede les. Maar dat staat nu even allemaal links van mijn blog.
Gisteren was het weer een geweldig zonnige dag. Tijd voor een verfrissing in het zwembad en een lekkere selvessa (bier) in de hand. Wat ik de laatste tijd op merk is dat mijn nichtje hier best veel mensen kent wat natuurlijk wel logisch is als je hier ieder weekend van de partij bent. Naar verloop van tijd begin ik mij toch een beetje te ergeren aan dat kleine meisje dat denkt dat ze oud en volwassen is. Ze is een complete jongens gek en laat dit natuurlijk ook blijken. Sexy danspasjes en een uitdagend blik kan er bij haar wel eens af. Daarnaast moet alles verlopen zoals zij het wil. Ik ben blij dat ik hier niet nog een week met haar moet zitten. En iedere keer moet ik een foto van haar maken zodat ze kan kijken hoe mooi ze is. Het grappige was, gisteren liepen we in de lobby van het hotel en opeens zegt ze tegen mij "i am beautiful, every boy is looking at me". Ik hield het niet meer uit van het lachen! Oke, dat ge u zelf mooi vind tot daar toe maar tot ge daar zo mee te koop moet staan, bah, daar kan ik nu werkelijk niet tegen. Maar oke, genoeg over mijn nichtje gezeverd. Back to reality haha! Gisteren is eigenlijk niet veel gebeurd: een beetje zwemmen, zonnen, naar het strand gaan, eten en drinken.. In de avond was het wat anders dan normaal maar tof was het zeker en vast! Natuurlijk ben ik eerst met mijn nichtje naar het restaurant geweest (na uren wachten tot ze eindelijk klaar was) en vervolgens zijn we weer een show gaan kijken. Deze keer iets minder leuk dan anders, maar dat nemen we er wel even bij! Het was een competitie tussen jongens en meisjes, uiteindelijk zijn de chica´s gewonnen (wat wel te verwachten is, sorry jongens haha). Vervolgens zijn we na een andere show gaan kijken. Het was eigenlijk geen echte show want het was een optreden van een bandje. Iedereen was aant dansen, dat was leuk om te zien. En dan kwam het leukste van de avond! DE DISCOOOO! Wat een feest was me dat. Alweer was iedereen aan het dansen, echt super tof en de leuke muziek was ook aanwezig. Natuurlijk was mijn nichtje weer alles aant geven waardoor alle jongens aan haar lip hingen (bewijze van spreken) maar zolang ik mij amuseer is het goed (daarvoor heb ik geen jongens nodig, alluwel.. haha :D). Aan alle leuke dingen komt dan ook weer een eind, BED TIME! &wat was ik blij dat ik in mijn bed lag.
En met onweer op de achtergrond sluit ik deze blog dan ook af, adios amigos!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Het doet me goed dat er toch een aantal mensen zijn die geïnteresseerd zijn in mijn blog, zelfs mensen waarvan ik het niet verwacht had. Daarnaast zijn er weer enkele mensen waarvan ik het wel verwachtte die dit niet doen. Hieruit leer ik toch wel een goede les. Maar dat staat nu even allemaal links van mijn blog.
Gisteren was het weer een geweldig zonnige dag. Tijd voor een verfrissing in het zwembad en een lekkere selvessa (bier) in de hand. Wat ik de laatste tijd op merk is dat mijn nichtje hier best veel mensen kent wat natuurlijk wel logisch is als je hier ieder weekend van de partij bent. Naar verloop van tijd begin ik mij toch een beetje te ergeren aan dat kleine meisje dat denkt dat ze oud en volwassen is. Ze is een complete jongens gek en laat dit natuurlijk ook blijken. Sexy danspasjes en een uitdagend blik kan er bij haar wel eens af. Daarnaast moet alles verlopen zoals zij het wil. Ik ben blij dat ik hier niet nog een week met haar moet zitten. En iedere keer moet ik een foto van haar maken zodat ze kan kijken hoe mooi ze is. Het grappige was, gisteren liepen we in de lobby van het hotel en opeens zegt ze tegen mij "i am beautiful, every boy is looking at me". Ik hield het niet meer uit van het lachen! Oke, dat ge u zelf mooi vind tot daar toe maar tot ge daar zo mee te koop moet staan, bah, daar kan ik nu werkelijk niet tegen. Maar oke, genoeg over mijn nichtje gezeverd. Back to reality haha! Gisteren is eigenlijk niet veel gebeurd: een beetje zwemmen, zonnen, naar het strand gaan, eten en drinken.. In de avond was het wat anders dan normaal maar tof was het zeker en vast! Natuurlijk ben ik eerst met mijn nichtje naar het restaurant geweest (na uren wachten tot ze eindelijk klaar was) en vervolgens zijn we weer een show gaan kijken. Deze keer iets minder leuk dan anders, maar dat nemen we er wel even bij! Het was een competitie tussen jongens en meisjes, uiteindelijk zijn de chica´s gewonnen (wat wel te verwachten is, sorry jongens haha). Vervolgens zijn we na een andere show gaan kijken. Het was eigenlijk geen echte show want het was een optreden van een bandje. Iedereen was aant dansen, dat was leuk om te zien. En dan kwam het leukste van de avond! DE DISCOOOO! Wat een feest was me dat. Alweer was iedereen aan het dansen, echt super tof en de leuke muziek was ook aanwezig. Natuurlijk was mijn nichtje weer alles aant geven waardoor alle jongens aan haar lip hingen (bewijze van spreken) maar zolang ik mij amuseer is het goed (daarvoor heb ik geen jongens nodig, alluwel.. haha :D). Aan alle leuke dingen komt dan ook weer een eind, BED TIME! &wat was ik blij dat ik in mijn bed lag.
En met onweer op de achtergrond sluit ik deze blog dan ook af, adios amigos!
Beso,
Annick Lopez Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
viernes, 13 de agosto de 2010
paradise
Dinsdag ochtend, in de vroege uurtjes, ben ik samen met mijn mama, papa en zusje naar het hotel vertrokken. Welgenaamd het Bahia Principe, Punta Canaaaaa! Na een dik uur gereisd te hebben zijn we er uiteindelijk geraakt. We zijn eerst naar ons kamer gegaan (wat niet in het hotel zelf is) om onze spullen er te leggen. Vervolgens zijn mijn zusje, nichtje (die al een dagje eerder daar was) en ik zelf richting hotel gegaan. Mijn mond viel letterlijk open van verbasing, woow. Onbeschrijfelijk. Maar dat was nog niet alles! Aangezien er 10 zwembaden zijn en oneindig veel hotels (het lijkt wel op een soort dorp) is het een beetje onmogelijk om steeds alles te voet te doen. Maar natuurlijk ook daarvoor hebben ze een oplossing. Ja hoor, een taxi die je van zwembad tot zwembad brengt. Het is eigenlijk gelijk een busroute. De zon deed weer ontzettend zijn best en het was weer eens mucho calor! Een verfrissing was natuurlijk een echte aanrader. Met de bus/taxi zijn we naar het verste zwembad gereden. En waarom nu het verste zwembad? Wel, bij het verste zwembad is dan weer het strand and believe me it is paradise! Alweer viel mijn mond open van verbasing! Het leuke aan de zwembaden is dat er een bar aanwezig is. En ja hoor zoveel drinken als je wil! Door het vele zwemmen krijg je honger. Oplossing: snackbar, CHECK! En alweer, zoveel eten als je wil (ondertussen ben ik de hamburgers met frieten nu toch wel beu gegeten, haha). In de avond is er ook wel altijd iets te doen. Namelijk ontzettend goede shows, op deze momenten denk ik eens niet aan thuis. De shows zijn echt goed! Daarna kan je ook naar de disco gaan maar aangezien mijn papa het daar niet zo mee eens is, is het meestal bed time for me! Ohja in de avond gaan we ook altijd op restaurant en steeds als we een tafeltje hebben en eten halen is ons tafel al ingenomen door andere mensen! Voor de rest gaat alles wel goed met mij, alleen d heimwee die mij nog steeds achtervolgt en de muggen die mij steeds aanvallen (en ik die dacht dat ik er eindelijk vanaf was, helaas pindakaas). Wat ik als laatste nog wil melden is dat ik gisteren al 2 weken op dit eiland ben, wat gaat de tijd toch snel als je het zo bekijkt!
Beso,
Annick Lopes Jonez
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Beso,
Annick Lopes Jonez
- I LOVE YOU & I MISS YOU
lunes, 9 de agosto de 2010
&de vreselijke plaag
Net als ik mij goed in mijn vel begin te voelen loopt alles in het water. Het gemis naar thuis achtervolgt me nu al een hele tijd. Het lijkt wel een soort plaag. Mensen begrijpen niet wat ik voel, ook al willen ze helpen. 'Even op de tandjes bijten' is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat moet dat moet. En dat zal ik ook doen. Ik moet me sterk houden, ook al gaat dat niet altijd even makkelijk.
Veel is er hier in Higuey niet meer gebeurd. Het enige wat ik jullie nog kan vertellen is dat we met het gezin, nichtje en de 2 buurjongetjes naar de kermis zijn geweest. Lang zijn we niet gebleven maar ambiance was er vast en zeker wel.
Gisterenavond voelde ik het weer. De eenzaamheid, de lust om naar huis te gaan en bij de mensen te zitten die ik lief heb. Het is moeilijk om je er over te zetten, hoe hard ik het ook probeer. Ik besef nu echt wel hoe veel ik van mijn familie en vrienden hou (niet dat ik dat nog niet besefte, maar hier wordt het extra benadrukt). Uit eenzaamheid heb ik mij even opgesloten op mijn kamertje waar ik vervolgens enkele foto's heb bekeken en de briefjes nog eens heb gelezen van mijn liefste meisjes. Pijn is soms wel fijn, vind ik. Daarna kwam mijn nichtje op de kamer en vroeg of ik al ging slapen. Vervolgens ben ik dan nog maar even bij hun gaan zitten. En ja hoor mama was aant koken. Om 9uur in de avond hebben we nog kippensoep gegeten en daarna frieten met een spiegelei en voor de rest nog een stukje kaas erbij. Van eten combineren hebben ze hier denk ik nog niet gehoord. Ze gooien alles samen! Gelukkig hebben we als dessert een stuk meloen gegeten, één van mijn lievelingsfruit, dat zat wel goed. Daarna ben ik toch maar in mijn bed gekropen.
De volgende ochtend werd ik wakker in een (bijna) leeg huis. Mijn zusje en nichtje waren naar het hotel vertrokken waar mijn papa werkt en mijn ouders waren beiden werken. Normaal gezien ging ik mee op hotel maar omdat ik mijn stom schooluniform nog moest halen werd dat voor mijn neus gehaald. Maar wacht, het beste moet nog komen. Na uren wachten op een telefoontje om mijn schooluniform te gaan halen gaf ik het uiteindelijk op. Typisch Dominicaans, afspraken nakomen kunnen ze hier ook al niet. Natuurlijk kwam die vreselijk plaag wat mij nu al veel te lang achtervolgt mij weer eens lastig vallen. Ik vertelde mijn buurmeisje dat ik mij verveelde en ze nodigde mij uit om samen te gaan volleyballen (zo kon ik mijn gedachten aan thuis even aan de kant schuiven). Na een tijdje kwamen er meer en meer mensen bij haar thuis. Ze hebben macaroni gemaakt, dominoes gespeeld en natuurlijk ook gevolleybald. Ik vind het vervelend dat ik niet kan communiceren met die mensen, ik zit er meestal als pietlul bij. Natuurlijk kan ik wel proberen te communiceren maar dit is ook weer niet zo makkelijk als het lijkt, helemaal niet. Uiteindelijk, na een hele dag daar te hebben gezeten en af en toe eens gevolleybald te hebben, ben ik terug naar mijn huisje gegaan. En nu zit ik hier, alleen achter een scherm, ver weg van de mensen die ik lief heb met een beetje 'with or without you van U2' op de achtergrond (speciaal voor hem, die toch wel de afgelopen weken mijn hartje heeft gestolen). Op de tandjes bijten, zeg ik dan bij mezelf! En zo sluit ik hierbij mijn blog af. Vergeet me niet, alsjeblieft.
Beso,
Annick Lopez Jones.
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Veel is er hier in Higuey niet meer gebeurd. Het enige wat ik jullie nog kan vertellen is dat we met het gezin, nichtje en de 2 buurjongetjes naar de kermis zijn geweest. Lang zijn we niet gebleven maar ambiance was er vast en zeker wel.
Gisterenavond voelde ik het weer. De eenzaamheid, de lust om naar huis te gaan en bij de mensen te zitten die ik lief heb. Het is moeilijk om je er over te zetten, hoe hard ik het ook probeer. Ik besef nu echt wel hoe veel ik van mijn familie en vrienden hou (niet dat ik dat nog niet besefte, maar hier wordt het extra benadrukt). Uit eenzaamheid heb ik mij even opgesloten op mijn kamertje waar ik vervolgens enkele foto's heb bekeken en de briefjes nog eens heb gelezen van mijn liefste meisjes. Pijn is soms wel fijn, vind ik. Daarna kwam mijn nichtje op de kamer en vroeg of ik al ging slapen. Vervolgens ben ik dan nog maar even bij hun gaan zitten. En ja hoor mama was aant koken. Om 9uur in de avond hebben we nog kippensoep gegeten en daarna frieten met een spiegelei en voor de rest nog een stukje kaas erbij. Van eten combineren hebben ze hier denk ik nog niet gehoord. Ze gooien alles samen! Gelukkig hebben we als dessert een stuk meloen gegeten, één van mijn lievelingsfruit, dat zat wel goed. Daarna ben ik toch maar in mijn bed gekropen.
De volgende ochtend werd ik wakker in een (bijna) leeg huis. Mijn zusje en nichtje waren naar het hotel vertrokken waar mijn papa werkt en mijn ouders waren beiden werken. Normaal gezien ging ik mee op hotel maar omdat ik mijn stom schooluniform nog moest halen werd dat voor mijn neus gehaald. Maar wacht, het beste moet nog komen. Na uren wachten op een telefoontje om mijn schooluniform te gaan halen gaf ik het uiteindelijk op. Typisch Dominicaans, afspraken nakomen kunnen ze hier ook al niet. Natuurlijk kwam die vreselijk plaag wat mij nu al veel te lang achtervolgt mij weer eens lastig vallen. Ik vertelde mijn buurmeisje dat ik mij verveelde en ze nodigde mij uit om samen te gaan volleyballen (zo kon ik mijn gedachten aan thuis even aan de kant schuiven). Na een tijdje kwamen er meer en meer mensen bij haar thuis. Ze hebben macaroni gemaakt, dominoes gespeeld en natuurlijk ook gevolleybald. Ik vind het vervelend dat ik niet kan communiceren met die mensen, ik zit er meestal als pietlul bij. Natuurlijk kan ik wel proberen te communiceren maar dit is ook weer niet zo makkelijk als het lijkt, helemaal niet. Uiteindelijk, na een hele dag daar te hebben gezeten en af en toe eens gevolleybald te hebben, ben ik terug naar mijn huisje gegaan. En nu zit ik hier, alleen achter een scherm, ver weg van de mensen die ik lief heb met een beetje 'with or without you van U2' op de achtergrond (speciaal voor hem, die toch wel de afgelopen weken mijn hartje heeft gestolen). Op de tandjes bijten, zeg ik dan bij mezelf! En zo sluit ik hierbij mijn blog af. Vergeet me niet, alsjeblieft.
Beso,
Annick Lopez Jones.
- I LOVE YOU & I MISS YOU
sábado, 7 de agosto de 2010
AFS
Hola!
Aangezien ik al een paar dagen geen blog maar heb geschreven wordt het nu wel hoogtijd! Sorry for that..
De afgelopen dagen is eigenlijk niet zo heel veel gebeurd. Het enige dat ik me nog kan herinneren is dat mijn mama thuis kwam samen met mijn nichtje van La Romana! Ik schoot een gat in de lucht, i like her! Alleen kwam mijn mama thuis met slecht nieuws.. ze had een miskraam :( helaas, maar daar is niets aan te doen.
'S avonds was het weer tijd om met de buurt op straat te hangen, het was echt de beste avond ooit! Ze hebben me woordjes geleerd dat ik eigenlijk niet mag zeggen hihi, naughty boys and girls eh :D maar ook aan leuke avondjes komen een einde. Ik moest gaan slapen aangezien ik om 5uur op moest staan om de bus van 6uur te nemen naar Santo Domingo voor ons eerste AFS kamp! Het probleen was.. ik geraakt niet in slaap. Met als gevolg dat ik met mijn ogen open aant staren was en opeens voelde ik iets op mijn arm em ik keek en TOEN zat er gewoon een vieze dikke zwarte grote kakkerlak op mij!! bah, ik sprong mijn bed uit, deed het licht aan en pakte een schoen en sloeg wel honder keer op die kakkerlak.. dood was die wel :D! Daarna ben ik weer rustig gaan slapen en om 5uur ging de wekker. Ik heb me snel klaargemaakt en vervolgens zijn we vertrokken naar het busstation waar Valeria (Italian chica) mij al stond op te wachten. Na een lange reis van toch wel 2.5uur zijn we uiteindelijk aangekomen in Santo Domingo waar een AFS vrijwilleger ons stond op te wachten. Vervolgens zijn we naar het AFS bureau gereden waar we alle AFS'ers voor de eerste keer samen zagen. Ik was zo blij dat ik de Belgen nog eens kon zien, we hebben wel uren gepraat over onze verhalen! Daarna zijn we vertrokken naar onze kamp plaats en ja hoor het had een zwembad! Eerst hebben we de namen van alle AFS'ers overlopen en daarna zijn we in groepen verdeeld. In die groepen hebben we de regels en de weetjes over de Dominicaanse Republiek overlopen. Tussendoor hebben we nog gegeten (frieten!). Nadat we alles overlopen hadden, haddenwe vrije tijd. Natuurlijk sprong iedereen in het zwembad of het kleine bubbelbadje! Verfrissing kon je het niet echt noemen want het water was niet eens koud maar toch. In de avond hebben we gedanst en gebabbeld. Loran, Leen en ik sliepen samen op 1 kamer in 1 bed (het was wel een 2persoonsbed), we hebben eerst nog wat gebabbeld over ons thuis front en vervolgens zijn we toch maar gaan slapen. De volgende ochtend was dan ook onze laatste dag, veel is er dan ook niet gebeurd. We hebben wat uitleg gekregen over situaties die u kunnen overkomen in de Dominicaanse en uitleg gekregen over de uitstapjes die we gaan doen (and believe, you are going to be jealous if you see the pictures!). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. In de bus hebben de 5 Belgen nogal ambiance gemaakt, op ieder liedje waren we wel aant (vals) zingen :D. Toen we vervolgens aangekomen waren in Santo Domingo hebben we weer afscheid moeten nemen voor een lange tijd! En suprise suprise, mijn mama en papa stonden mij en valeria al op te wachten om ons naar huis te brengen (normaal moesten we nog een taxi en bus nemen naar Higuey). Onderweg zijn we nog snel even eten gaan halen en na een vermoeiende rit waren we eindelijk in Higuey! Veel is er daarna dan ook niet meer gebeurd dus hier stopt mijn blog bericht dan ook. Ohja valeria happy birthday!
Beso,
Annick Lopes Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU!
Aangezien ik al een paar dagen geen blog maar heb geschreven wordt het nu wel hoogtijd! Sorry for that..
De afgelopen dagen is eigenlijk niet zo heel veel gebeurd. Het enige dat ik me nog kan herinneren is dat mijn mama thuis kwam samen met mijn nichtje van La Romana! Ik schoot een gat in de lucht, i like her! Alleen kwam mijn mama thuis met slecht nieuws.. ze had een miskraam :( helaas, maar daar is niets aan te doen.
'S avonds was het weer tijd om met de buurt op straat te hangen, het was echt de beste avond ooit! Ze hebben me woordjes geleerd dat ik eigenlijk niet mag zeggen hihi, naughty boys and girls eh :D maar ook aan leuke avondjes komen een einde. Ik moest gaan slapen aangezien ik om 5uur op moest staan om de bus van 6uur te nemen naar Santo Domingo voor ons eerste AFS kamp! Het probleen was.. ik geraakt niet in slaap. Met als gevolg dat ik met mijn ogen open aant staren was en opeens voelde ik iets op mijn arm em ik keek en TOEN zat er gewoon een vieze dikke zwarte grote kakkerlak op mij!! bah, ik sprong mijn bed uit, deed het licht aan en pakte een schoen en sloeg wel honder keer op die kakkerlak.. dood was die wel :D! Daarna ben ik weer rustig gaan slapen en om 5uur ging de wekker. Ik heb me snel klaargemaakt en vervolgens zijn we vertrokken naar het busstation waar Valeria (Italian chica) mij al stond op te wachten. Na een lange reis van toch wel 2.5uur zijn we uiteindelijk aangekomen in Santo Domingo waar een AFS vrijwilleger ons stond op te wachten. Vervolgens zijn we naar het AFS bureau gereden waar we alle AFS'ers voor de eerste keer samen zagen. Ik was zo blij dat ik de Belgen nog eens kon zien, we hebben wel uren gepraat over onze verhalen! Daarna zijn we vertrokken naar onze kamp plaats en ja hoor het had een zwembad! Eerst hebben we de namen van alle AFS'ers overlopen en daarna zijn we in groepen verdeeld. In die groepen hebben we de regels en de weetjes over de Dominicaanse Republiek overlopen. Tussendoor hebben we nog gegeten (frieten!). Nadat we alles overlopen hadden, haddenwe vrije tijd. Natuurlijk sprong iedereen in het zwembad of het kleine bubbelbadje! Verfrissing kon je het niet echt noemen want het water was niet eens koud maar toch. In de avond hebben we gedanst en gebabbeld. Loran, Leen en ik sliepen samen op 1 kamer in 1 bed (het was wel een 2persoonsbed), we hebben eerst nog wat gebabbeld over ons thuis front en vervolgens zijn we toch maar gaan slapen. De volgende ochtend was dan ook onze laatste dag, veel is er dan ook niet gebeurd. We hebben wat uitleg gekregen over situaties die u kunnen overkomen in de Dominicaanse en uitleg gekregen over de uitstapjes die we gaan doen (and believe, you are going to be jealous if you see the pictures!). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. In de bus hebben de 5 Belgen nogal ambiance gemaakt, op ieder liedje waren we wel aant (vals) zingen :D. Toen we vervolgens aangekomen waren in Santo Domingo hebben we weer afscheid moeten nemen voor een lange tijd! En suprise suprise, mijn mama en papa stonden mij en valeria al op te wachten om ons naar huis te brengen (normaal moesten we nog een taxi en bus nemen naar Higuey). Onderweg zijn we nog snel even eten gaan halen en na een vermoeiende rit waren we eindelijk in Higuey! Veel is er daarna dan ook niet meer gebeurd dus hier stopt mijn blog bericht dan ook. Ohja valeria happy birthday!
Beso,
Annick Lopes Jones
- I MISS YOU & I LOVE YOU!
martes, 3 de agosto de 2010
Hola!
Gisteren was eigenlijk maar een gewone dag. Mama en papa waren al vroeg gaan werken. Ik heb samen met mijn zusje en het meisje dat bij ons woont (wat blijkbaar geen familie is, ik weet het ook allemaal niet meer!) enkele gezelschapspelletjes gespeeld. Vervolgens hebben ze me weer wat enkele woordjes en zinnetjes spaans geleerd (dit proberen we iedere dag te doen).
Daarna is er eigenlijk niet meer veel gebeurd. We hebben buiten op straat gezeten met de buurmeisjes en buurjongetjes met wat muziek op de achtergrond. Trouwens, I LIKE DOMINICAN MUSIC! En voor de rest was er nog de pyjama party. Maar daar is eigenlijk niet veel van in huis gekomen.. ik was namelijk te moe om heel de nacht op te blijven. Ik ga hier echt onwijs vroeg slapen (rond half 10 al) maar daar zal nog wel verandering in komen als ik hier wat langer ben. Zo dat was het dan weer, voor vandaag eens een kort blogberichtje!
Oh ja, voor ik het vergeet! Ik heb gisteren echt een vieze dikke spin gezien, ieeeeeeeeeeeuw (in het spaans noemen ze het araña) en papa zei dat er een tropische storm opkomst was en die zou duren tot vrijdag maar tot nu toe schijnt de zon nog steeds, alluwel het gisteren avond toch wel geregend heeft!
Beso,
Annick Lopes Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
Gisteren was eigenlijk maar een gewone dag. Mama en papa waren al vroeg gaan werken. Ik heb samen met mijn zusje en het meisje dat bij ons woont (wat blijkbaar geen familie is, ik weet het ook allemaal niet meer!) enkele gezelschapspelletjes gespeeld. Vervolgens hebben ze me weer wat enkele woordjes en zinnetjes spaans geleerd (dit proberen we iedere dag te doen).
Daarna is er eigenlijk niet meer veel gebeurd. We hebben buiten op straat gezeten met de buurmeisjes en buurjongetjes met wat muziek op de achtergrond. Trouwens, I LIKE DOMINICAN MUSIC! En voor de rest was er nog de pyjama party. Maar daar is eigenlijk niet veel van in huis gekomen.. ik was namelijk te moe om heel de nacht op te blijven. Ik ga hier echt onwijs vroeg slapen (rond half 10 al) maar daar zal nog wel verandering in komen als ik hier wat langer ben. Zo dat was het dan weer, voor vandaag eens een kort blogberichtje!
Oh ja, voor ik het vergeet! Ik heb gisteren echt een vieze dikke spin gezien, ieeeeeeeeeeeuw (in het spaans noemen ze het araña) en papa zei dat er een tropische storm opkomst was en die zou duren tot vrijdag maar tot nu toe schijnt de zon nog steeds, alluwel het gisteren avond toch wel geregend heeft!
Beso,
Annick Lopes Jones
- I LOVE YOU & I MISS YOU
lunes, 2 de agosto de 2010
La Romana
Aangezien ik gisteren (en nog steeds) ziek was, heb ik niet meer aan mijn blog kunnen werken.
Maar.. beter laat dan nooit eh!
Eergisteren was dus de celebration party van mijn mama. Ik heb buiten op straat gezeten met mijn nieuwe vrienden die ik die avond heb leren kennen. Het zijn zeer sociale mensen en ze hebben me al enkele woordjes spaans geleerd (waarvan ik het grootendeels wel al van ben vergeten, hihi).
De volgende ochtend heb ik voor de eerste keer met mijn zus (+tom) en papa geskypt, dat deed goed om ze even te horen en zien! Vervolgens heb ik me klaargemaakt om te vertrekken naar La Romana om de oma te gaan bezoeken. Eerst hebben heeft de taxi ons thuis komen halen en heeft die ons afgezet aan het busstation van Higuey. Daar hebben we een 'public bus' genomen naar La romana. We hebben toch wel een dik uur in de bus gezeten, gelukkig was er airco! In La romana zijn vrienden van mama ons komen halen en hebben ons verder gebracht naar de oma. Ik verschrok me een beetje toen ik er aan kwam! Het was er heel arm en de oma was oud en versleten. Heel de familie zat er gezellig samen en uiteindelijk voelde ik mij op mijn gemak. Ik besefte dat ik het nu wel ECHT goed heb in Belgie!! Ik heb heel de middag bij mijn nichtje gezeten, ze is echt een super coole meid. Raar maar waar is ze pas 13jaar, ik dacht zeker dat ze even oud was als mij. Ze heeft een vriendje wonen in La Romana, maar haar mama mag het niet weten want daar is ze nog te jong voor. Haar vriendje belde haar constant om te zeggen dat hij van haar houdt, echt lief! Vervolgens vroeg mijn nichtje mij mee naar de supermarkt en ik zei al tegen haar : 'is hier een supermarkt?'. Uiteindelijk kwamen aan bij de supermarkt en toen werd mij alles duidelijk. Het was gewoon een raam met tralies voor, dat was hun supermarkt. Alle jongens in Romana riepen naar mij 'American, Americano what's your name, what's your name'. Ik vond het best grappig en ik maar telkens tegen mijn nichtje zeggen dat ik geen Americano ben haha. Na de hele dag bij mijn nichtje gezeten te hebben en La Romana verkend te hebben zijn we terug naar huis gegaan. De nonkel heeft ons eerst naar de supermarkt gebracht (we zaten trouwens met 8in de auto) waar we eerst nog wat inkopen zijn gaan doen. Toen we klaar waren hebben we de taxi naar het busstation in La romana genomen (we zaten met 7 in de taxi). Daar hebben we weer de 'public bus' genomen naar Higuey. Het was een lange rit en ik begon me steeds zieker te voelen. Toen we thuis aankwamen zijn we mijn zusje van kamp gaan halen! Ze is 10jaar en het was de eerste keer dat ik haar zag. Veel heb ik haar niet gesproken want toen we thuis kwamen ben ik onmiddellijk gaan skypen met mama en guido! Blijkbaar zat Noemi in de andere kamer te tieren want ze was ook een beetje ziek. Normaal gezien hadden we nog een pyjama party met de meisjes van straat maar omdat ik ziek was ben ik vroeg naar bed gegaan.
Zo dit was het dan weer!
Beso,
Annick Lopez Jones xx
- I LOVE YOU & I MISS YOU!
Maar.. beter laat dan nooit eh!
Eergisteren was dus de celebration party van mijn mama. Ik heb buiten op straat gezeten met mijn nieuwe vrienden die ik die avond heb leren kennen. Het zijn zeer sociale mensen en ze hebben me al enkele woordjes spaans geleerd (waarvan ik het grootendeels wel al van ben vergeten, hihi).
De volgende ochtend heb ik voor de eerste keer met mijn zus (+tom) en papa geskypt, dat deed goed om ze even te horen en zien! Vervolgens heb ik me klaargemaakt om te vertrekken naar La Romana om de oma te gaan bezoeken. Eerst hebben heeft de taxi ons thuis komen halen en heeft die ons afgezet aan het busstation van Higuey. Daar hebben we een 'public bus' genomen naar La romana. We hebben toch wel een dik uur in de bus gezeten, gelukkig was er airco! In La romana zijn vrienden van mama ons komen halen en hebben ons verder gebracht naar de oma. Ik verschrok me een beetje toen ik er aan kwam! Het was er heel arm en de oma was oud en versleten. Heel de familie zat er gezellig samen en uiteindelijk voelde ik mij op mijn gemak. Ik besefte dat ik het nu wel ECHT goed heb in Belgie!! Ik heb heel de middag bij mijn nichtje gezeten, ze is echt een super coole meid. Raar maar waar is ze pas 13jaar, ik dacht zeker dat ze even oud was als mij. Ze heeft een vriendje wonen in La Romana, maar haar mama mag het niet weten want daar is ze nog te jong voor. Haar vriendje belde haar constant om te zeggen dat hij van haar houdt, echt lief! Vervolgens vroeg mijn nichtje mij mee naar de supermarkt en ik zei al tegen haar : 'is hier een supermarkt?'. Uiteindelijk kwamen aan bij de supermarkt en toen werd mij alles duidelijk. Het was gewoon een raam met tralies voor, dat was hun supermarkt. Alle jongens in Romana riepen naar mij 'American, Americano what's your name, what's your name'. Ik vond het best grappig en ik maar telkens tegen mijn nichtje zeggen dat ik geen Americano ben haha. Na de hele dag bij mijn nichtje gezeten te hebben en La Romana verkend te hebben zijn we terug naar huis gegaan. De nonkel heeft ons eerst naar de supermarkt gebracht (we zaten trouwens met 8in de auto) waar we eerst nog wat inkopen zijn gaan doen. Toen we klaar waren hebben we de taxi naar het busstation in La romana genomen (we zaten met 7 in de taxi). Daar hebben we weer de 'public bus' genomen naar Higuey. Het was een lange rit en ik begon me steeds zieker te voelen. Toen we thuis aankwamen zijn we mijn zusje van kamp gaan halen! Ze is 10jaar en het was de eerste keer dat ik haar zag. Veel heb ik haar niet gesproken want toen we thuis kwamen ben ik onmiddellijk gaan skypen met mama en guido! Blijkbaar zat Noemi in de andere kamer te tieren want ze was ook een beetje ziek. Normaal gezien hadden we nog een pyjama party met de meisjes van straat maar omdat ik ziek was ben ik vroeg naar bed gegaan.
Zo dit was het dan weer!
Beso,
Annick Lopez Jones xx
- I LOVE YOU & I MISS YOU!
sábado, 31 de julio de 2010
Santo Domingo & Higuey
Na een lange reis van welgeteld 12u vliegen ben ik uiteindelijk aangekomen in Santo Domingo. Mijn gastouders stonden al op mij te wachten. Eerst moest ik nog wat regelen met AFS en vervolgens mocht ik kennismaken met mijn gastouders. Het zijn zeer enthousiaste en lieve mensen, dat zit dus al goed mee! We moesten nog ongeveer 2.5uur rijden vooraleer we in Higuey waren. Het verkeer is echt een chaos, iedereen doet wat hij/ zij zelf wilt. Verkeersborden kom je niet veel tegen en als je er al ene tegen komt dan doet men nog steeds waar hij/zij zin in heeft. Men moet wel oppassen met de grote gaten in de wegen want als je daar in rijdt kan je wel eens de pech hebben dat je banden ontploffen!
Vervolgens kwamen we aan in Higuey. We zijn even gestopt langs de weg om eten te gaan halen, typisch eten van hier. Natuurlijk heb ik er niets van gegeten aangezien ik in Belgie al amper iets lust :D Uiteindelijk zijn we aangekomen aan mijn nieuwe huisje. De nieuwsgierige buurvrouw heeft mij samen met haar dochtertje verwelkomt, ze zijn zeer aardig! Mijn papa heeft mij een rondleiding gegeven en vervolgens ben ik gaan slapen (want ik was tenslotte al meer als 24u wakker)
Mijn eerste nacht is redelijk goed verlopen. Toen ik wakker werd waren mama en papa al werken en het dochtertje van de zus van mijn mama sliep nog. We hebben ook een poetsvrouw die voor het huishouden zorgt, ik denk dat ze hier wel iedere dag komt samen met haar dochtertje. Een wasmachine hebben we niet dus het kleine meisje wast alles met de hand en dat geldt ook voor de afwas. Ze ziet er een beetje als het "slaafje des huize" uit, wat ik eigenlijk wel zielig vind. Ik besef nu wel hoe goed ik het in Belgie heb!
Vandaag is het buurmeisje komen spelen, ze heet tatiana. We hebben samen met het dochterje van mama haar zus (waarvan ik de naam niet ken) met de kaarten gespeeld. Dit liet me denken aan ons laatste AFS weekendje waar we enkel met gebaren een kaart spel moesten spelen en om de zoveel tijd werd er een regel toegevoegd of vervangen (het kwam dus van pas vandaag). Vervolgens kwam het kleine zusje van tatiana ook meespelen, ze is echt een zeer schattig meisje en in vind dat ze best sociaal zijn voor hun leeftijd. Aangezien ik nog geen spaans kan hebben ze me enkele woordjes geleerd!
En toen begon het dan, ik kreeg mijn dipje. Ik zag het niet meer zitten, ik voelde me alleen ondanks het fijne gezin! Na een paar uur gepiekerd te hebben kwamen mama en papa thuis van hun werk. Dit veranderde mijn gevoel helemaal. Mama vertelde mij dat ze ZWANGER was!! Vanavond is er dan ook een celebration party, of ja dat zeggen ze toch.
Wat ik als laatst nog wil zeggen is dat ik vandaag naar de supermarkt ben geweest met mama en papa. Iedereen keek me aan, wat ik natuurlijk wel verwacht had (gelukkig dat papa blank is, zo voel ik mij meer op mijn gemak). Wat mij op viel in de supermarkt is dat aan de kassa mannetjes staan voor de kassa zelf en mannetjes staan voor alles in de zakken te doen. Vervolgens brengen zij zelf de inkopen naar de auto en leggen het in het koffer, wat een luxe!
Zo, dit was mijn eerste dag in Higuey, de rest volgt later!
Adios
Beso,
Annick Lopes Jones xx
- I LOVE YOU AND MISS YOU!
Vervolgens kwamen we aan in Higuey. We zijn even gestopt langs de weg om eten te gaan halen, typisch eten van hier. Natuurlijk heb ik er niets van gegeten aangezien ik in Belgie al amper iets lust :D Uiteindelijk zijn we aangekomen aan mijn nieuwe huisje. De nieuwsgierige buurvrouw heeft mij samen met haar dochtertje verwelkomt, ze zijn zeer aardig! Mijn papa heeft mij een rondleiding gegeven en vervolgens ben ik gaan slapen (want ik was tenslotte al meer als 24u wakker)
Mijn eerste nacht is redelijk goed verlopen. Toen ik wakker werd waren mama en papa al werken en het dochtertje van de zus van mijn mama sliep nog. We hebben ook een poetsvrouw die voor het huishouden zorgt, ik denk dat ze hier wel iedere dag komt samen met haar dochtertje. Een wasmachine hebben we niet dus het kleine meisje wast alles met de hand en dat geldt ook voor de afwas. Ze ziet er een beetje als het "slaafje des huize" uit, wat ik eigenlijk wel zielig vind. Ik besef nu wel hoe goed ik het in Belgie heb!
Vandaag is het buurmeisje komen spelen, ze heet tatiana. We hebben samen met het dochterje van mama haar zus (waarvan ik de naam niet ken) met de kaarten gespeeld. Dit liet me denken aan ons laatste AFS weekendje waar we enkel met gebaren een kaart spel moesten spelen en om de zoveel tijd werd er een regel toegevoegd of vervangen (het kwam dus van pas vandaag). Vervolgens kwam het kleine zusje van tatiana ook meespelen, ze is echt een zeer schattig meisje en in vind dat ze best sociaal zijn voor hun leeftijd. Aangezien ik nog geen spaans kan hebben ze me enkele woordjes geleerd!
En toen begon het dan, ik kreeg mijn dipje. Ik zag het niet meer zitten, ik voelde me alleen ondanks het fijne gezin! Na een paar uur gepiekerd te hebben kwamen mama en papa thuis van hun werk. Dit veranderde mijn gevoel helemaal. Mama vertelde mij dat ze ZWANGER was!! Vanavond is er dan ook een celebration party, of ja dat zeggen ze toch.
Wat ik als laatst nog wil zeggen is dat ik vandaag naar de supermarkt ben geweest met mama en papa. Iedereen keek me aan, wat ik natuurlijk wel verwacht had (gelukkig dat papa blank is, zo voel ik mij meer op mijn gemak). Wat mij op viel in de supermarkt is dat aan de kassa mannetjes staan voor de kassa zelf en mannetjes staan voor alles in de zakken te doen. Vervolgens brengen zij zelf de inkopen naar de auto en leggen het in het koffer, wat een luxe!
Zo, dit was mijn eerste dag in Higuey, de rest volgt later!
Adios
Beso,
Annick Lopes Jones xx
- I LOVE YOU AND MISS YOU!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)